Γιαζίντι: Από την κόλαση των τζιχαντιστών στην Ειδομένη

Εκείνο το βράδυ ο Γιαζίντι Σείφ* πρόλαβε να κάνει μόνο ένα πράγμα, να εξαφανίσει τα έγγραφα και τις φωτογραφίες που συνέδεαν τον ίδιο και τον πατέρα του με τον στρατό των ΗΠΑ.

Λίγες ώρες αργότερα ο ίδιος και η πολυμελής οικογένειά του παίρνοντας μαζί τους νερό και ξηρά τροφή θα στριμώχνονταν στο αυτοκίνητο και θα εγκατέλειπαν για πάντα το χωριό.
Μόνο ο πατέρας του αρνήθηκε να τον ακολουθήσει. Μάταια ο Σείφ προσπάθησε να του αλλάξει γνώμη.

Καθισμένος στο κρεβάτι του επαναλάμβανε τα ίδια λόγια. «Δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τον τόπο μου. Αν είναι να με σκοτώσουν, ας με σκοτώσουν εδώ».

Ήταν 3 Αυγούστου 2014, όταν οι άντρες του ISIS εξαπέλυσαν επίθεση στο Σιντζάρ, μια περιοχή που βρίσκεται στο βορειοδυτικό Ιράκ, ανάμεσα στα σύνορα της Συρίας και την Μοσούλη.

Μέσα σε λίγες ώρες και μέχρι τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας οι εξτρεμιστές είχαν ήδη καταλάβει την πόλη σκοτώνοντας περίπου 2.000 άντρες Γιαζίντι και παίρνοντας τις γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια μαζί τους ως σκλάβες.

Μόνο τέσσερις οικογένειες από το χωριό του Σείφ κατάφεραν να ξεφύγουν από τη μανία των τζιχαντιστών και να κρυφτούν στα γύρω βουνά. Η τύχη των υπολοίπων αγνοείται.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι ανύπαντρες Γιαζίντι πωλήθηκαν στους Άραβες έναντι 150 δολαρίων, ενώ οι υπόλοιπες βιάστηκαν και δολοφονήθηκαν.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των Γιαζίντι ανέρχεται στους 700.000 ανθρώπους παγκοσμίως.
Η θρησκεία τους έχει κοινά σύμβολα και με τον ζωροαστρισμό, όπως για παράδειγμα τον ήλιο που κοσμεί τους λατρευτικούς τους χώρους.

Πιστεύουν σε έναν και μοναδικό Θεό, ωστόσο κεντρική φιγούρα της πίστης τους είναι ο Ταουσί Μελέκ, ένας άγγελος που αψηφά τον Θεό και λειτουργεί ως μεσάζοντας ανάμεσα στον άνθρωπο και τη θεϊκή δύναμη.

Οι Γιαζίντι αποτελούν μια παρεξηγημένη μειονότητα και κατηγορήθηκαν για πρώτη φορά από τους μουσουλμάνους ως λάτρεις του διαβόλου περίπου στα τέλη του 16ου αιώνα.

Εξαιτίας των συχνών και βίαιων διώξεων οργανώθηκαν σε κλειστές κοινωνίες και απομονώθηκαν σε ορεινές περιοχές ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την περιθωριοποίησή τους.

Ο Σείφ γνώριζε αυτό το βουνό πολύ καλά. Για πρώτη φορά πριν 31 χρόνια τον έφερε στην περιοχή ο πατέρας του για να προσευχηθεί και πολύ αργότερα, όταν ο ίδιος παντρεύτηκε, τηρώντας πιστά την παράδοση, ήρθε κι εκείνος με τα παιδιά του.

Σύμφωνα με θρύλους, στο όρος Σιντζάρ σταμάτησε η κιβωτός του Νώε, για αυτό και ονομάζεται «Κήπος της Εδέμ» και θεωρείται ιερός τόπος από τους Γιαζίντι.

«Περπατούσαμε στο βουνό εφτά μερόνυχτα χωρίς φαγητό και νερό. Πολλοί πέθαναν από την πείνα και τις κακουχίες.
Κάθε φορά που κοίταζα πίσω, έβλεπα τους τζιχαντιστές να μας ακολουθούν. Σταμάτησαμε μόνο, όταν βρήκαμε καταφύγιο σε μια βαθιά χαράδρα και βεβαιωθήκαμε, ότι οι τζιχαντιστές ήταν πλέον μακριά».

