Η Δώρα Χρυσικού που αφορίστηκε σε ηλικία 14 ετών μιλά για την οργή του όχλου που βίωσε

«Ήμουν η πέτρα του σκανδάλου. Έχω ζήσει άπειρου κάλλους σκηνές στην Φλώρινα, φανατισμένους να με τραβάνε από τα μαλλιά να με ρίξουν στο ποτάμι… Ήταν τρομακτικό» περιέγραψε η Δώρα Χρυσικού για τη συμμετοχή της στην ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, το «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», η οποία έμελλε να είναι η αιτία του αφορισμού της σε ηλικία μόλις 14 ετών.

Η ηθοποιός, καλεσμένη στο «Mega Καλημέρα» μίλησε ακόμα για τη μάχη της με τον καρκίνο, η οποία συγκίνησε το πανελλήνιο:

«Το 2021 ήταν μία δύσκολη χρονιά. Εγώ αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι το έχω αφήσει πίσω μου.

»Όλο αυτό που πήρα από αυτό ήταν το εύθραυστο της ζωής, ότι είναι μία αστραπή.

»Το άλλο είναι ότι έχουμε δύναμη που πολλές φορές δεν κατανοούμε απόλυτα ότι την έχουμε».

«Νομίζω ότι η στάση που κρατάμε στα πράγματα, η φιλοσοφία ζωής που έχουμε, εμπεριέχει τα πάντα μας, εμποτίζει όλη μας την ύπαρξη.

»Παλεύω για να μπορώ να είμαι ένας άνθρωπος, ένα πολιτικό ον, μία γυναίκα που να μπορώ να είμαι περήφανη για μένα, σύμφωνα με το δικό μου αξιακό σύστημα.

»Θέλω να σπάσω τα στερεότυπα. Φοβήθηκα πάρα πολύ.

»Προσπάθησα να μην τον προτάξω, να μην τον αφήσω να με περιβάλλει και να με γκρεμίσει.

»Ο φόβος είναι κάτι πολύ φυσιολογικό και ανθρώπινο.

»Απλώς νομίζω ότι πρέπει να αρθούμε πάνω από τον φόβο για να μπορέσουμε να υπάρξουμε» συγκινεί η Δώρα Χρυσικού.

«Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να ακούσει και να αποδεχτεί όσους έχουν δεχτεί κακοποιητικές συμπεριφορές.

»Νομίζω μόνο καλό μπορεί να βγει από αυτό.

»Όταν διαχειρίζεσαι το τραύμα, όταν το επικοινωνείς, είναι ένα βήμα προς το φως.

»Πλέον μπορούμε να αναπνέουμε πιο ελεύθερα, γιατί αυτό το πράγμα δεν είναι πια ανεκτό.

»Οι θύτες ξέρουν πότε έχουν περάσει τα εσκαμμένα» ανέφερε για το ελληνικό #MeToo η ηθοποιός.

Η Δώρα Χρυσικού, η τηλεοπτική Αρετή από τη «Γη της Ελιάς» μίλησε ακόμα για τον ρόλο που υποδύεται στη σειρά του Mega.

«Η αλήθεια είναι ότι είμαστε χαρούμενοι για τη σειρά και που έχουμε δουλειά μετά από δύο δύσκολα χρόνια για την υποκριτική λόγω πανδημίας.

»Έχουμε δουλειά αρκετοί άνθρωποι, που από μόνο του αυτό είναι θετικό.

»Να πούμε ότι δεν χαιρόμαστε που η σειρά πάει τόσο καλά, θα ήταν ψέμα.

»Αυτός άλλωστε είναι ο απώτερος σκοπός, να αγαπηθεί αυτό που κάνουμε.

»Για να υποδυθείς ένα χαρακτήρα πρέπει να τον κατανοήσεις και να τον αγαπήσεις.

»Δεν υπάρχει χαρακτήρας που να είναι απόλυτα καλός ή κακός, το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους.

»Υπάρχουν ρωγμές και πρέπει να βρούμε σε αυτόν τον άνθρωπο αυτό που τον καθιστά ανθρώπινο και που μπορεί να ταυτιστεί με αυτό το κοινό μαζί του, ακόμα και αν διαφωνεί.

»Είναι πολύ κατανοητό ότι υποδύομαι κάτι.

»Μπορεί να λένε για τον χαρακτήρα ότι είναι στραβόξυλο, ότι είναι πονηρή και φέρεται άσχημα στα παιδιά της, που ισχύει, αλλά μου λένε “μπράβο σου, γιατί έχεις μπει στο πετσί του ρόλου”.

»Για μένα αυτό είναι η επιτυχία», είπε αρχικά η Δώρα Χρυσικού.

Ο αφορισμός από τους χριστιανοταλιμπάν

Το το «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και του Τύπου για μεγάλο χρονικό διάστημα και για άλλο λόγο, πέρα του κινηματογραφικού ενδιαφέροντος, καθώς συνοδεύτηκε από ένα απροσδόκητο γεγονός.

Όλα ξεκίνησαν όταν με κάποιο αδιευκρίνιστο τρόπο το σενάριο της ταινίας έφτασε στα χέρια του μητροπολίτη Φλώρινας, Αυγουστίνου Καντιώτη.

Ο Μητροπολίτης Καντιώτης, θεώρησε ότι προσβάλλει το έθνος και τον Χριστιανισμό.

Έτσι, απείλησε τον Αγγελόπουλο ότι θα τον αφορίσει και τον διέταξε να σταματήσει τα γυρίσματα.

Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Αγγελόπουλο, που δεν υποχώρησε και προκάλεσε επίσης και το μένος των συνεργατών του.

Το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις.

Ο Αγγελόπουλος στηρίχτηκε από τους πολιτικούς της Αριστεράς και είχε την αρωγή του σκηνοθέτη και φίλου του, Ακίρα Κουροσάβα.

Όταν ο Αγγελόπουλος επέστρεψε, μεγάλη μερίδα των χριστιανών της Φλώρινας είχε κατακλύσει την πόλη με μαύρες σημαίες και πλακάτ, ενώ υπήρχαν και καρικατούρες που παρίσταναν το σκηνοθέτη σαν ένα προδότη που κρατούσε ένα σακούλι με 600 εκατομμύρια δραχμές και εμφανίζονταν συνθήματα, όπως «αναρχία, ανθελληνισμός, αθεΐα, ακολασία», με τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα, βάζοντας παρόμοια εμβατήρια.

Με την παρότρυνση του μητροπολίτη προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν την ολοκλήρωση και κυκλοφορία της ταινίας.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1990 ήταν η μέρα τελετής αφορισμού του Αγγελόπουλου και του πρωταγωνιστή Μαρτσέλο Μαστρογιάννι.

Την ίδια μέρα είχε οργανωθεί μία συγκέντρωση ελευθερίας και δημοκρατίας, στην οποία παρευρέθηκε ο Αγγελόπουλος και οι συνεργάτες του, στον κινηματογράφο «Ελληνίς».

Οι χριστιανοί φονταμενταλιστές και ο Καντιώτης έψελναν μαζί το «Αφορισμένοι, αφορισμένοι».

Ο Καντιώτης τους έδωσε περιθώριο δύο χρόνων για να μετανοήσουν και να συγχωρεθούν, κάτι που δεν έκανε κανένας συντελεστής της ταινίας.

Τελικά, η ταινία ολοκληρώθηκε και έφτασε μέχρι τις Κάννες. Στην επόμενη ταινία του, Το βλέμμα του Οδυσσέα, ο Αγγελόπουλος αφιέρωσε μία σκηνή για αυτό το περιστατικό.