Βόμβα Γιωτόπουλου: Οκτώ μέλη της 17 Νοέμβρη παραμένουν ασύλληπτα

Τουλάχιστον οκτώ μέλη της «17 Νοέμβρη» που έχουν συμμετάσχει σε επιθέσεις της οργάνωσης με νεκρούς και τραυματίες παραμένουν ασύλληπτα, σύμφωνα με όσα υποστηρίζει ο αρχηγός της 17Ν, Αλέξανδρος Γιωτόπουλος, σε επιστολή του που δημοσιεύει σήμερα η εφημερίδα «Έθνος».

Πρόκειται για μία επιστολή που έχει γραφτεί τον περασμένο Ιούνιο, στην οποία ο Αλ. Γιωτόπουλος κάνει λόγο για σημαντικά χειρόγραφα που «εξαφανίστηκαν» από τις αρχές, για καταθέσεις-φωτιά που «έκαιγαν» συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά επίσης «χάθηκαν», αλλά και για ένα όπλο που δε βρέθηκε, καταγγέλλοντας πλεκτάνη εις βάρος του και «σημεία και τέρατα» στις δίκες της «17 Νοέμβρη».

Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή Γιωτόπουλου

Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ 17Ν

Λένε ότι αν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις γρήγορα, αυτό θα σε οδηγήσει σε νέα, μεγαλύτερα λάθη. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωσή μου. Αφού με καταδίκασαν παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί ηθικής αυτουργίας, χωρίς αποδείξεις, διέπραξαν πέρσι το φιάσκο της φυλακής Γ’ τύπου, προχωρούν τώρα σε νέα παραχάραξη του άρθρου 105 Π.Κ. Ενώ θα έπρεπε να ‘χω αποφυλακιστεί απ’ τον Ιούλιο του 2015 το αρνούνται καταστρατηγώντας το νόμο. Παρότι υπάρχει απόφαση του Αρείου Πάγου του 2009 που δικαιώνει την ερμηνεία μου.

Επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’ τη Δίκη είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω περιληπτικά ορισμένα πράγματα. Στις τρεις καταδίκες μου, από τρία διαφορετικά δικαστήρια υπήρξαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ηθικής αυτουργίας. Σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήμουν μέλος μιας τριμελούς Γραμματείας και μετέφερα τις αποφάσεις στα μέλη των πυρήνων. Στο Δευτεροβάθμιο η απόφαση αλλάζει. Μόνος μου αποφάσιζα, έπειθα κάποιον, κι αυτός έπειθε τους υπόλοιπους. Τέλος στον Αρειο Πάγο αναφέρουν, ότι έδινα τις διαταγές στα μέλη, μέσα σε ρεμπετάδικα! Να σημειώσω ότι και στις τρεις δίκες κανένας κατηγορούμενος δεν είπε ότι εγώ τον διέταξα για κάτι.

Η λογική, η πείρα και η ζωή διδάσκουν ότι όταν ένα γεγονός είναι πραγματικό, η περιγραφή του είναι πάντα η ίδια, πληκτικά μονότονη. Αν οι περιγραφές αλλάζουν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό, ότι είναι ψεύτικο, κατασκευασμένο. Και ότι αναζητάς απεγνωσμένα κάποιο αφήγημα για να γίνεις πειστικός. Αυτό αποδείχτηκε και μέσα στο Δικαστήριο. Ακόμη κι αυτοί που συνεργάστηκαν με τις αρχές και ήταν λαλίστατοι, παρόλη την αφόρητη πίεση που τους ασκούσαν οι Δικαστές στη Δίκη να στέρξουν ότι υπήρχε ηγεσία ή αρχηγός, το αρνήθηκαν. Οχι γιατί φοβόντουσαν ή λόγω της ομερτά όπως ψέλλισαν κάποιοι. Αλλά γιατί όλα όσα είχαν περιγράψει με λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν τις αποφάσεις στους πυρήνες απόδειχνε ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Κι αν έλεγαν πια το αντίθετο, η παλινωδία θα τους ξεσκέπαζε και θα κατέρρεαν.

