Φόβοι για χτύπημα από τρομοκράτες – τζιχαντιστές στην Ελλάδα

Φόβους για χτύπημα από τρομοκράτες- τζιχαντιστές στην Ελλάδα, εκφράζουν σε σχετική τους ανάλυση Έλληνες αξιωματούχοι που έχουν πάρει μέρος σε ειδικές εκπαιδεύσεις σε ΗΠΑ και Ιταλία για το ζήτημα των δολοφόνων που προχωρούν σε εν ψυχρώ μαζικές εκτελέσεις σε αστικές περιοχές, χωρίς να υπολογίζουν τα αντίποινα.

«Με την οικονομική κρίση και με την πιθανή παρουσία στη χώρα μας ορισμένων ύποπτων ισλαμιστών αυξάνονται οι πιθανότητες να υπάρξει κρούσμα επίθεσης “ενεργού εκτελεστή”, όπως αυτό που συνέβη στο Σαν Μπερναντίνο της Καλιφόρνιας με τους 14 νεκρούς», σημειώνουν οι ειδικοί όπως αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος Βασίλης Λαμπρόπουλος στο ΒΗΜΑ.

Ήδη στην Ελλάδα, επισημαίνεται στο δημοσίευμα του ΒΗΜΑΤΟΣ, μεγάλα ιδιωτικά σχολεία αρχίζουν να μελετούν τρόπους αντίδρασης σε μια επίθεση «ενεργών εκτελεστών».

Σημειώνεται ότι στη χώρα μας έχουν σημειωθεί δύο σχετικά κρούσματα, το πρώτο στη σχολή ΟΑΕΔ στου Ρέντη τον Απρίλιο του 2009, όπου έχασε τη ζωή του ο δράστης, ενώ ως τέτοιου είδους ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί επίθεση 68χρονου ενόπλου τον Αύγουστο του 2010 στις Ράχες Φθιώτιδας.

Σε έκθεση λοιπόν των αξιωματικών του Λιμενικού κ.κ. Ιωάννη Μάνδαλη και Ευθύμιου Πολίτη – με ειδική εκπαίδευση στο εξωτερικό για τους «active shooters» – και του νομικού κ. Γιώργου Κ. Μαρή που παρουσιάζει «Το Βήμα», σημειώνεται ότι «ο ενεργός εκτελεστής κινείται και σκοτώνει αδιακρίτως.

Σχεδόν ποτέ δεν παίρνει ομήρους.

Συνήθως γνωρίζει καλά τον χώρο που έχει επιλέξει και έχει σχεδιάσει λεπτομερώς τον τρόπο δράσης του.

Σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει σχέδιο διαφυγής.

Συχνά δημοσιεύουν τις προθέσεις τους μέσω του Διαδικτύου, ενώ χαρακτηρίζονται από μεγάλο θυμό ή απόγνωση.

Τα παραπάνω μας οδηγούν στην εκτίμηση ότι με δεδομένο τις δύσκολες οικονομικοκοινωνικές εξελίξεις για τη χώρα μας, ο θυμός, το προσωπικό και οικονομικό αδιέξοδο και η απόγνωση πολλών συμπολιτών μας, αλλά και η πιθανή παρουσία τρομοκρατών ανάμεσα στα πλήθη των προσφύγων αυξάνουν τις πιθανότητες να οδηγηθούμε στην αντιμετώπιση τέτοιου είδους περιστατικών στο εγγύς μέλλον».

Παράλληλα οι Έλληνες αναλυτές σημειώνουν τα μοιραία λάθη που γίνονται σε αυτού του είδους τις περιπτώσεις.

Οπως σημειώνεται, «η περιμετρική ασφάλιση του χώρου όπου γίνεται η επίθεση και η αναμονή των δυνάμεων ασφαλείας και καταστολής είναι ό,τι χειρότερο, καθότι ο χρόνος που θα περάσει ώσπου να επέμβουν θα είναι πολύ μεγάλος και δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας και αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων.

