«Δον Κιχώτης»: Τον Αλέξη Βιδαλάκη τον ξέρετε; Ε, καιρός να τον μάθετε!

Η πεισματική επιμονή του πεντάχρονου Ορφέα να πάμε οπωσδήποτε αυτή την Κυριακή να δούμε τον Δον Κιχώτη – από τις στάνταρ επιλογές μας στην ανάγνωση – αφού το θέλει τόσο πολύ και η Αλεξάνδρα η αγαπημένη του φίλη -εξίσου μεγάλη θαυμάστρια του ήρωα του Θερβάντες– τελικά … βγήκε για όλη την θεατρόφιλη τετράδα σε καλό.

Πλημμυρίσαμε από εξαιρετική , αναζωογονητική χαρά και ενθουσιασμό.

Για να το πω πιο ξεκάθαρα, αυτό που μας πρόσφερε κατά μοναδικό τρόπο και ύφος η παράσταση που έστησε ο Δημήτρης Αδάμης και οι «Μαγικές Σβούρες» του, ήταν ψυχική ανάταση.

Και στους μικρούς και στους μεγάλους θεατές.

Έβλεπες τα πιτσιρίκια να βγαίνουν από την αίθουσα καβάλα στα σύννεφα, με τα ματιά πυρακτωμένα από την ένταση της περιπέτειας που είχαν παρακολουθήσει και βιώσει.

Ο Ορφέας σε όλη την διάρκεια της παράστασης καθόταν ολόκληρος πάνω στην θέση του, επαναλαμβάνοντας με ζήλο τα λόγια των ηρώων , βουτηγμένος ως το τελευταίο του κύτταρο στη μέθεξη.

Όσο για μας τους μεγάλους, έβλεπες μια απέραντη ικανοποίηση γιατί η κυριακάτικη επιλογή ήταν τόσο επιτυχημένη.

Η διαπίστωση, σεβασμός στους μικρούς θεατές, πράγμα τόσο επιζητούμενο, όσο και σπάνιο στις ημέρες των κραυγαλέα εντυπωσιοθηρικών παιδικών παραστάσεων, ήταν καθολική στο φουαγιέ.

Γιατί πράγματι, η παράσταση του Δημήτρη Αδάμη δεν είχε τίποτα από όλα εκείνα τα περιττά που εσχάτως διαθέτουν ως παράταιρα , βαριά στολίδια οι παιδικές παραστάσεις, προκειμένου να δείξουν την θεατρική τους ένδεια.

Αντίθετα η παράσταση των Μαγικών Σβουρών ήταν καθαρόαιμο θέατρο για παιδιά.

Με προσήλωση στο λόγο και την ερμηνεία του αθανάτου κειμένου και με λιτότητα στη χρήση των μέσων.

Το σκηνικό -κομμάτια από πίνακα του Πικάσο- παρέμενε σταθερό ως αναφορά στη γενέτειρα του ήρωα.

Ενώ οι σκηνές άλλαζαν με την χρήση ενός μόνο ταπεινού στοιχείου, όπως ακριβώς μόνο η παιδική φαντασία ξέρει να κάνει, αφού η χαρά του παιχνιδιού μπορεί να βγει ακόμα και από μια κουτάλα που ένα παιδί εύκολα μπορεί να ονοματίσει σπαθί και με αυτό να ξιφομαχήσει με φανταστικούς αντιπάλους.

Ακριβώς δηλαδή όπως ο Δον Κιχώτης.

Η μουσική προσεκτικά επιλεγμένη. Τα τραγούδια απόλυτα ενταγμένα στη διασκευή του έργου.

Τα κοστούμια σε χρωματική ισορροπία βγαλμένη λες από καρτ ποστάλ.

Όσο για την ερμηνεία των ηθοποιών, εδώ τα καλύτερα.

Τον Αλέξη Βιδαλάκη τον γνωρίζετε; Ε, καιρός να τον μάθετε!

