Με βαθιά συγκίνηση τιμήθηκαν οι Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στην Κύπρο

Παρουσία ανωτάτων αξιωματικών όλων των Σωμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων, αγήματος, μπάντας και χοροστατούντος του πρωτοσύγκελου της Μητρόπολης Γλυφάδας, τελέστηκε την Κυριακή η επιμνημόσυνη δέηση για τους πεσόντες Έλληνες πολεμιστές της Κύπρου κατά τη διάρκεια των πολεμικών περιόδων 1964, 1967 και 1974.

Κατάμεστος ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στη Γλυφάδα, από στρατιωτικούς, πολεμιστές, οικογένειες πεσόντων και πλήθους κόσμου.

Στεφάνια κατέθεσαν αντιπροσωπείες του Δήμων Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων, η 35ΜΚ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.

Και φέτος στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων Ελλήνων στρατιωτών στην Κύπρο κατέθεσε αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Διπλωματικής Αντιπροσωπείας του κουρδικού PYD από τη Ροζάβα, δηλαδή του κόμματος των Κούρδων της Συρίας, του οποίου ο ένοπλος βραχίονας YPG/YPJ μάχεται ενάντια στους τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος.

Ο Ιεμπραχέμ Μουσλέμ, από την αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Διπλωματικής Αντιπροσωπείας του κουρδικού PYD από τη Ροζάβα, δηλαδή του κόμματος των Κούρδων της Συρίας, του οποίου ο ένοπλος βραχίονας YPG/YPJ μάχεται ενάντια στους τζιχαντιστές της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος.

Διαβάστε την ομιλία της προέδρου της Εθνικής Αλληλεγγύης, Χριστίνας Σιδέρη:

Κυρίες και κύριοι,

Ως πρόεδρος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και συν-διοργανωτές των σημερινών εκδηλώσεων σας καλωσορίζουμε και σας ευχαριστούμε για τη παρουσία και τη συμμετοχή σας.

Στις 14 Αυγούστου του 1974, στις 6 η ώρα το πρωί, επιβιβαζόμουν από το λιμάνι του Πειραιά στο πλοίο “Παναγία της Τήνου”, μαζί με τη γιαγιά μου και το αδερφό της μητέρας μου που μόλις είχε απολυθεί από τη στρατιωτική του θητεία, με προορισμό τη Τήνο.

Οι καλοκαιρινές μου διακοπές μόλις είχαν ξεκινήσει. Δύο ώρες μετά, η Ελληνική Σημαία κυμάτιζε μεσίστια και από τα μεγάφωνα του πλοίου γινόταν ανάκρουση του Εθνικού ύμνου.

Εν μέσω γενικής επιστράτευσης, τις επόμενες ώρες όλα τα γυναικόπαιδα, αποβιβάστηκαν στη Τήνο και το “Παναγία της Τήνου”, αναχώρησε με τους άνδρες για τη Κρήτη, όπου θα τους “έντυναν” για να φύγουν για Κύπρο.

Ο Αττίλας ΙΙ ήταν γεγονός. Στα μάτια και τη ψυχή ενός εξάχρονου, ο πόλεμος και οι αναμνήσεις έχουν επίκεντρο μόνο τα δικά του πρόσωπα και φυσικά δεν μπορεί να αντιληφθεί την ευρύτερη σημασία.

Στις 14 Αυγούστου του 1974, εξήντα-πέντε λεπτά μετά το ναυάγιο της Διάσκεψης της Γενεύης, στις 4:35 π.μ., ο Τουρκικός στρατός, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα της Κύπρου.

Άρματα μάχης και ισχυρές μονάδες πεζικού κινήθηκαν ανατολικά προς την κατεύθυνση της Αμμοχώστου και δυτικά προς τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λεύκας και την κωμόπολη Μόρφου.

Οι μάχες μαίνονταν όλη την ημέρα, ιδιαίτερα στα βόρεια της Λευκωσίας και το αεροδρόμιό της.

Στις 15 Αυγούστου οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν χωρίς αντίσταση την πόλη της Αμμοχώστου και απέκοψαν ολόκληρη τη Χερσόνησο της Καρπασίας.