»Τα περισσότερα από τα περιστατικά επιθέσεων κατά πλήθους με πυροβόλα όπλα διαρκούν λιγότερο από 20 λεπτά».

«Το Βήμα» παρουσιάζει πολυσέλιδη έκθεση του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ που ανέλυσε 160 παρόμοιου τύπου επιθέσεις – όπως αυτή του Σαν Μπερναντίνο – που κατεγράφησαν στις ΗΠΑ την περίοδο 2000-2013 με τη δημιουργία πλήρους προφίλ των δραστών, του τρόπου δράσης και των δυνατοτήτων αντίδρασης.

Από αυτές τις επιθέσεις είχαν καταγραφεί 486 νεκροί και 557 τραυματίες, με έναν μέσο όρο περίπου 12 παρόμοιων επιθέσεων κάθε χρόνο.

Οι πλέον πολύνεκρες θεωρούνται οι επιθέσεις στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια τον Απρίλιο του 2007 με 49 νεκρούς, σε σχολείο στο Κονέκτικατ τον Δεκέμβριο του 2012 με 29 νεκρούς, σε κινηματογράφο στο Κολοράντο τον Ιούλιο του 2012 με 12 νεκρούς και άλλες.

Η πλέον δραματική χρονιά θεωρήθηκε το 2010 όταν είχαν υπάρξει 26 επιθέσεις «ενεργών εκτελεστών» στις ΗΠΑ, ενώ το 2012 ο αριθμός των νεκρών είχε φθάσει τους 90 και των τραυματιών τους 208 αποτελώντας ένα δραματικό «ρεκόρ».

Τα περιστατικά αυτά έχουν σημειωθεί σε 40 συνολικά πολιτείες των ΗΠΑ. Από τις επιθέσεις, ποσοστό της τάξης του 45,6% σημειώθηκε σε χώρους με εμπορική δραστηριότητα, πεζοδρόμους κ.λπ., το 24,4% σε κολέγια, πανεπιστήμια και άλλα, σε ποσοστό 10% σε κυβερνητικά κτίρια, σε ανοικτούς χώρους 9,4%.

Σε σχεδόν όλα τα περιστατικά (με εξαίρεση δύο) δράστης ήταν ένας. Σε έξι περιστατικά ο δράστης ήταν γυναίκα. Δηλαδή με βάση τη συγκεκριμένη στατιστική το μακελειό στο Σαν Μπερναντίνο με το ζευγάρι των δραστών αποτελεί «ιδιομορφία» για τα δεδομένα των ΗΠΑ.

Και η συνέχεια αυτής της μακάβριας, στατιστικής απεικόνισης… Σε εννιά περιπτώσεις οι δράστες σκότωσαν αρχικά τα μέλη της οικογένειάς τους και συνέχισαν το μακελειό σε άλλους χώρους, με θύματα ανυποψίαστους πολίτες. Σε ποσοστό 10% αρχικοί στόχοι ήταν πρώην σύζυγοι ή φίλες των δραστών.

Σε ποσοστό 40% αυτών των περιστατικών ο δράστης αυτοκτόνησε.

Σε ποσοστό 23,1% των εν λόγω συμβάντων ο δράστης έβαλε τέλος στη ζωή του προτού φτάσει η αστυνομία.

Σε ποσοστό 13,1% το περιστατικό έληξε με παράτολμες ενέργειες πολιτών να αφοπλίσουν τον δράστη.

Σε γενικότερες γραμμές από την ανάλυση του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών το 56,3% των περιστατικών τελείωσε με πρωτοβουλία των δραστών, είτε με αυτοκτονία, είτε επειδή τελείωσαν τα πυρομαχικά τους ή επειδή έσπευσαν να απομακρυνθούν από το σημείο της μαζικής δολοφονίας.

Ακόμη σε ποσοστό 28,1% υπήρξε ανταλλαγή πυρών μεταξύ των εκτελεστών και της Αστυνομίας στη διάρκεια των οποίων σκοτώθηκαν και 21 αστυνομικοί.