Ο Δον Κιχώτης του ελληνικού παιδικού θεάτρου έμοιαζε να είχε ξεπηδήσει ατόφια μέσα από τις σελίδες του πολυδιαβασμένου κλασσικού βιβλίου.

Δεν ήταν μόνο η μορφή του, τόσο ασκητική και αιθέρια, που δεν νομίζω να έχει υπάρξει ποτέ ανάλογη μεταφορά του ήρωα, θα τολμήσω να πω ακόμα και σε διεθνές επίπεδο.

Δεν ήταν μόνο η κίνηση του, τόσο ορμητική και παθιασμένη όπως τα σύννεφα των ονείρων.

Δεν ήταν μόνο η φωνή του, που ακροβατούσε τόσο λεπτεπίλεπτα ανάμεσα στην αιθεροβάμονα “λογική” και την ήρεμη ενσυναίσθηση του αταλάντευτου πιστεύω στην περιπέτεια και τη δικαιοσύνη .

Ήταν η ματιά του -ευτύχησα να κάθομαι στην πρώτη σειρά- τόσο φλογερή και… αλλούτερη , που μόνο αξιοζήλευτοι, έμπειροι ηθοποιοί μπορούν να έχουν.

Μόνο που ο Αλέξης Βιδαλάκης έχει μόνο δυο χρόνια, όπως έμαθα , που αποφοίτησε από τη σχολή Βεάκη και η ηλικία του αριθμεί μόλις 25 χρόνια.

Οπότε μάλλον , δηλαδή στα σίγουρα, έχουμε εμπρός μας , δηλαδή ευτυχήσαμε όσοι βρεθήκαμε στα Ιλίσια, να έχουμε εμπρός μας, έναν σπουδαίο ηθοποιό.

Χωρίς ωστόσο η μεγαλειώδης παρουσία του να αναιρεί έστω και στο ελάχιστο, την άρτια εμφάνιση καθενός από τους ομόσκηνούς του.

Αγόρια και κορίτσια της ομάδας, όλα τους μέσα στις γραμμές της σκηνοθετικής λιτότητας του Αδάμη , όλα τους γεμάτα φως και ενέργεια μέσα στις προσταγές του αξεπέραστου κειμένου.

Μπορεί να ήταν που η καρδιά την Κυριακή ήταν βαριά με τόσα φαντάσματα που πλάκωσαν από το παρελθόν , μαύρα και πολεμοχαρή, να φουντώσουν τους φόβους για το αύριο των παιδιών μας κι ας έρχονταν οι ειδήσεις από τη “μακρινή ” Ουκρανία.

Μπορεί απλά γιατί η καρδιά τα τελευταία χρόνια με όλα όσα άλλοι αποφασίζουν για το “καλό” της, να μοιάζει πια με χέρσα γη, ξεραμένη και απελπισμένη.

Πάντως η θεατρική παράσταση του Δ. Αδάμη εκπλήρωσε πλήρως την αποστολή της.

“Αυτό που μετράει είναι να μοιραστούν κι άλλοι το όνειρο σου… να το πάρουν και να το πάνε μακριά, πέρα στους τόπους, πέρα στους χρόνους , όπως κάναμε κι εμείς που πήραμε το όνειρο του Θερβάντες” λέει ο Δον Κιχώτης , που ξέρει ότι δεν είναι ο αληθινός Δον Κιχώτης του Θερβάντες , αλλά έχει νοιώσει ως Δον Κιχώτης.

Κι εμείς , όλοι, μικροί -μεγάλοι το μοιραστήκαμε το όνειρο . Το πήραμε και το αφήσαμε να μας… σβουρίσει μαγικά και να μας ταξιδέψει μακριά .

Εκεί που βρίσκονται η τιμή, η αρετή, η χαρά του παιχνιδιού. Σας ευχαριστούμε για το ωραίο ταξίδι. Το είχαμε ανάγκη.

Δείτε τις καταπληκτικές φωτογραφίες που τράβηξε από την παράσταση ο Γιώργος Λοβέρδος και το B&L PHOTO STUDIO