Οι ίδιοι κατέθεσαν ότι όλα τα μέλη ήταν υποχρεωμένα, για λόγους δικαιοσύνης να συμμετάσχουν εκ περιτροπής, άμεσα στις ενέργειες. Κατά συνέπεια είναι αδύνατον κάποιος αρχηγός, για πάνω από δύο δεκαετίες, να διατάσσει τους άλλους να συμμετέχουν στις ενέργειες, χωρίς αυτός ο ίδιος να έχει συμμετάσχει σε έστω μία απ’ αυτές.

Δύο γεγονότα

Θ’ αναφέρω δύο μόνο γεγονότα για να δείξω τα «σημεία και τέρατα» που έγιναν σ’ αυτές τις δίκες. Στην Πρωτόδικη είχε έρθει μια μάρτυρας κατηγορίας, κάποιας ηλικίας που ισχυρίζονταν ότι με είχε δει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου υπήρχε μια γιάφκα, παρέα με κάποιο μέλος, για κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν από 12 χρόνια. Σε ερώτηση του δικηγόρου μου, πώς με αναγνώρισε, απάντησε: «απ’ το χρώμα των ματιών του». Αφού συνομίλησε με έναν απ’ τους 3 Δικαστές για κάποιο διάστημα της απεύθυνα το λόγο, λέγοντας: «Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» Απαντάει: «Μάλιστα». «Ο Δικαστής με τον οποίο συνομιλούσατε, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;» Απαντάει «Δεν ξέρω». Την ρωτάω ξανά: «Ο άλλος Δικαστής που είναι δεξιά απ’ τον Πρόεδρο, τι χρώμα έχουν τα μάτια του». Μου απαντάει με αφοπλιστική αφέλεια: «Α εγώ κ. Γιωτόπουλε, ποτέ δε συγκρατάω το χρώμα των ματιών των ανδρών». Κι όμως οι αθεόφοβοι, στην απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρουν ρητά ότι αυτή η μάρτυρας με αναγνώρισε χωρίς καμιά επιφύλαξη!

Το δεύτερο είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναφέρει ότι «έδινα τις διαταγές στα μέλη σε ρεμπετάδικα». Κατ’ αρχάς αυτή η αναφορά είναι παράνομη αφού δεν υπάρχει στις αποφάσεις των δύο προηγούμενων δικαστηρίων και ο Αρειος Πάγος δεν είναι δικαστήριο ουσίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι γελοία ως μη ρεαλιστική. Οποιος έχει πάει έστω και μία φορά σε ρεμπετάδικο γνωρίζει ότι λόγω της πολυκοσμίας και ενός ιδιαίτερου κλίματος οικειότητας που επικρατεί, είναι αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να σε ακούσουν απ’ τα διπλανά τραπέζια και ενίοτε να επέμβουν σ’ αυτήν. Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να συζητάς για παράνομες πράξεις βίας, ακόμη και με κώδικες χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Η λογική και η πείρα λένε ότι σε τέτοιες συζητήσεις υπάρχει εχεμύθεια και μυστικότητα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρίτοι μάρτυρες, πόσο μάλλον οι δεκάδες θαμώνες του ρεμπετάδικου. Αυτό κάναμε στη Δικτατορία. Οταν συζητούσαμε κάποια αντιστασιακή πράξη πηγαίναμε σε απομακρυσμένες παραλίες στην ύπαιθρο όπου δεν υπήρχε ψυχή.

Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω δεν μπορώ ν’ αποφύγω ν’ αναφέρω τις δύο ρουκέτες που εξαπέλυσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός. Σύμφωνα μ’ αυτόν το γεγονός ότι γνωρίζω τη Γαλλική γλώσσα είναι ισχυρή ένδειξη ότι ήμουν ο αρχηγός και τέλος υποστήριξε ότι υπάρχει ηθική αυτουργία και με «απλό νεύμα στο φρύδι»!

Σήμερα όμως, 14 χρόνια μετά, υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Εάν ήμουν αρχηγός ή εάν υπήρχε ηγεσία, σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, θα είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες περιστατικά που θα επιβεβαίωναν την ύπαρξη αυτής της ηγεσίας, από πολλές ανεξάρτητες πηγές χωρίς να μπορεί κανείς να το εμποδίσει. Κανένα όμως τέτοιο περιστατικό με λεπτομέρειες δεν αποκαλύφθηκε, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι δεν υπήρχε καμία ηγεσία κι ούτε αρχηγός.