Η Κυπριακή Εθνοφρουρά, κάτω από την πίεση των πολύ ισχυρότερων τουρκικών δυνάμεων και τον απηνή αεροπορικό βομβαρδισμό, αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από την «πράσινη γραμμή» Λευκωσίας και νότια των οδών Λευκωσίας – Αμμοχώστου και Λευκωσίας – Μόρφου.

Έτσι, οι τουρκικές δυνάμεις, όταν στις 6 το απόγευμα της 16ης Αυγούστου συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός, είχαν καταλάβει ολόκληρο το τμήμα που προνοούσε το Σχέδιο Ντενκτάς και επιπλέον την Αμμόχωστο, περιοχές των οποίων η έκταση αντιστοιχούσε στο 37% του κυπριακού εδάφους.

Κατά την προέλασή τους, οι Τούρκοι στρατιώτες προέβησαν σε ανατριχιαστικές ωμότητες και πράξεις βίας, με ομαδικούς βιασμούς Ελληνίδων, βασανιστήρια και σφαγές.

Χιλιάδες Κύπριοι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους κι ένα κύμα 200.000 προσφύγων κινήθηκε από τις καταληφθείσες περιοχές στον Ελεύθερο Νότο.

Την αντίθετη πορεία ακολούθησαν 51.000 Τουρκοκύπριοι. Η Κύπρος είχε διχοτομηθεί με δύο εθνοτικά συμπαγείς πληθυσμούς, μια κατάσταση που διαρκεί μέχρι της μέρες μας.

Η Κύπρος δε βίωσε μόνο μία πολεμική περίοδο, το 1974 που είναι και ευρύτερα γνωστή, αλλά τρεις πολεμικές περιόδους.

Από τη μάχη της Μασούρας το 1964, στη μάχη της Κοφίνου το 1967, στη διχοτόμηση της Κύπρου το 1974 και στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντεκτάς το 1983, το αίμα των ηρώων είναι το ίδιο κόκκινο, ο πόνος των δικών τους ανθρώπων το ίδιο δυνατός.

Οι νεκροί και οι ζωντανοί ήρωες δεν διαχωρίζονται ποτέ. Αυτά βέβαια είναι ιστορία. Βρισκόμαστε σχεδόν μισό αιώνα μετά και τα περισσότερα από αυτά τα έχουμε ακούσει πολλάκις και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Μνημεία υπάρχουν διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα και το προσκλητήριο των νεκρών ηρώων διαταράσσει τον αιώνιο ύπνο τους κάθε χρόνο.

Μόνο που υπάρχουν και οι ζωντανοί αλλά και οι αγνοούμενοι ήρωες και σε αυτούς δεν αναφέρεται κανείς.

Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αυτής αδράνειας είναι οι άνθρωποι που πολέμησαν στο κυπριακό μέτωπο να μην έχουν αποκατασταθεί ακόμα ηθικά και υλικά και πολλοί εξ’ αυτών να παραμένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αντιμετωπίζοντας σοβαρότατα ψυχολογικά προβλήματα.

Οι παραλήψεις αλλά και η ολοκληρωτική αποχή της πολιτείας είναι γεγονός και έχει καταντήσει τετριμμένο να μαζευόμαστε κάθε χρόνο και να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια.

Τη περσινή χρονιά έγιναν κάποιες συντονισμένες προσπάθειες, που σκοπό είχαν την ενίσχυση του συνόλου των πολεμιστών της Κύπρου και όχι μεμονωμένων ατόμων, όπως τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το έναυσμα των προσπαθειών αυτών, δόθηκε το καλοκαίρι του 2014, στην αποθήκη της Εθνικής Αλληλεγγύης όταν ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Πολεμιστών Κύπρου ήρθε να παραλάβει κάποια τρόφιμα για συμπολεμιστές του. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του που με έκαναν πραγματικά να ξυπνήσω.

“Θα τα παρατήσω Χριστίνα, μου είπε, δεν αντέχω άλλο να ακούω συμπολεμιστές μου να μην έχουν να φάνε και εγώ να μη μπορώ να κάνω τίποτα.”

