Κερατσίνι – Έβλεπαν την 8χρονη να ξεψυχάει και την κλωτσούσαν – Το βίντεο που προκαλεί οργή

Οργή και αγανάκτηση προκαλεί το βίντεο για την αδιαφορία των εργαζομένων που για αρκετή ώρα, ενώ έβλεπαν το κορίτσι αβοήθητο, το προσπερνούσαν.

Το βίντεο-ντοκουμέντο, δείχνει την απάνθρωπη αντίδραση των εργαζομένων του εργοστασίου, καθώς όπως προκύπτει, είχαν δει το άψυχο κορμί του κοριτσιού να κείτεται στη μεταλλική πόρτα δείχνοντας ωστόσο πλήρη αδιαφορία.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η 8χρονη προσπαθούσε επί 20 λεπτά να πάρει ανάσα, όμως κανείς δεν έκανε κάτι.

Το περιστατικό έγινε αντιληπτό από υπάλληλο του εργοστασίου είκοσι λεπτά αργότερα.

Κάλεσε τους υπεύθυνους του εργοστασίου που εκείνη την ώρα βρίσκονταν στις εγκαταστάσεις.

Τα βίντεο βρίσκονται ήδη στα χέρια της εισαγγελίας και οι καταθέσεις των εμπλεκόμενων είναι ήδη στη δικογραφία

«Είμαι απελπισμένο και εξοργισμένος και δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι», δήλωσε ο Γιάννης Μπαρκαγιάννης, δικηγόρος οικογένειας της 8χρονης.

«Δεν είναι πια απλή ανθρωποκτονία εξ αμελείας, είναι κακουργηματική πράξη και θα έπρεπε άμεσα να είχαν γίνει συλλήψεις».

Για μεθοδευμένες κινήσεις έκανε λόγο ο κ. Μπαρκαγιάννης, ενώ ζήτησε πως θα γίνει και άρση τηλεφωνικού απορρήτου.

Αντίθετα η εταιρεία με ανακοίνωση της για τον θάνατο της 8χρονης αναφέρει πως «κάθε απόδοση ευθυνών προς οποιονδήποτε είναι πρώιμη»

«Εικασίες δεν είναι το βιντεοληπτικό υλικό.

»Είναι πραγματικά δεδομένα».

«Την άφησαν αβοήθητη. Υπήρχε πιθανότητα να ζήσει.

»Γιατί το έκαναν αυτό. Την παράτησαν», δήλωσε ο Γιάννης Λέτζερης παππούς της 8χρονης.

«Θα ζητήσουμε ποινική δίωξη κατά παντός υπευθύνου, γιατί αυτοί που περνάνε δίπλα είναι συνεργοί», σημείωσε ο κ. Μπαρκαγιάννης.

Ο γνωστός συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ σε μια ανάρτησή του περιγράφει όλα όσα μπορεί να σκεφτόταν το μικρό κοριτσάκι την ώρα που ο αέρας στον οργανισμό της λιγόστευε και οι ενήλικες γύρω της, εκείνοι που έπρεπε να την προστατεύσουν, αδιαφορούσαν.

Τα λόγια του μαχαίρια στις καρδιές όλων – κυρίως εκείνων που την ώρα που ένα παιδί τους χρειάζονταν έδειξαν το πιο σκληρό πρόσωπό τους.

«”Γυφτάκι” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.

»Πρώτα, φοβήθηκα. Τρόμος, πανικός! Παγιδεύτηκα!

»Ο φόβος είναι αόρατος.

»Εγώ;

»“Γυφτάκι,” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.

»Έπειτα, πόνεσα. Πόνος φριχτός, στο στήθος, στα πλευρά!

»Ο πόνος είναι αόρατος.

»Εγώ;

»“Γυφτάκι” σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.

»Ύστερα, δεν μπορούσα να ανασάνω. Πνίξιμο, πνίξιμο, αέρα!

»Η ανάσα είναι αόρατη.

»Εγώ;

»“Γυφτάκι”, σκέφτονταν, και προσπερνούσαν.

»Ώρα πολλή με προσπερνούσαν: “Γυφτάκι, γυφτάκι, γυφτάκι”.

»Στο τέλος, πέθανα.

»Τουλάχιστον, τέλος ο πόνος, ο φόβος. Τέλος η πνοή.

»Ο θάνατος είναι αόρατος.

»Εγώ;

»Εγώ, νομίζω, δεν θα προσπερνούσα».