Μακελειό στα Τέμπη: «Φώναζαν “πάρ’ τε μας, σώστε μας από αυτήν την κόλαση”»

Ένας χρόνος συμπληρώνεται την Τετάρτη 28/2 από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη που σκότωσε 57 ανθρώπους, κυρίως νέα παιδιά.

Ένα χρόνο μετά οι μνήμες ξαναζωντανεύουν… ίσως και να μη σβήσουν ποτέ για όσους υπήρξαν μάρτυρες της κολάσεως.

Πέραν των θυμάτων, στο σημείο μετά την μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων βρέθηκαν διασώστες από όλη τη χώρα.

«Κόλαση! Υπήρχαν άνθρωποι διασκορπισμένοι, υπήρχαν μέλη ανθρώπων τα οποία έπρεπε να περισυλλέξουμε… τρέχαμε μέσα στα σκοτάδια και φωνάζαμε “υπάρχει κανείς εδώ;”… ήταν πολύ μακριά, είχαν βγει από τα βαγόνια και ήταν πεταμένοι…» θυμάται ο Γιάννης Γούλας, διασώστης και πρόεδρος των εργαζομένων ΕΚΑΒ Θεσσαλίας.

«Είδαμε πολύ σκληρές εικόνες, απόκοσμες»

«Φτάσαμε δωδεκάμισι η ώρα… υπήρχε πάρα πολύς καπνός, έντονη δυσοσμία, φωτιά και πολλή μεγάλη κινητοποίηση των δυνάμεων… είδαμε πολύ σκληρές εικόνες, απόκοσμες» περιγράφει η Ελισσάβετ Καρανίκα, γιατρός και πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού Λάρισας μιλώντας στην Ανθή Βούλγαρη και στο ντοκιμαντέρ #ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ.

Ο κ. Γούλας θυμάται να προσπαθούν να διακρίνουν ποιοι από τους τραυματίες ήταν σοβαρά και έχρηζαν άμεσης φροντίδας.

Όπως λέει όσοι μπορούσαν να περπατήσουν πήγαιναν και έμπαιναν μόνοι τους στα ασθενοφόρα.

«Φώναζαν “πάρ’ τε μας, σώστε μας από αυτήν την κόλαση”»

«Δεν μπορούσες να τους διώξεις… φώναζαν “πάρ’ τε μας, σώστε μας από αυτήν την κόλαση” και άλλα τέτοια.

»Η λέξη “κόλαση” έχανε το νόημά της μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Γούλας.

«Ήταν σαν να ζεις σε ταινία, μόνο που ήταν πραγματικότητα»

Η κ. Καρανίκα συνεχίζει τονίζοντας πόσο δύσκολο ήταν το έργο για την ίδια και τους συναδέρφους της, παρ’ όλη τη σκληρή εκπαίδευση που έχουν περάσει όλοι τους.

«Λυγίσαμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, αλλά ήταν σοκαριστικό, ήταν σαν να ζεις σε ταινία, μόνο που ήταν πραγματικότητα.

»Αρχίσαμε την έρευνα και τον απεγκλωβισμό… πλησιάσαμε στα βαγόνια, μπήκαμε σε ορισμένα.

»Έπρεπε τα πρώτα λεπτά να συνειδητοποιήσω το τι γίνεται και θυμάμαι να ρωτάω έναν πυροσβέστη εάν αυτό είναι το πρώτο βαγόνι, μου λέει “όχι αυτό είναι το τρίτο βαγόνι” και ασυναίσθητα κοίταξα πίσω μου που ήταν το απόλυτο σκοτάδι.

»Τον ρώτησα μετά που είναι τα άλλα δύο και μου απάντησε “ακριβώς από κάτω”… εκεί συνειδητοποίησα το τι ακριβώς έγινε» λέει η κ. Καρανίκα.