Γίνανε τα μάτια μας οθόνη και τα αισθήματα μας πλήκτρα

Θέλω μαζί σας να μοιραστώ ένα φαινόμενο των εποχών… Ένα φαινόμενο που μας πνιγεί όλο και περισσότερο, άλλα αρνούμαστε να το δούμε και να το αντιμετωπίσουμε.

Το φαινόμενο το social media…

Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο, όπου τα μέσα επικοινωνίας αυξάνονται με ρυθμούς ραγδαίους και η κοινωνική δικτύωση έχει πάρει διαστάσεις, πέρα από κάθε φαντασία.

Σε κάθε έξοδο μου, είτε επαγγελματική, είτε κοινωνική, παρατηρώ πως όλοι, μικροί και μεγάλοι, είναι με μια συσκευή στο χέρι.

Μέσα από αυτή τη συσκευή, επικοινωνούν για τα πάντα… από τα πιο απλά μέχρι και τα πιο σοβαρά καθημερινά θέματα.

Παρατηρώντας αυτό το φαινόμενο, της κυριολεκτικής αποβλάκωσης πάνω σε ένα κινητό ή iPad ή όπως θέλετε πείτε το, αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει και τρομάζω.

Μα που πήγε η διαπροσωπική σχέση; Γιατί ισοπεδώνουμε σε αυτό τον βαθμό την αληθινή προσωπική επαφή;

Ξαφνικά κάναμε τα μάτια μας οθόνη και τα αισθήματα μας πλήκτρα!

Έχουμε γίνει έρμαια αυτών των συσκευών και όταν μας λείπουν απλά χάνουμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας.

Κάναμε τα κινητά μας σκουλαρίκια και τα iPad προεκτάσεις των χεριών μας.

Οι ρυθμοί μας καθημερινά, ξέφρενοι και τρελοί και η γενικότερη κρίση, σε όλα τα επίπεδα, έχει φτάσει στην κορύφωση της.

Και κάπου μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτεις ότι χάσαμε την ουσία… χάσαμε την ανθρώπινη επαφή.

Σταματήσαμε να “ακούμε” και να “αφουγκραζόμαστε” τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο.

Γίναμε ρομποτάκια, προγραμματισμένα να λειτουργούν με τους όρους των social media.

Πλέον όλα γίνονται μέσα από αυτά… Είτε μιλάμε για επαγγελματικά, είτε μιλάμε για πολιτική, είτε για αισθήματα και φιλίες, όλα μα όλα ξεκινούν και τελειώνουν στον ηλεκτρονικό μικρόκοσμο των social.

Εμένα όμως σε αυτό το άρθρο θα με απασχολήσουν τα ανθρώπινα αισθήματα.

Τα αισθήματα που κρύβονται πίσω από τις οθόνες και επιλέγουν να ακούν μόνο τον ήχο του πληκτρολογίου και όχι τις προσωπικές φωνές ή το ανθρώπινο βλέμμα.

Κρύβονται πίσω από έτοιμα στιχάκια τρυφερά, μελαγχολικά και καυστικά… Μιλάνε για τον έρωτα, την αγάπη και τη φιλία με ασπίδα μια οθόνη.

Κρύβονται πίσω απο στημένα φωτογραφικά χαμόγελα που σκεπάζουν τους φόβους και τις επιθυμίες τους!

Ναι φίλοι μου, πλέον τα αισθήματα μας κρύβονται πίσω από τις οθόνες μας και την αίσθηση ότι όλα στη ζωή μας είναι πανέμορφα και μακριά από μνημονιακές μιζέριες.

Αν είχαν στόμα οι οθόνες, τρομάζω με το τι θα ακούγαμε για το τι βρίσκεται πίσω από τις “κουρτίνες” που επιλέγουμε να κρυφτούμε.

Και κάπου μέσα σε όλα αυτά φίλοι μου, ανακαλύπτεις, ότι χάθηκε και το φλερτ.

Το αληθινό φλερτ… Ξέρετε, αυτό με το κλείσιμο του ματιού, με το χαμόγελο που υποδηλώνει χίλιες λέξεις, με τα ραντεβού, τα μηνύματα πριν και μετά τις συναντήσεις, το να σκέφτεσαι και να αναζητάς να δεις τον άλλον έστω και λίγο και να χαθείς στο βλέμμα του, το να ασχοληθείς με τη “τέχνη” της γοητείας που θα του ασκήσεις ή θα σου ασκήσει.