Καθίσαμε πάνω στα κιβώτια και τις παλέτες και συζητήσαμε για λίγο. Του υποσχέθηκα να είμαι δίπλα του και να βοηθήσω όπου μπορώ. Εκείνη την ημέρα πάρθηκε η απόφαση για τη θεσμοθέτηση αυτής της ετήσιας εκδήλωσης μνήμης των πεσόντων και τιμής των ζωντανών Ελλήνων πολεμιστών της Κύπρου. Εκείνη όμως την ημέρα, έγινε και κάτι άλλο.

Στις 3 Ιουλίου 2014 στις 10.33 το πρωί, στάλθηκε ένα sms, που έγραφε “Κύριε Πρωθυπουργέ, καλημέρα σας. Λέγομαι Αλ. Μηλιώνης και είμαι πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμων Πολεμιστών Κύπρου 1964, ’67 & ’74. Χρόνια τώρα παρακαλάω για τη προσοχή της πολιτείας στους συμπολεμιστές μου, που πλέον σακατεμένοι και με πολλά προβλήματα, πολλοί εξ αυτών κοιμούνται στα παγκάκια. Σας παρακαλώ δεχτείτε μία συνάντηση μαζί μας και ακούστε μας. Γνωρίζω ότι δεν έχετε χρόνο αλλά αποτελείται τη τελευταία ελπίδα μας. Σας ευχαριστώ πολύ”.

Δύο λεπτά αργότερα, ο πρωθυπουργός της χώρας κος Αντώνης Σαμαράς, τηλεφώνησε ο ίδιος και μίλησε στο τηλέφωνο με τον κο Μηλιώνη. Τα επόμενα λεπτά, είχε κανονιστεί το ραντεβού στο μέγαρο Μαξίμου.

Στις 30 Ιουλίου και μετά από μία αναβολή, λόγω έκτακτης μετάβασης του πρωθυπουργού, στις Βρυξέλλες, ο πρωθυπουργός της χώρας συναντάται με το αντιπροσωπεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Πολεμιστών Κύπρου 1964, ’67 & ’74.

Είναι η πρώτη φορά μετά από σχεδόν μισό αιώνα που Έλληνας πρωθυπουργός συναντάται με ανθρώπους που πολέμησαν στη Κύπρο. Θα το ξαναπώ, ΠΟΤΕ στο παρελθόν Έλληνας πρωθυπουργός δεν είχε δεχτεί πολεμιστές. Ο κύριος Μηλιώνης παραδίδει στον πρωθυπουργό μία επιστολή που εκθέτει τα προβλήματα των πολεμιστών και περιέχει 4 αιτήματα:

α) Τιμητικό πολεμικό επίδομα για όλους τους πολεμιστές που διαθέτουν ΖΩΝΗ ΠΡΟΣΩ, είναι διαπιστωμένο δηλαδή ότι όντως ενεπλάκησαν σε μάχες.

β) Γνωρίζοντας την ύπαρξη επιδοτούμενων προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, απασχόλησης ανέργων μεγάλης ηλικίας ώστε να συμπληρώσουν τα ένσημα τους για να πάρουν σύνταξη, να ενταχθούν οι πολεμιστές με ειδική διάταξη μοριοδότησης. Δίνοντας τη δυνατότητα, να μπορέσουν να βγάλουν τη σύνταξη που δικαιούνται και να αποκατασταθούν όσοι απολύθηκαν σε μεγάλες ηλικίες.

γ) Μία δίκαιη μεταχείριση, όσων αφορά στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεδομένου ότι πολλοί από τους πολεμιστές έχουν ψυχικές και σωματικές αναπηρίες, από τις μάχες στις οποίες μετείχαν και χρειάζονται φάρμακα και περίθαλψη την οποία αδυνατούν να καλύψουμε με ίδιους πόρους.

δ) Τη δυνατότητα σίτισης των απόρων πολεμιστών στις λέσχες αξιωματικών ανά την Ελληνική επικράτεια.

