Όταν οι Ολιγαρχικοί θέλησαν να προδώσουν την Ελλάδα στους Πέρσες πριν τη μάχη των Πλαταιών

Από το 508 π.Χ., όταν ιδρύθηκε η δημοκρατία στην Αθήνα, η Ολιγαρχική παράταξη κατάλαβε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να επανέλθει στην εξουσία μέσω της πλειοψηφικής θέλησης των πολιτών.

Ωστόσο, η διαχρονική της νοοτροπία «η εξουσία για την εξουσία» και η πλήρης αδιαφορία της για το κοινό καλό, συχνά την οδήγησαν -ήδη από την αρχαιότητα- να συμμαχεί με τους εχθρούς της πατρίδας, με αποκλειστικό γνώμονα την ανακατάληψη του κράτους θυσιάζοντας πάνω σε αυτό τον αλαζονικό βωμό την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία.

Το απόσπασμα που ακολουθεί, είναι από τον αρχαίο ιστορικό και φιλόσοφο Πλούταρχο (50-120 μ.Χ.), ο οποίος αποκαλύπτει ότι πριν τη νικηφόρα μάχη των Πλαταιών (Αύγουστος 479 π.Χ.), που χάρισε στην Ελλάδα την ελευθερία της από τους Πέρσες, οι ολιγαρχικοί της Αθήνας είχαν αποφασίσει να «πουλήσουν» το ελληνικό στρατόπεδο με αντάλλαγμα να τους δώσουν πίσω οι Πέρσες τη χαμένη τους εξουσία.

Ευτυχώς, εγκαίρως οι πατριώτες ανακάλυψαν τα σχέδιά τους, πρόλαβαν να αντιδράσουν και έτσι σώθηκε η Ελλάδα και ο πολιτισμός μας.

Το απόσπασμα του Πλούταρχου (Βίοι Παράλληλοι, «Αριστείδης», 13):

«Επειδή, όμως, ολόκληρη η Ελλάδα βρισκόταν σε κατάσταση αναταραχής και ιδιαίτερα για τους Αθηναίους τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, γιατί άτομα που κατάγονταν από επιφανείς οικογένειες και είχαν μεγάλες περιουσίες τα κατάντησε ο πόλεμος φτωχά και μαζί με τον πλούτο τους είδαν να χάνεται όλη η δύναμη και η δόξα που είχαν στην πόλη, ενώ έβλεπαν άλλους να παίρνουν τιμές και αξιώματα, μερικοί συγκεντρώθηκαν κρυφά σε κάποιο σπίτι στις Πλαταιές κι έκαναν συνωμοσία να καταργήσουν τη δημοκρατία και, αν δεν πετύχαιναν, να καταστρέψουν τα πράγματα και να προδώσουν την πατρίδα στον εχθρό.

»Ενώ έτσι είχαν τα πράγματα στο στρατόπεδο και πολλοί είχαν αναμιχθεί στη συνωμοσία, ο Αριστείδης, που αντιλήφθηκε τι γινόταν, επειδή φοβήθηκε την περίσταση, σκέφθηκε ότι δεν έπρεπε να αδιαφορήσει και να κλείσει τα μάτια, αλλά ούτε πάλι να τα φέρει όλα στο φως, γιατί γνώριζε πόσο μεγάλος αριθμός συνωμοτών θ’ αποκαλυπτόταν αν γινόταν έρευνα με βάση αυτό που επέβαλλε το δίκαιο και όχι το συμφέρον.

»Γι’ αυτό από τους πολλούς συνέλαβε μόνο οχτώ: απ’ αυτούς δύο, ο Αισχίνης ο Λαμπρεύς και ο Αγησίας ο Αχαρνεύς, που τους βάραινε η μεγαλύτερη κατηγορία και για τους οποίους είχε οριστεί η πρώτη δίκη, δραπέτευσαν από το στρατόπεδο.

»Τους άλλους ο Αριστείδης τους άφησε ελεύθερους για να δώσει την ευκαιρία σ’ εκείνους που νόμιζαν ότι δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα να πάρουν θάρρος και να μετανοήσουν.

»Γιατί, είπε, έχουν τον πόλεμο μεγάλο δικαστήριο για ν’ απαλλαγούν από τις κατηγορίες, αν σκεφθούν σωστά και δίκαια για το καλό της πατρίδας».