Περίπου 40.000 Γιαζίντι βρήκαν καταφύγιο σε εννιά σημεία του όρους Σιντζάρ ενώ, συνολικά 130.000 Γιαζίντι εγκατέλειψαν τον τόπο τους προσπαθώντας να ξεφύγουν από την μανία των τζιχαντιστών.

«Μείναμε εγκλωβισμένοι στο βουνό αρκετές βδομάδες, πριν έρθουν κάποιοι συγχωριανοί μας να μας σώσουν».
Σήμερα και 1,5 περίπου χρόνο μετά ο Σείφ είναι και πάλι εγκλωβισμένος. Αυτή τη φορά όμως, βρίσκεται με 1.000 ακόμα Γιαζίντι στα σύνορα της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ.

Ο ίδιος και η οικογένειά του παραμένουν στην Ειδομένη μαζί με περίπου 14.000 άλλους πρόσφυγες από την Συρία και το Ιράκ με την ελπίδα, ότι η απόφαση για το κλείσιμο των συνόρων δεν θα είναι οριστική.
«Ακόμα κι όταν τα σύνορα ήταν ανοιχτά για τους πρόσφυγες, εμείς δεν μπορούσαμε να τα διασχίσουμε.

Οι περισσότεροι εγκαταλείψαμε τα σπίτια μας τόσο βιαστικά που δεν προλάβαμε να πάρουμε τίποτα μαζί μας.
Έτσι, έχουμε μόνο φωτοτυπίες των προσωπικών μας εγγράφων. Η αστυνομία πιστεύει, ότι είναι πλαστά κι έτσι οι Σκοπιανοί μας στέλνουν πίσω στην Ελλάδα.

Δεν γνωρίζουν, τι σημαίνει να είσαι Γιαζίντι. Είμαστε κυνηγημένοι από παντού».
Στην διπλανή σκηνή η Νούφα τυλιγμένη με ένα μαύρο μαντήλι και κρατώντας τον μικρό της γιο στην αγκαλιά ξεσπάει σε λυγμούς.

Ταξιδεύει μόνη με τα πέντε παιδιά της ενώ, την προηγούμενη βδομάδα κατά τον έλεγχο στα σύνορα της ΠΓΔΜ οι σκοπιανοί συνοριοφύλακες κράτησαν τις ταυτότητες της ίδιας και των παιδιών της, επειδή θεώρησαν, ότι είναι πλαστές.
«Οι Γιαζίντι παραδοσιακά φοράνε άσπρα ρούχα. Τώρα, όλοι οι Γιαζίντι είναι ντυμένοι στα μαύρα.

Οι τζιχαντιστές σκότωσαν τους άντρες, βίασαν τις γυναίκες μας, κατέστρεψαν ολόκληρα χωριά. Ο κόσμος πρέπει να μάθει, τι σημαίνει να είσαι Γιαζίντι.

Στην ιστορία μας συνολικά 73 φορές μας έχουν κυνηγήσει και δεν μπόρεσαν να μας αφανίσουν. Αυτή τη φορά και με αυτόν τον τρόπο, ίσως και να το καταφέρουν».

Έχει αρχίσει να νυχτώνει στην Ειδομένη και παρά τις επίσημες πλέον ανακοινώσεις για οριστικό κλείσιμο των συνόρων για όλους, χιλιάδες πρόσφυγες υπομένουν το κρύο και την βροχή παραμένοντας στις σκηνές τους κοντά στα σύνορα με την ΠΓΔΜ κι ελπίζοντας, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Ο Σείφ κάθεται στην σκηνή του και κοιτάζει τον ψηλό φράχτη. «Εγώ δεν πρόκειται να φύγω από εδώ.

Στην πατρίδα μου δεν έχω πια τίποτα. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν στην Τουρκία έμαθα, ότι έκαψαν το σπίτι μου. Και ο πατέρας μου ήταν μέσα. Δεν το εγκατέλειψε, ακριβώς όπως μου είχε υποσχεθεί.
Έτσι κι εγώ. Θα μείνω εδώ. Θα φύγω μόνο νεκρός».

* Τα ονόματα για ευνόητους λόγους και μετά από δικό τους αίτημα έχουν αλλάξει.

Της Αλεξίας Τσαγκάρη από το vice.com.