Στέλνουν email, δήθεν κατοίκων, που ζητάνε την “αξιοποίηση” του Ελληνικού (εικόνες)

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, μέσω email, με αποδέκτες κυρίως διαδικτυακά Μέσα, επιστολές κατοίκων(;) των παραλιακών προαστίων της πρωτεύουσας που θέλουν διακαώς να “αξιοποιηθεί” το αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Οι επιστολές αυτές που είναι πανομοιότυπες στο πνεύμα της σύνταξής τους και πέρα από το κείμενο συνοδεύονται κι από φωτογραφία, είτε καταγγέλλουν την εγκατάλειψη του πρώην αεροδρομίου και την ανάγκη “αξιοποίησής” του, είτε περιγράφουν πόσο ωραία θα γίνει η περιοχή, από την οικογένεια Λάτση, ένα κανονικό Μαϊάμι της Ελλάδας, όπως γράφεται χαρακτηριστικά.

Επειδή το tribune.gr δεν είναι ένα Μέσο που δημιουργήθηκε στην τύχη, αλλά πρόκειται για μια ηλεκτρονική εφημερίδα που συντάσσεται από “παλιές καραβάνες” της δημοσιογραφίας, δεν σας κρύβουμε ότι έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε ότι αυτές οι επιστολές, οι τόσο ένθερμες υπέρ της ιδιωτικοποίησης, δεν μας μοιάζουν και τόσο… αυθόρμητες.

Η αίσθησή μας είναι ότι κάποιος, ή κάποιοι, νομίζοντας ότι απευθύνονται σε αφελείς και για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, βρήκαν φτηνό τρόπο διαφήμισης, ή ακόμα χειρότερα επιρροής της Κοινής Γνώμης μέσω διαδικτύου, με παιδικά τερτίπια, όπως να στέλνουν “επιστολές πολιτών” που εκφράζονται υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την ανόητη επικοινωνιακή εκστρατεία, το μυαλό μας πάει εδώ κι εκεί.

Δύο πράγματα έχουμε να πούμε… α) Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει και β) είναι άκρως προσβλητικό, να το γνωρίζει όποιος κρύβεται πίσω από αυτά τα email, να θεωρεί τους αποδέκτες τους (δημοσιογράφους, blogger ή απλούς πολίτες) τουλάχιστον χαζούς, που θα “μασήσουν” το δόλωμα και θα αναρτήσουν, ως δήθεν πραγματικές και αυθόρμητες, αυτές τις επιστολές.

Δημοσιεύουμε δύο επιστολές με τις συνοδευτικές τους φωτογραφίες, που βρέθηκαν στα εισερχόμενά μας, για να καταλάβουν και οι αναγνώστες μας πόσο δικαιολογημένη είναι η αίσθησή μας ότι συντάχθηκαν από γραφείο επικοινωνίας, σε διατεταγμένη αποστολή.

Η πρώτη επιστολή:

ΕΛΛΗΝΙΚΟ. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ?

Ζούμε σε μια χώρα μέσα στην «κρίση» αλλά δεν κάνουμε τίποτα εμείς οι ίδιοι για να βελτιώσουμε τις συνθήκες, τα περιμένουμε όλα από άλλους!

Μόνο κριτική ξέρουμε να ασκούμε.

Γιατί είναι τόσο ακριβό το ρεύμα που πληρώνουμε; Γιατί ακριβαίνει το τσιγάρο; Γιατί τα διόδια είναι πανάκριβα; Γιατί δεν βρίσκω δουλεία; Γιατί να ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία;

Γιατί το ένα, γιατί το άλλο…;

Αλλά τελικά ως λαός είμαστε αντίθετοι σε καθετί που μπορεί να φέρει ανάπτυξη στον τόπο.

Πόσοι επιχειρηματίες προσπάθησαν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα και να φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, αλλά τους κλείσαμε την πόρτα;

Πέφτουμε να τους φάμε όλους γιατί καταστρέφουν – λέει – τον τόπο…. Ποια καταστροφή; Καταστράφηκε η Μεσσηνία που μετά από 20 χρόνια απέκτησαν δουλειά οι ντόπιοι από έναν επιχειρηματία με όραμα;

Θα καταστραφεί το Κάβο Σίδερο στην Κρήτη από τη δημιουργία ξενοδοχείων, γκολφ, και βοηθητικών υποδομών;

Θα καταστραφεί ο Αστέρας από τη δημιουργία σπιτιών;

Και στη θέση αυτών των εκτάσεων τι υπήρχε πριν δηλαδή που μας άρεσε?? ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ…..