Ο πρωθυπουργός αποδέχεται τα αιτήματα και δίνει εντολή στο υπουργείο οικονομικών να εντάξει στο προϋπολογισμό του 2015 πολεμικό επίδομα για ΟΛΟΥΣ του πολεμιστές της Κύπρου, με μόνο περιορισμό την προσκόμιση ζώνη πρόσω.

Τους επόμενους μήνες γίνονται απανωτές συναντήσεις με στελέχη του υπουργείου και του Γενικού Λογιστηρίου του κράτους.

Τελικά το κονδύλι για το πολεμικό επίδομα περνάει στο προϋπολογισμό και ψηφίζεται, στις 7 Δεκεμβρίου του 2014, με 155 «υπέρ» έναντι 134 «κατά»

Υπερψηφίζουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και κανείς άλλος. Όποιος ισχυριστείτε ότι οι υπόλοιποι, δεν το ήξεραν για το πολεμικό επίδομα, προσπαθώντας να τους δικαιολογήσει, διαπράττει δύο σφάλματα.

Πρώτον γιατί γι αυτό πληρώνονται άπαντες οι βουλευτές για να ξέρουν τι ψηφίζουν και δεύτερον γιατί μπορούσαν να υπερψηφίσουν το συγκεκριμένο κονδύλι και να καταψηφίσουν όλα τα υπόλοιπα.

Με τη ψήφιση του προϋπολογισμού, ανοίγει ο δρόμος για να πάρουν έστω και αυτό το ελάχιστο, οι πολεμιστές αλλά κυρίως να τους αναγνωρίσουν τη πολεμική τους δράση και να μπορούν περήφανα πλέον να λένε ότι πολέμησαν στη Κύπρο και η πολιτεία τους επιβράβευσε γι αυτό.

Αν μη τι άλλο δεν μπορεί να έχουν πάρει συντάξεις μέχρι και τα δισέγγονα των αντιστασιακών ή των δήθεν αντιστασιακών, ενώ οι πολεμιστές να παραμένουν στην αφάνεια. Εγείρεται θέμα ηθικής τάξης.

Ακολουθεί το σχέδιο Νόμου «Ρύθμιση συνταξιοδοτικών θεμάτων του Δημοσίου και άλλες διατάξεις», το οποίο ανακοινώνεται στις 14 Νοεμβρίου με Δελτίο Τύπου από το Υπουργείο Οικονομικών, δια χειρός του ίδιου του υπουργού Χρήστου Σταϊκούρα.

Στο άρθρο 2 που αφορά στις “Λοιπές συνταξιοδοτικές διατάξεις” στη παράγραφο 5, διαβάζουμε ρητά και κατηγορηματικά ότι περιλαμβάνεται διάταξη, με την οποία για πρώτη φορά η Ελληνική Πολιτεία αναγνωρίζει ουσιαστικά την συμβολή των αγωνιστών που έλαβαν μέρος με αυταπάρνηση στις πολεμικές επιχειρήσεις στην Κύπρο, χορηγώντας ισόβιο μηνιαίο τιμητικό βοήθημα 100 ευρώ ως ελάχιστο φόρο τιμής για την προσφορά τους στην Πατρίδα.

Το βοήθημα αυτό, ως τιμητικό, είναι απολύτως προσωπικό, αφορολόγητο, δεν μεταβιβάζεται, δεν υπόκειται σε οποιαδήποτε κράτηση και χορηγείται με την προσκόμιση πιστοποιητικού Ζώνης Πρόσω, από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, που αποδεικνύει την προαναφερόμενη συμμετοχή, χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση.

Είναι πλέον νόμος του κράτους και οι πολύπαθοι πολεμιστές δικαιώνονται. Μόνο που η κυβέρνηση πέφτει και όταν πια κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, καταργούν το νομοσχέδιο και στη θέση του ψηφίζουν άλλο.

