Πέθανε ο εκδότης Αντώνης Λυμπέρης

Πέθανε ο εκδότης Αντώνης Λυμπέρης σε ηλικία 71 ετών, το βράδυ της Κυριακής 24 Νοεμβρίου.

Ο ίδιος, σύμφωνα με πληροφορίες, έδινε μάχη με σοβαρά προβλήματα υγείας.

Τη δυσάρεστη είδηση είχε ανακοινώσει και μέσω Facebook ο Λάκης Γαβαλάς.

O Αντώνης Λυμπέρης είχε μια μεγάλη πορεία στον χώρο των εκδόσεων ξεκινώντας το 1981.

Αντώνης Λυμπέρης – Ζωή σαν παραμύθι

Ο Αντώνης Λυμπέρης ήταν φανατικός σέρφερ και λάτρης των σπορ γενικότερα (ποδόσφαιρο, σκουός, στίβος, τένις).

Σπούδασε φωτογραφία στην Κολονία και σκηνοθεσία στο Μόναχο.

Παράλληλα με τις σπουδές του, έπιασε την πρώτη του δουλειά σε ένα φωτογραφικό στούντιο έχοντας προδιαγράψει κατά κάποιον τρόπο το επαγγελματικό του μέλλον.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα υπηρέτησε στο Ναυτικό και ήδη από τότε γύριζε τον κόσμο συμμετέχοντας σε αγώνες σέρφινγκ, με τη φωτογραφική μηχανή μονίμως ανά χείρας.

Όλη του η ζωή είναι το σέρφινγκ και τα φωτογραφικά κλικ και κάπως έτσι προέκυψε το βιβλίο «Το γουιντσέρφινγκ για αρχάριους και προχωρημένους».

Κείμενα δικά του, φωτογραφίες δικές του, όλα στο χέρι αφού λέξεις όπως mac, ηλεκτρονικό μοντάζ και photoshop ήταν άγνωστες στην εκδοτική αγορά.

Σε έναν αγώνα σέρφινγκ στις Μπαχάμες, γνώρισε έναν Γερμανό εκδότη που του έριξε την ιδέα:

«Αφού έχεις τόσο μεγάλο φωτογραφικό υλικό και τη γνώση του σπορ, γιατί δεν βγάζεις ένα περιοδικό για το σέρφινγκ;».

Η ιδέα στροβίλιζε στο μυαλό του και του έγινε εμμονή.

Τελικά το περιοδικό θα βγει και θα λέγεται «Surf & Ski».

Με 20 χιλιάδες δραχμές από τη μητέρα του

Π;hre 20.000 δραχμές κεφάλαιο από τη μάνα του για να τυπώσει το περιοδικό και έδωσε προκαταβολή για το χαρτί.

Στους διαφημιζόμενους πελάτες πήγαινε ο ίδιος με το λευκό Ντεσεβό του, φορτωμένο με σανίδες του σερφ και εισέπραττε προκαταβολές.

Συγχρόνως μοίραζε κάρτες για συνδρομητές γράφοντας πάνω τη διεύθυνση του σπιτιού του.

Ένα μεσημέρι που έτρωγε όλη η οικογένεια μαζί, χτύπησε το κουδούνι.

«Γεια σας», του είπε ένας άγνωστος άνδρας, «βρήκα την κάρτα σας και θέλω να γίνω συνδρομητής».

Έπειτα από ολιγόλεπτη αμηχανία και για να μη δώσει την εικόνα ενός ερασιτέχνη εκδότη, ο Αντώνης Λυμπέρης του απαντά:

«Ξέρετε, τα γραφεία του περιοδικού είναι επάνω».

Έναν χρόνο αργότερα, όντως τα γραφεία ήταν στον επάνω όροφο με ενοίκιο 11.000 δραχμές, ποσό που άγχωνε πολύ τον εκκολαπτόμενο τότε εκδότη.

Το περιοδικό, όμως, πάει καλά, βγάζει τα έξοδά του και κάπου εκεί θα έρθει το τηλεφώνημα από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντάρα που του προτείνει να βγάλουν ένα περιοδικό για το τένις.