Αλλά βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο να «κατηγορούμε» τον επενδυτή με όραμα, παρά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να σηκώσουμε τα μανίκια, και να δουλέψουμε για τον τόπο μας.

Και έρχομαι στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, που δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω….

Το Ελληνικό….

Μια έκταση που την τελευταία δεκαετία έχει ρημάξει και θυμίζει χωματερή. Απέραντο τσιμέντο με μπάζα και σκουπίδια, μη προσβάσιμο και εστία κινδύνου.

Αλλά όχι, μην το δώσουμε σε «ιδιώτη» για ανάπτυξη. Θα το αγοράσει κοψοχρονιά, σε εξευτελιστική τιμή….

Μα πραγματικά ρε παιδιά, αν ήταν τόσο χαμηλό το κόστος, γιατί δεν μαζεύτηκαν και άλλοι επιχειρηματίες να υποβάλουν πρόταση; Γιατί δεν μαζευτήκαμε μια παρέα από 5-6 φίλους να πάρουμε ένα δάνειο να το αγοράσουμε, όπως εύστοχα άκουσα να λέει ο Οικονομέας προχτές;

Αλλά όχι….

Γιατί ένα τέτοιο έργο θα φέρει «μιζέρια» στους καλοβολεμένους…

Την αξία που θα πάρουν τα ακίνητα όλων των γύρω περιοχών δεν τα σκέφτεται κανείς.

Ανοιχτοί χώροι πράσινου για όλους και τα παιδιά μας, δημιουργία 10.000 – 30.000 νέων θέσεις εργασίας στην 5ετία, κατασκευή επιπλέον υποδομών στους όμορους δήμους, μακροπρόθεσμα οφέλη για την οικονομία της χώρας, για να μην πω για την ψυχολογία του κόσμου.

Όχι βέβαια, αυτά δεν είναι επιχειρήματα.

Αρεσκόμαστε στο να φωνάζουμε για τους «άραβες» και «τούρκους» που επενδύουν στην Ελλάδα…

Αποδοκιμάζουμε κάθε προσπάθεια στο real estate με όποιο τρόπο μπορούμε.

Αντιδρούμε στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και στην πώληση της δημόσιας περιουσίας.

Απεργούμε με κάθε πρώτη ευκαιρία…!

Μα καλά με τι ψευδαισθήσεις ζούμε;

Καθόμαστε όλοι μας μπροστά στη τηλεόραση και σχολιάζουμε την κατάντια του κράτους και των πολιτικών μας όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.

Όταν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τον κόσμο μας, παρά μόνο «κρίνουμε» το τι κάνουν οι άλλοι… ο διπλανός μας, ο επιχειρηματίας που έχει όραμα, πόρους και που προσπαθεί για κάτι καλύτερο… ο συγχωρεμένος καπετάν Βασίλης που έχτισε τη Μεσσηνία και τώρα ο κάθε Λάτσης που θέλει να αναλάβει ένα έργο με επενδύσεις που θα ανέλθουν στα 10 δισ.

Βαρέθηκα… Το μόνο που κάνουμε είναι να φωνάζουμε για αυτά που δεν κάνουν οι άλλοι για εμάς, το κράτος, η κυβέρνηση, τα κόμματα, το αφεντικό μας……. Μα εμείς πότε θα κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας;

Δεν είναι αυτονόητο ότι μόνο όταν εμείς γίνουμε καλύτεροι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε και τις ανάλογες απαιτήσεις και θα είμαστε ικανοί να έχουμε και άποψη;

Και βέβαια μόνο τότε θα υπάρξει το καλύτερο αύριο…

Ένα αύριο με χρώμα, με πάρκα, με παιδικές χαρές, με δουλειά για όλους, με έσοδα για τον τόπο που δεν θα χρειάζεται πλέον να φορολογούμαστε για να γίνονται έργα από την τσέπη μας.

Όλες οι αναπτυγμένες χώρες του κόσμου δηλαδή πως αναπτύχθηκαν;

Δεν αναπτύχθηκαν από ιδιωτικές εταιρίες και από ένα κράτος που είχε την ευθύνη να βάλει το πλαίσιο της λειτουργίας τους έτσι ώστε να δραστηριοποιούνται στα πλαίσια κανόνων που ευνοούν την κοινωνία;

Αντί να φωνάζουμε για τα εμπόδια και τη γραφειοκρατία που οδηγεί τη χώρα μας στο να μη μπορεί να προσελκύσει κανένα σοβαρό επιχειρηματία και επενδύτη, φωνάζουμε για οποιαδήποτε επιχειρηματική δράση μπορεί να μας βγάλει από τη λογική του πεθαμένου συνδικαλισμού.