Αυτό το φλερτ, χάθηκε! Μαζί του όμως, χάθηκε και η γοητεία των πρώτων ραντεβού, το λογοπαίγνιο, το καρδιοχτύπι και αυτές οι ασύλληπτες πεταλουδίτσες στο στομάχι που απλά πετάξανε μακριά.

Τώρα πλέον βγαίνεις ένα ραντεβού, που στόχος του είναι πώς θα υπάρξει οριζόντια κατάληξη, βιαστική και άχαρη σε ένα κρεβάτι, στο οποίο μετά κοιτάς τον άλλον σαν ξένο, όπως άλλωστε είναι.

Αν το φλερτ ήταν άνθρωπος, θα ήταν ο πιο απομονωμένος και δυστυχισμένος τύπος στο πλανήτη γη.

Βασικά, θα ήθελα να βρεθεί ακόμα και στον Άρη, αρκεί να είναι μακριά από εδώ.

Άντρες και γυναίκες πλέον έχουμε απαρνηθεί το φλερτ και το έχουμε θυσιάσει στον βωμό της μαζικοποίησης μηνυμάτων και ρομποτικής ανούσιας επαφής μέσα από τα ατέλειωτα social media.

Θεωρούμε ότι είναι κάτι άχρηστο και χρονοβόρο, κάτι που απλά σταμάτησε να μας εκφράζει γιατί δεν είναι της “μόδας”, αλλά παρωχημένο.

Κατά βάθος όμως όλοι το αναπολούμε. Απλά μπαίνουμε, και τα δυο φύλα, σε ένα παιχνίδι, που στην πραγματικότητα μας ξενερώνει, παρά μας γοητεύει.

Οι σχέσεις μας γίνονται επαναλαμβανόμενες, χωρίς να διαφέρει η μια από την άλλη και οι επαφές μας γίνονται επιφανειακές χωρίς να μας αγγίζει ουσιαστικά η ύπαρξη του άλλου.

Εδώ κάπου λοιπόν, χάθηκε και η μοναδικότητα, γιατί το αληθινό Φλερτ υπάρχει μόνο, όταν ξεχωρίζεις κάποιον και τον προσεγγίζεις διαφορετικά από τους υπόλοιπους.

Σε μια εποχή μαζικών μηνυμάτων έγινε μαζικό και αυτό.

Σε μια εποχή ισοπέδωσης των πάντων, ισοπεδώθηκε και αυτό.

Ίσως γι’ αυτό δεν ερωτευόμαστε όπως παλιά.

Δεν δίνουμε χρόνο και πλέον δεν γνωρίζουμε πώς να το κάνουμε.

Θεωρείται παλιομοδίτικο και παλιακό να φλερτάρεις, να γοητεύεις τον άλλον και να αφιερώνεις χρόνο, ώστε να τον γνωρίσεις καλύτερα.

Όσοι αιώνες όμως κι αν περάσουν, να ξέρετε πως πάντα οι άνθρωποι θα έχουν ανάγκη από αληθινά συναισθήματα, αληθινή επαφή, αληθινό έρωτα και αγάπη.

Και όσο αυτό δεν συμβαίνει, καθώς πνιγόμαστε στο ψέμα του ηλεκτρονικού μας κόσμου, τόσο η κατάθλιψη και η μελαγχολία θα παίρνουν τη θέση των τόσο όμορφων αληθινών συναισθημάτων.

Θα κλείσω με ένα συμπέρασμα και μια ελπίδα συνάμα.

Οι σχέσεις μας, όσο κι εάν τις έχουμε μαζικοποιήσει, όσο κι αν τις έχουμε ενσωματώσει στο σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή η στη κάρτα sim ενός κινητού, μόνο όταν είναι αληθινές και ουσιαστικές θα μας προσφέρουν αληθινή ικανοποίηση και θα εξελίσσονται.

Οτιδήποτε άλλο, είναι ένα απλό και αναλώσιμο προϊόν στη ζωή μας, ακριβώς σαν αυτά που αγοράζουμε στο σούπερ μάρκετ.

Ξεκολλήστε λοιπόν από τις οθόνες και τα πλήκτρα σας. Βγείτε, φλερτάρετε, μιλήστε, νιώστε, και στο τέλος της ημέρας ζήστε.

Ζήστε την αληθινή ζωή και όχι τη ζωή που ύπουλα μας περνάει αυτός ο ηλεκτρονικός και απόμακρος κόσμος.