30 χρόνια ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης – Μια προσπάθεια που δεν σταμάτησε ποτέ

Ένας λαβωμένος κι όχι μόνο από την παρούσα οικονομική κρίση θεσμός, όπως αυτός των ΔΗΠΕΘΕ, αν κατορθώσει να αποδείξει… γραπτώς την προσφορά του, τότε μόνο μπορεί να επιβεβαιώσει την αναγκαιότητα της ύπαρξης του και της συνέχειας του.

Αυτή την τύχη είχε το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, καθώς η τελευταία του καλλιτεχνική διευθύντρια, μια δαιμόνια και παθιασμένη με το θέατρο κρητικοπούλα, η θεατρολόγος Ελένη Δουνδουλάκη, είχε αυτή την ισχυρή πεποίθηση.

Πολλώ δε μάλλον ήταν αποφασισμένη, να αποδείξει ότι το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, στο οποίο θήτευσε τα τελευταία 4 χρόνια, ήταν ένας πραγματικός πυρήνας πολιτισμού στην καρδιά της Ελλάδας για τριάντα ολόκληρα χρόνια κόντρα σε πλήθος αντιξοότητες .

Και συγκεκριμένα, ότι “ήταν ειλικρινές στις προθέσεις του, ολοκληρωμένο στην προσπάθεια του, έντιμο στην δουλειά του και στη σχέση του με το κοινό” και ως εκ τούτο αξίζει να συνεχίσει την διαδρομή του.

´Έτσι τώρα πλέον υπάρχει ένα υπέροχο πολυσέλιδο λεύκωμα, προϊόν μιας εξαιρετικά επίπονης προσπάθειας, όπου “μέσα από την καταγραφή των παραστάσεων και την παρουσίαση φωτογραφικού υλικού από όλες τις θεατρικές παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει σε γραμμική συνέχεια την γόνιμη καλλιτεχνική πορεία τριάντα χρόνων λειτουργίας.”

Και να διαπιστώσει όπως υπογραμμίζει και η Ελένη Δουνδουλάκη,που είχε την την ευθύνη της καλλιτεχνικής επιμέλειας της εν λόγω έκδοσης, ότι “επί τριάντα χρόνια η προσπάθεια δεν σταμάτησε ποτέ, δεν χάθηκε ποτέ ο στόχος”.

Γιατί, το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης επί τριάντα χρόνια προσέφερε πνευματική τροφή εκλεκτής ποιότητας στο κοινό της Στερεάς Ελλάδας.

Η έκδοση ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για την Λαμία, γι αυτό και ένωσε όλους τους δημάρχους των τελευταίων τριάντα χρόνων, που είχαν όλοι τους διατελέσει πρόεδροι του θεάτρου.

Αν και σε αυτό συνέβαλλε κατά κύριο λόγο η ίδια η καλλιτεχνική διευθύντρια, η οποία άλλωστε στο παρελθόν έχει περάσει επί οκταετία από το….σχολείο της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το πολύτιμο αυτό λεύκωμα όπου αποτυπώνεται η αξιόλογη ιστορία του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, το οποίο σημειωτέον έζησε μεγάλες στιγμές στο Ηρώδειο, την Κωνσταντινούπολη , την όπερα του Καΐρου και το Εδιμβούργο, δίνει παράλληλα μια εξαιρετική αφορμή και ευκαιρία για νέες σκέψεις σχετικά με τον θεσμό που εμπνεύστηκε η Μελίνα Μερκούρη.

Παρότι “χρειάζεται μια συνολική επανεξέταση του θεσμού, θεσμική και λειτουργική, από πλευράς πολιτείας” όπως επισημαίνει η Ελένη Δουνδουλάκη, “ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ έχει μέλλον” .

Και το λέει ένας άνθρωπος που είχε να αντιμετωπίσει περικοπές ύψους 65 τοις εκατό (!) από τον προϋπολογισμό του τελευταίου προκατόχου του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Και που προκειμένου να αντιμετωπίσει την πενία των οικονομικών μέσων… κατεργάστηκε μοναδικές για το πολιτιστικό περιβάλλον της περιφέρειας συνεργασίες, όπως με το Θέατρο Τέχνης, το Ίδρυμα Κακογιάννης, την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και άλλα ΔΗΠΕΘΕ, όπως της Καβάλας, της Κέρκυρας και της Πάτρας.