Τα χρήματα που είχαν προϋπολογισθεί για τους πολεμιστές πάνε στις καθαρίστριες που γίνονται δικαστικοί υπάλληλοι, στα 5 λογιστήρια της ΕΡΤ, στα σάντουιτς των συνδικαλιστών της ΔΕΗ και στους λαθρομετανάστες που εν μέσω capital controls και με κλειστές της τράπεζες, εκταμιεύονται 6,000,000 ευρώ από τα χρήματα του Ελληνικού λαού για να τους ταΐσουν, λες και είχαμε τακτοποιήσει τους Έλληνες και το μόνο που μας έμενε ήταν να ταΐσουμε και όποιον άλλο εισβάλλει στον Ελλαδικό χώρο. Εμμέσως πλην σαφώς υποτιμούνται οι σύγχρονοι Έλληνες ήρωες και τιμώνται οι ριψάσπιδες, λιποτάκτες λαθρομετανάστες. Ωραίο παράδειγμα για τα παιδιά των ηρώων. Μαθαίνουν επί του πρακτέου ότι η πολιτεία απαξιώνει αυτούς που δίνουν το αίμα τους για να προασπίσουν τα Ελληνικά χώματα, αλλά επιβραβεύει αυτούς που αποφεύγουν να πολεμήσουν για τη χώρα τους.

Φτάνουμε και στην 28η Οκτωβρίου που ο υπ. Εθνικής Άμυνας, αφού έχει καταψηφίσει στο προϋπολογισμό το πολεμικό επίδομα και έχει υπερψηφίσει τον καινούργιο νόμο που στερεί τα χρήματα από τους πολεμιστές, κάνει δηλώσεις που δίνουν φρούδες ελπίδες, αλλά που τελικά μένουν μόνο λόγια μια και ακριβώς το προηγούμενο Σάββατο, πέρασε ο προϋπολογισμός του 2016, χωρίς να έχει μπει μέσα το πολεμικό επίδομα.

Θα μου πείτε τα 100 ευρώ τους λείπουν; Ναι τους λείπουν και αυτά, μια και τα έχουν χάσει όλα πλέον.

Σήμερα οι ζωντανοί ήρωες ή κάποιοι από αυτούς, δεν είναι πια οι όλο ζωή εικοσάχρονοι που πήραν μέρος στις πολεμικές περιόδους στη Κύπρο, αλλά άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από τις δυσμενείς συνθήκες και με προίκα τις πληγές στη ψυχή και το σώμα τους, που απέκτησαν κατά τη διάρκεια των πολεμικών συρράξεων.

Ο στρατιώτης πυροβολικού Κ. Β, της Εθνικής φρουράς που πολέμησε το 1974, είναι σήμερα 60 χρονών και διαβιεί χωρίς κανένα απολύτως οικονομικό πόρο και με επιβαρυμένη υγεία νοσώντας από καρκίνο και προχωρημένα αρθριτικά.

Ο λοχίας τεθωρακισμένων Λ. Ι της Εθνικής Φρουράς που πολέμησε το 1974, είναι σήμερα 60 χρονών και κοιμάται μέσα στην επιχείρηση που εργάζεται σε ένα ράντζο και κάνει μπάνιο σε συγγενικό του σπίτι.

Ο στρατιώτης πεζικού Β. Ν , της ΕΛΔΥΚ, που πολέμησε το 1974, είναι σήμερα 60 χρονών και κοιμάται μέσα στην επιχείρηση που εργάζεται κρυφά από τον εργοδότη του. Παραμένει μέχρι αργά και μετά στρώνει πρόχειρα σε ένα σπασμένο καναπέ.

Ο στρατιώτης Κ. Θ, της ΕΛΔΥΚ, που πολέμησε το 1974, είναι σήμερα 60 χρονών και κοιμάται σε μία αποθήκη μαζί με τα ζώα τα οποία προσέχει.

Ο στρατιώτης Χ. Γ, της ΕΛΔΥΚ, που πολέμησε το 1964, είναι σήμερα πάνω από 70 ετών. Έχει υπό τη κηδεμονία του τα δύο του εγγόνια που είναι αβάπτιστα λόγω οικονομικών συνθηκών και συντηρεί εκτός από αυτά, τα δύο άνεργα παιδιά του και τη παράλυτη σύζυγο του.

