Συγκλονίζει η Παναγιωταρέα μιλώντας για το τροχαίο της στο κέντρο της Αθήνας

Λίγες ημέρες μετά το τροχαίο ατύχημα που είχε η Άννα Παναγιωταρέα έξω από κτήριο του Υπουργείου Οικονομικών, έγραψε στον λογαριασμό της στο facebook ένα συγκλονιστικό κείμενο μιλώντας για το περιστατικό.

“Η καλοσύνη των ανθρώπων”

Περνώντας την Καραγιώργη Σερβίας, σχεδόν στο ύψος του Υπουργείου Οικονομικών, με κτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ποιός οδηγούσε, τί ήταν; Δεν έχουν σημασία. Όλοι που οδηγούμε, μιλώντας στο τηλέφωνο, είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των άλλων. Αυτό σκέφτομαι μόνο.

Συνήλθα ξαπλωμένη στο οδόστρωμα. Είχα συνείδηση τι είχε συμβεί. Ντρεπόμουν που ήμουν στη μέση του δρόμου ως θέαμα. Να πω και ότι δεν έχω και αναγνωσιμότητα;

Από πάνω μου έσκυβαν άγνωστα πρόσωπα να με βοηθήσουν. Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου. Έβγαλαν το μπουφάν και το σακάκι τους να με σκεπάσουν. Μου μιλούσαν σαν να ήταν συγγενείς μου και δυο, νέες, γιατροί, που περνούσαν τυχαία έμειναν μαζί μου, εμποδίζοντας κάθε μετακίνηση ή και κίνησή μου. Όλοι με παρηγορούσαν ότι δεν θα αργήσει το ασθενοφόρο, ότι ήμουν καλά.

Σε λίγα λεπτά ήρθε και η οικογένειά μου αλλά ένιωθα ότι και όλοι που στέκονταν γύρω μου, που περίμεναν μέχρι που με πήρε το φορείο και με συντρόφεψαν, στην υγρή άσφαλτο, ήταν μεγάλη αγκαλιά θαλπωρής. Αυτά τα πρόσωπα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Χρωστώ στο καθένα από αυτά ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.

Δεν θα ξεχάσω ούτε την ευγένεια των αστυνομικών που στέκονταν, διακριτικά, στο πλάι απομακρύνοντας περιέργους. Όχι πώς δεν είδα , την επόμενη μέρα φωτογραφία δημοσιογραφικής αθλιότητας. Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου.

Με μετέφερε το ΕΚΑΒ, με εξαιρετικούς τραυματιοφορείς, στα επείγοντα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, που εφημέρευε. Δεκάδες άνθρωποι τραυματισμένοι ή με άλλα προβλήματα, στα φορεία. Γιατροί και νοσοκόμες- ελάχιστοι σε σχέση με τόσο κόσμο- -έδιναν μάχη, με χαμόγελο, από φορείο σε φορείο.

Άλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ στα επείγοντα κι άλλο να είσαι εσύ ξαπλωμένη σε φορείο. Σ αυτόν τον μικρό χώρο- στις οροφές είχε αφήσει το αποτύπωμα του το νερό της βροχής- κάποιο χέρι είχε κρεμάσει μπάλες χριστουγεννιάτικες. Χειρονομία ευαίσθητη για έναν χώρο που ο πόνος περισσεύει.

Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Όμως, θέλω να σας πω ότι στην ατυχία που είχα, -ακόμη και στον πόνο που θα με συνοδεύει για λίγο- γύρισα στο σπίτι ευτυχής. Το καλύτερο δώρο που πήρα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, το νοιάξιμο ο καλός λόγος, τόσων πολλών ανθρώπων, φίλων, γνωστών και άγνωστων. Η ζωή μου, δώρο Θεού, είναι πάντα στο χέρι Του.

Ε.Τ, 20 Δεκεμβρίου