Η δεύτερη επιστολή

Μαϊάμι της Ελλάδας

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γλυφάδα, στα σύνορα με Ελληνικό. Ως πάππου προς πάππου κορίτσι των νοτίων προαστίων, είμαι περήφανη που ζω εδώ και λατρεύω την περιοχή μου. Ναι είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ζούμε στο «Μαϊάμι της Ελλάδας»!!! Μεταξύ μας, ξέρω ότι υπερβάλλω… Όμως, τις τελευταίες μέρες έχω χαρεί πολύ (για να μην πω, έχω ενθουσιαστεί) με τα σχέδια ανάπλασης της περιοχής που βλέπω και είμαι αισιόδοξη πώς όντως στα επόμενα χρόνια θα είμαστε καλύτερα από το original Μαϊάμι!

Το σπίτι μου, όπου έχω περάσει και τα 33 χρόνια της ζωής μου, είναι στα πέντε λεπτά από το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Έχω ζήσει δηλαδή από μικρό παιδί τις εποχές της «δόξας» του να μένεις δίπλα από την μεγαλύτερη πύλη της Ελλάδας στον κόσμο (είχαμε θόρυβο βέβαια από τα αεροπλάνα – μα τον είχαμε συνηθίσει), αλλά και της απόλυτης απαξίωσης της περιοχής. Από το 2001 που έφυγε το αεροδρόμιο ακούμε για αξιοποίηση της περιοχής, δημιουργία πάρκων, πνεύμονες παρσίνου κλπ κλπ. Μεγάλες προσδωκίες, έχω να πω, και δυστυχώς 14 χρόνια μετά, είμαστε ακόμα στα λόγια. Σχεδόν κάθε μέρα περνάω από το πρώην αεροδρόμιο και με πιάνει κατάθλιψη. Κουφάρια σκουριασμένων αεροπλάνων που σαπίζουν παρατημένα. Εκεί που κάποτε υπήρχε τόση ζωή και εκατομμύρια άνθρωποι πηγαινοέρχονταν από και προς όλο τον κόσμο, τώρα βρίσκεις σκουπίδια, μπάζα, χόρτα, σύριγγες (!!!), ρημαγμένα κτίρια. Θλίψη, στεναχώρια, μαυρίλα και αγανάκτηση μου έρχονται: Γιατί αυτή η κατάντια; Γιατί τόση εγκατάλειψη; Γιατί να μην μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αυτό το μέρος προς όφελος όλων;

Όμως επιτέλους, λίγο «φως στο τούνελ»!! Βλέπω videos και φωτογραφίες από τα σχέδια ανάπλασης – που μάλιστα θα αρχίσουν να υλοποιούνται πολύ γρήγορα – και λέω μέσα μου, μακάρι να μη βρεθούν εμπόδια και να γίνουν πραγματικότητα όλα αυτά! Το έχει τόσο ανάγκη η περιοχή, οι άνθρωποι, ολόκληρη η πόλη. Να έχουμε πάρκα για βόλτες, ποδηλασία, χαλάρωση, καθαρή παραλία δίπλα στην πόλη, μαγαζιά, ξενοδοχεία, εστιατόρια. Αθλητικές εγκαταστάσεις για διάφορα σπορ, παιδικές χαρές, νεροτσουλίθρες. Η παραλιακή θα γίνει σημείο αναφοράς για ολόκληρη την Αττική αλλά και πόλος έλξης για τουρίστες. Η περιοχή θα αναβαθμιστεί και θα αποκτήσει την αίγλη που της αξίζει.

Ειλικρινά μου φαίνεται τόσο παράλογο και άδικο να υπάρχει κόσμος που αντιστέκεται και καταδικάζει αυτά τα σχέδια.

Έχει έρθει προ πολλού η ώρα το «όνειρο» να πάρει σάρκα και οστά και επιτέλους οι κάτοικοι της περιοχής αλλά και όλης της Αθήνας να αποκτήσουν μια παραλιακή ζώνη που θα απολαμβάνουν.

Δείτε και τα email όπως στάλθηκαν:

Εάν νομίζετε, αγαπητοί, ότι έχετε να κάνετε με ιθαγενείς που θα σας πουλήσουν τη γη τους για χάνδρες και καθρεφτάκια, είστε μακρά γελασμένοι… Αυτό ως άνω τελεία, μιας και το θέμα σίγουρα θα έχει και συνέχεια…