Ο πατέρας της μαθήτριας που έπεσε θύμα μπούλινγκ ξεσπά – «Μου κατέστρεψαν το παιδί»

Ξεσπά ο 55χρονος πατέρας της μαθήτριας που έπεσε θύμα μπούλινγκ σε σχολείο της Βόρειας Ελλάδας, μιλώντας πρώτη φορά για τον εφιάλτη που ζει η κόρη του.

«Μου κατέστρεψαν το παιδί μου, πως θα αντέξουν να μας κοιτάξουν στο δικαστήριο, τι θα πουν στο δικαστή; Θέλω την τιμωρία και της διευθύντριας του σχολείου που δεν έκανε το παραμικρό να προστατέψει την κόρη μου από όσα βίωσε και βέβαια και του τότε συμμαθητή της, που την υπέβαλε σε αυτά τα βασανιστικά μαρτύρια.

»Δεν θα ησυχάσω αν δεν τιμωρηθούν», λέει αγανακτισμένος ο πατέρας της μαθήτριας στο GR Times.

«Πάθαινε κρίσεις πανικού και έκλαιγε συνέχεια»

Όπως είπε ο πατέρας της μαθήτριας, η κατάσταση θα άλλαζε δραματικά λίγο καιρό αργότερα όταν το κορίτσι θα τελείωνε το γυμνάσιο και θα πήγαινε στο Λύκειο.

«Πάθαινε κρίσεις πανικού, έκλαιγε χωρίς λόγο, απομονωνόταν. καταλάβαμε ότι η κατάσταση είχε σοβαρέψει πολύ.

»Πήγαμε σε ειδικό σε ψυχολόγο…

»Το παιδί είχε πια έναν νέο εφιάλτη να αντιμετωπίσει και αυτός ήταν το παρελθόν και όλα όσα είχε βιώσει.

»Δεν κατάφερε να τα ξεπεράσει ποτέ. Ποτέ. Έτσι φτάσαμε σήμερα να αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Δίνει τον αγώνα της. Προσπαθεί.

»Και εμείς είμαστε συνεχώς κοντά της.

»Κάνουμε υπομονή μέχρι τη στιγμή της εκδίκασης της υπόθεσης.

»Το μόνο που θέλω είναι να τιμωρηθούν και η διευθύντρια και ο συμμαθητής της κόρης μου και να μην υπάρξει άλλο θύμα όπως το δικό μου παιδί», καταλήγει πατέρας.

Οργή. Αγανάκτηση. Λόγια που γίνονται λυγμοί και πνίγονται μέσα σε δάκρυα.

Είναι ο πατέρας της μαθήτριας που έπεσε θύμα μπούλινγκ και σήμερα περίπου τέσσερα χρόνια μετά από όσα βίωσε ως μαθήτρια γυμνασίου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της με πολλές δυσκολίες και σωρεία ψυχολογικών τραυμάτων και πληγών που δεν επούλωσε ο χρόνος, όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά.

«Αισθάνομαι ότι δεν αντέχω άλλο. Τέσσερα χρόνια παλεύω να κρατήσω το θεριό μέσα μου, που διψάει για εκδίκηση και νιώθω πως έχω φτάσει στα όριά μου. Βλέπω την κόρη μου κάθε μέρα να “χάνεται”.

»Το κοριτσάκι μου, το καμάρι μου, η πριγκίπισσά μου.

»Την αποκτήσαμε μετά από κόπους χρόνων.

»Δέκα χρόνια, τέσσερις εξωσωματικές έκανε η γυναίκα μου και τελικά με τη βοήθεια του Αγίου Ραφαήλ ήρθε στον κόσμο η μοναχοκόρη μας.

»Το λατρεύουμε αυτό το πλάσμα. Και τι δεν θα εδινα να την ξαναδώ να χαμογελάει. Έστω αυτό.

»Είναι βυθισμένη συνεχώς στις σκέψεις της.

»Αποφεύγει να βγαίνει, φυσικά ούτε λόγος για κοινωνικές επαφές, αποφεύγει τους πάντες.

»Η κατάστασή της επιδεινώνεται συνέχεια.

»Μοιάζει σαν να μην μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν.

»Φανταστείτε τι έχει ζήσει αυτό το πλάσμα. Κοροιδίες, βρισιές, διασυρμό. Κάθομαι και σκέφτομαι τι ψυχή είχε αυτό το παιδί ο συμμαθητής της, τι αρχές είχε από το σπίτι του, δεν ξέρω δεν μπορώ να βρω απαντήσεις… Φταίνε και οι γονείς.

»Γιατί όταν τους τα είπαμε, τι είχε γίνει, δεν είδα και καμία διάθεση να κάνουν κάτι, να τον συνετίσουν… Αναρωτιέμαι…

»Μπήκαν ποτέ στη θέση μας, μπήκαν έστω στον κόπο να αναρωτηθούν πως ζει η οικογένειά μου εδώ και τέσσερα χρόνια μετά από αυτό που βίωσε η κόρη μας, το μπούλινγκ που υπέστη από το γιο τους;

»Η ζωή του συμμαθητή της, όπως μαθαίνω, συνεχίστηκε κανονικά, τελείωσε και το σχολείο ετοιμάζεται και για σπουδές…

»Η δική μου η κόρη όμως μαραζώνει μέρα με τη μέρα.

»Δεν είχε όνειρα το δικό μου το κορίτσι; Είχε. Δεν είναι άδικο που σήμερα είναι σε αυτή την απελπιστική κατάσταση;», αναρωτιέται ο πατέρας της μαθήτριας και ξεσπά σε κλάματα.

«Φτάσαμε σε σημείο να αναρωτιόμαστε με τη γυναίκα μου μήπως φταίξαμε σε κάτι εμείς, μήπως δεν το καταλάβαμε νωρίτερα. Μήπως… μήπως… μήπως.

»Δεν μπορείς εύκολα να το διαχειριστείς.

»Θυμάται τότε που μίλησε για πρώτη φορά, πόσο πόνο έκρυβε το παιδί μου μέσα του και δε μιλούσε, Θεέ μου, πόσο πόνο.

»Θυμάμαι είχε έρθει σπίτι εκείνη τη μέρα.

»Φαινόταν στα χαμένα, τα μάτια της κατακόκκινα από τα κλάματα και η τσαντα της σκισμένη.

»Την ρωτάω τι έχεις παιδί μου, τι έχει γίνει και μου τα λέει όλα. Δεν χάσαμε χρόνο, πήγαμε κατευθείαν να μιλήσουμε με την διευθύντρια του σχολείου.

»Ξέρετε επί της ουσίας τι έκανε; Το αποσιώπησε. Αυτό έκανε. Δεν έκανε το παραμικρό. έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης.

»Τεράστιο. έπρεπε να προστατέψει το παιδί μου, τη μαθήτρια που φοιτούσε στο σχολείο και δεν έκανε το παραμικρό.

»Στην αρχή θεωρήσαμε πως ότι έγινε, έγινε και πως θα πάμε παρακάτω, κυρίως η κόρη μας. Όμως δυστυχώς δεν έγιναν έτσι τα πράγματα».