Το 1982 θα εκδοθεί «Ο κόσμος του τένις» και έναν χρόνο αργότερα «Ο κόσμος του video».

Το τελευταίο θα κάνει τεράστια επιτυχία.

Τα Χριστούγεννα του 1985, ο Λυμπέρης έχει 1.000 δραχμές στην τσέπη του, όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος, αλλά όλοι οι συνεργάτες του είναι πληρωμένοι, δεν έχει δάνεια, δεν χρωστάει σε κανέναν.

Είναι χαρούμενος και έτοιμος να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.

Θέλει να βγάλει ένα περιοδικό που να εκπροσωπεί τον εαυτό του, που να παρουσιάζει τον σύγχρονο Ελληνα στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον και όχι τον Ελληνάρα της Ψωροκώσταινας και της συνοικίας.

Είναι η εποχή των γιάπηδων, των μάνατζερ με τους δερμάτινους χαρτοφύλακες και τα ακριβά filofax, των golden boys με τις πένες Montblanc και τα χρυσά Rolex.

Το 1988, σε ηλικία 34 ετών, με τη βοήθεια του Παύλου Εμμανουήλ, ενός προχωρημένου ροκά που τότε ήταν αντιπρόσωπος της Harley Davidson και κολλητός φίλος του Πέτρου Κωστόπουλου, θα εκδώσει το «STATUS», το πρώτο περιοδικό με το οποίο θα ταυτιστεί απόλυτα, θα γίνει ο καθρέφτης του.

«Το “STATUS” είναι η ψυχή μου», είχε πει.

Από τα εξώφυλλά του θα παρελάσουν επιχειρηματίες, αθλητές, παρουσιαστές, τραγουδιστές, όλοι πρώτης γραμμής, όλοι ντυμένοι στην τρίχα, ακολουθώντας τις αυστηρές προδια­γραφές του concept που πρέσβευε το περιοδικό.

Τότε θα αρχίσει να ταξιδεύει, να γίνεται μέλος σε διεθνείς συνδέσμους εκδοτών, να συμμετέχει σε συνέδρια.

Στις 9 Μαρτίου του 1990, το τηλεοπτικό περιοδικό «7 ΜΕΡΕΣ TV» θα κρεμαστεί στα περίπτερα αλλά η ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού είναι χλιαρή.

Ο Λυμπέρης, όμως, δεν είναι διατεθειμένος να κάθεται να περιμένει το τέλος.

Σε συνεργασία με τον ANT1 θα εγκαινιάσει το παιχνίδι «Bingo», προσφέροντας δώρα στους αναγνώστες, και θα κάνει επίσης bingo και για τις πωλήσεις του περιοδικού.

Το παραλίγο φιάσκο θα γυρίσει σε εκδοτική επιτυχία και το «7 ΜΕΡΕΣ TV» θα γίνει το cash cow της επιχείρησης, ήτοι η κότα με τα χρυσά αβγά.

Θα ακολουθήσουν τα περιοδικά «ΕΓΩ!», «LIFE&STYLE», «VOGUE», «HELLO!», «GLAMOUR», «LUCKY», «MEN’s HEALTH», «PREVENTION», ραδιοφωνικοί σταθμοί (Best, Εν Λευκώ, Village), εξειδικευμένα περιοδικά για ταξίδια, διακόσμηση, γεύση, αλλά και θυγατρικές στο εξωτερικό.

Είναι εμφανές ότι η εταιρεία έχει απογειωθεί, μαζί φυσικά και το lifestyle του εκδότη και της συζύγου του, Ελενας Μακρή, διευθύντριας της «Vogue Hellas» και εκδότριας επίσης σε κάποια από τα περιοδικά της Liberis Publications.

Από την πλατεία Βικωρίας στην κορυφή των εκδόσεων

Ο Αντώνης Λυμπέρης, ακολούθησε τη μοίρα της δικής του γενιάς εκδοτών: Ξεκίνησε, όπως όλοι οι αυτοδημιούργητοι εκδότες της μεταπολίτευσης, από το μηδέν και σε τριάντα κοντά χρόνια έστησε μια αυτοκρατορία στον χώρο του περιοδικού Τύπου.