Αρκετά χρόνια πριν γεννηθώ, ο 35ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του είχε πει:

“Μην αναρωτιέστε τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σας για εσάς, αναρωτηθείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την πατρίδα σας” με γνώμονα αυτό και επειδή πλέον δεν πιστεύω κανέναν, αναλαμβάνουμε εμείς να καλύψουμε το κενό της πολιτείας και να κυνηγήσουμε τους πολιτικούς για να κρατήσουν τα μεγάλα λόγια για τον εαυτό τους και να κάνουν πραγματικότητα τις υποσχέσεις τους.

Στα πλαίσια αυτά, η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, πάντα σε συνεργασία με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Πολεμιστών Κύπρου 1964, ’67 και ’74, ευγνωμονώντας τους Έλληνες ήρωες, δημιουργεί 6 πυλώνες δράσης προκειμένου να υποστηρίξει τον παραγκωνισμένο Έλληνα πολεμιστή.

1. Στη μνήμη του ήρωα Γεωργίου Γρίβα Διγενή, δημιουργείται ταμείο αρωγής, αλληλεγγύης και αλληλοβοηθείας για τους πολεμιστές της Κύπρου. Ποτέ ξανά κανένας πολεμιστής με κομμένο ρεύμα ή χωρίς φάρμακα.

2. Προς τιμή του ήρωα Κυβερνήτη του ΠΠ ΦΑΕΘΩΝ Ανθυποπλοίαρχου Δ. Μητσάτσου, δημιουργείται τράπεζα χρόνου, όπου ο καθένας θα μπορεί να προσφέρει τη τέχνη του και να αποκομίσει υπηρεσίες ή προϊόντα που επιθυμεί. Απόλυτη προτεραιότητα μας, είναι η ανακαίνιση του κτιρίου εμβαδού 3,000 τ.μ που μας παραχωρήθηκε από ιδιώτη για να στεγάσουμε και να προσφέρουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στου πολεμιστές.

3. Στη μνήμη του ήρωα Τχη (ΜΧ) Σταυριανάκου Σωτήριου, δημιουργείται τράπεζα τροφίμων για τους πολεμιστές του Κύπρου. Ήδη έχουμε κλείσει συνεργασία με πολλές εταιρείες τροφίμων και μεγάλα super market. Οι πολεμιστές θα μπορούν να προμηθεύονται τα απαραίτητα για τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους.

4. Προς τιμήν του ήρωα αγνοούμενου αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη δημιουργούμε μητρώο ζώντων, έτσι ώστε να εντοπίσουμε και τον τελευταίο εν ζωή πολεμιστή και να βεβαιωθούμε ότι δεν χρειάζεται τη συμπαράσταση μας.

5. Προς τιμήν του μοναδικού ήρωα επιζώντα καταδρομέα από τη κατάρριψη του Νοράτλας, από φίλια πυρά Αθανασίου Ζαφειρίου, δημιουργείται το “Τραπέζι του πολεμιστή”, όπου σε όλες τις γιορτές και εύχομαι να τα καταφέρουμε και καθημερινά, οι πολεμιστές θα βρίσκουν ένα στρωμένο τραπέζι να τους περιμένει και μία ζεστή αγκαλιά από την οικογένεια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

6. Στη μνήμη του Κυβερνήτη του Νοράτλας, Επισμηναγού Παναγόπουλου Βασίλειου, δημιουργείται τράπεζα αίματος, ώστε πάντα οι ήρωες πολεμιστές να έχουν τη βεβαιότητα ότι θα είμαστε παρόντες στη κάθε ανάγκη τους.

Τέλος ξεκινάμε τη συλλογή υπογραφών έτσι ώστε να υποχρεώσουμε τη πολιτική ηγεσία να συζητήσει και επίσημα στη βουλή το λόγο που δεν δόθηκε το πολεμικό επίδομα στους δικαιούχους. Δεν συμβιβαζόμαστε, δεν σταματάμε μέχρι να κατακτήσουμε τη κορυφή. Ζήτω στους Έλληνες ήρωες πολεμιστές της Κύπρου, Ζήτω στο Έθνος των Ελλήνων.