Οσο προχωρούσε η Δίκη, γίνονταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Σε σημείο που ορισμένοι απ’ τους λίγους τίμιους δημοσιογράφους, ούτε καν αριστεροί, να γράφουν καθαρά στα έντυπά τους ότι δεν υπάρχει απόδειξη για την ηθική αυτουργία. Αντίθετα όμως απ’ αυτή την πραγματικότητα η επιμονή αυτών που με παρουσίαζαν ως αρχηγό γίνονταν όλο και πιο έντονη. Αυτή η επιμονή, μου δημιούργησε απορία. Γιατί επιμένουν σε κάτι που διαψεύδεται, που είναι ολοφάνερο ψέμα. Τι κρύβεται από πίσω; Αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, ν’ αποκαλύψω την αλήθεια. Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου, που κι αυτός αμφισβητούσε την επίσημη εκδοχή. Από διάφορους διαλόγους μέσα στη φυλακή συμπεραίνω ότι οι δράστες της πλεκτάνης γνωρίζουν ότι ξέρω ένα μέρος της αλήθειας. Αυτός μάλιστα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν μου δίνουν άδεια επί 6 χρόνια ενώ την δικαιούμαι και σήμερα αρνούνται να με αποφυλακίσουν, παραβιάζοντας το άρθρο 15 του Π.Κ. Η στρατηγική τους είναι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα, αναμένοντας εναγωνίως το μοιραίο ώστε να πάρω μαζί μου την αλήθεια. Αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω.

Στη διάρκεια της φυλάκισής μου, μου έγιναν προτάσεις να υπογράψω συμφωνία. Απάντησα: Εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Με τις συμφωνίες επιχειρούν να ελέγξουν τι θα πεις και τι θα κάνεις. Στην ουσία, σου υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις. Αποκαλύψεις σαν τη σημερινή προσπαθούν να αποτρέψουν. Αυτή η στάση μου, μου στοίχησε τη δυσμενή μεταχείριση που μου επεφύλαξαν όλα αυτά τα χρόνια.

Τα στοιχεία που παρουσιάζω προέρχονται από πηγές ανεξάρτητες, αξιόπιστες που δεν ελέγχονται από Μυστικές Υπηρεσίες. Εχουν επιβεβαιωθεί από δεύτερη. Υπάρχουν πράγματα που αγνοώ. Για τα οποία θα μπορούσα να κάνω υποθέσεις, αλλά δε θα τις κάνω. Εκτός από πράγματα ευνόητα που δεν αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα.

Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές; Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές. Καταθέσεις περισσότερες από μία. Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Αλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς. Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;

Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου. Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.

Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες

Την πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές Υπηρεσίες τις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι. Την πλεκτάνη αυτή συνέχισαν να την εκμεταλλεύονται μέχρι πρότινος. Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέητ Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας. Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.

Αν είχαν συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν τελείως διαφορετική.

Ο Ναπολέων έλεγε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις μπαγιονέτες εκτός απ’ το να κάτσεις πάνω τους. Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τους νόμους εκτός απ’ το να τους εφαρμόζεις με περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν. Γιατί το πρόσκαιρο όφελος που έχεις είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλείς. Υπονομεύεις τις αρχές και τις αξίες, υποσκάπτεις τα θεμέλια του Κράτους Δικαίου που υποτίθεται ότι υπηρετείς. Το μετατρέπεις σε ιδεοληψία αφού στην κοινωνία κυριαρχεί η αδικία, η ανομία, η φαυλότητα, το έγκλημα. Και η Δημοκρατία γίνεται «Υπαρκτή Δημοκρατία».

Είναι μήπως τυχαίο ότι σε χρονικό διάστημα ενός και πλέον αιώνα ακούμε στη χώρα μας περίπου τα ίδια πράγματα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ιων Δραγούμης έλεγε ότι «το κράτος με όλη τη βρώμα του δεν αξίζει να το βοηθάς, παρότι ο ίδιος το βοηθούσε. Σήμερα ακούμε για κλεπτοκρατία, χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρώην καθηγητής της Νομικής χαρακτήριζε πριν μερικά χρόνια τη Δικαιοσύνη ως «ανύπαρκτη, τραγική και αχρεία». Κάτι το βαθύτατα σάπιο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, το οποίο διαχρονικά δεν μπορεί να θεραπεύσει η ελίτ που το δημιούργησε.

Αλέκος Γιωτόπουλος

Φυλακές Κορυδαλλού

Ιούνιος 2016