Από ένα μικρό γραφειάκι στην Πλατεία Βικτωρίας, ο Αντώνης Λυμπέρης έφτασε -σε τρείς δεκαετίες- να διευθύνει ένα εκδοτικό κολοσσό στο Κορωπί σε κάτι γραφεία που θύμιζαν σαν χώροι πολυεθνική διαφημιστική εταιρεία στην Νέα Υόρκη.

Οι φήμες λένε ότι την εποχή της δόξας ο Αντώνης Λυμπέρης και η σύζυγος του Έλενα είχαν αγοράσει, για να γευματίζουν τα μεσημέρια στην εταιρεία τους, δύο ζευγάρια σερβίτσια Hermes που κόστιζαν κοντά στις 70.000 ευρώ!

Οι φήμες λένε ακόμα ότι τους προσκεκλημένους του στο Κορωπί και στις βίλες της Κηφισιάς και της Μυκόνου τους υποδεχόταν ένας μπάτλερ, κατά τα Βρετανικά πρότυπα.

Ήταν η εποχή που η Ελλάδα ζούσε εκτός πραγματικότητας, τα δάνεια διπλασίαζαν με τρόπο φαντασιακό το εισόδημα του μέσου Έλληνα και η εκδοτική ελίτ της χώρας μηρύκαζε τους τρόπους και τις συνήθειες των ιδιοκτητών των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων της Δύσης.

Το όνειρο μιας διαρκούς και χωρίς όρια ανάπτυξης κράτησε δυστυχώς λίγο και η δημοσιονομική εκτροπή της χώρας προσγείωσε βίαια την βιομηχανία του Τύπου στην σκληρή πραγματικότητα.

Ο μεγάλος δανεισμός σε συνδυασμό με την δραματική μείωση της διαφήμισης και των πωλήσεων αποσταθεροποίησε πλήρως τον περιοδικό Τύπο στην χώρα που δεν είδε εγκαίρως αυτό που έρχεται.

Ήταν πια ζήτημα χρόνου να οδηγήσει τις άλλοτε δυναμικές αυτές εκδοτικές εταιρείες στην ασφυξία, αφού δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα σωτηρίας των επιχειρήσεων τους.

Και κυρίως επειδή δεν διέθεταν την απαραίτητη ρευστότητα για να μπορέσουν να τις αναδιαρθρώσουν.

Ο Αντώνης Λυμπέρης (όπως και ο Πέτρος Κωστόπουλος νωρίτερα) υπήρξαν άνθρωποι δημιουργικοί που σε λίγα χρόνια άλλαξαν την αντίληψη μας για το πώς δημιουργούνται τα περιοδικά στην Ελλάδα λανσάροντας τίτλους και εκδοτικά προϊόντα υψηλής ποιότητας σφραγίζοντας μια ολόκληρη εποχή.

Στην πραγματικότητα οι προικισμένοι αυτοί εκδότες δημιούργησαν ένα αφήγημα σχεδόν σαν κινηματογραφική ταινία για να μπουν και οι ίδιοι στο τέλος μέσα «στο έργο».

Όπως όλοι οι πολίτες σε αυτή τη χώρα, πίστεψαν, ότι μια μικρή αγορά με περιορισμένα όρια, θα μπορούσε να ζει και να ανταγωνίζεται το Life Style, άλλων χωρών με διαφορετικό υπόβαθρο και δυνατότητες.

Και για αυτό είναι άδικο, ίσως να τους φορτώνεται όλη η σημερινή κακοδαιμονία μιας κοινωνίας που δεν κατάφερε να ενηλικιωθεί εγκαίρως και να αλλάξει πορεία.

Στο τέλος του παραμυθού εκδόσεις Λυμπέρη ανακοίνωσαν και επίσημα το τέλος των δραστηριοτήτων τους και την ταυτόχρονη πώληση των εντύπων τους στις Αττικές εκδόσεις και την Δάφνη Επικοινωνία.