Βλάσης Ρασσιάς: Εξελληνισμός

Η συγγραφή του ανά χείρας βιβλίου κρίθηκε αναγκαία από τον γράφοντα, όταν στην διάρκεια των διαλέξεών του αναφερόταν στον Ελληνισμό ως κυρίαρχο πολιτισμικό μέγεθος επί 6 περίπου αιώνες, και από τα βλέμματα πολλών ακροατών διαπίστωνε ότι μάλλον κανείς μέχρι τότε δεν τους είχε αναφέρει κάτι τέτοιο.

Ποιος να τους το ανέφερε άλλωστε; Τα σχολεία του βυζαντινού, απολύτως υποδουλωμένου στην Εκκλησία και επιθετικά ορθόδοξου κράτους, που καπηλευτικά εδώ και 2 περίπου αιώνες παριστάνει το «ελληνικό»; Η μονοθεϊστική ή δουλική διεθνής βιβλιογραφία, ή μήπως η βυζαντινόδουλη εντόπια «διανόηση», που περισσότερο σταυροκοπιέται παρά σκέπτεται;

Μετά από 4 χρόνια δύσκολης έρευνας, αποφεύγοντας «φάκες» και παραπλανητικά κείμενα, και κοσκινίζοντας συνεχώς την επί αιώνες διαχυθείσα παντού εξαπάτηση, ο γράφων παρουσιάζει λοιπόν εδώ, ένα ακόμη έργο του σε υπεράσπιση αδικηθέντων πραγμάτων.

Ο «Ελληνισμός», αυτό που κάποτε κατατρόμαξε τους εδώ και αιώνες κυρίαρχους στον «δυτικό» κόσμο μονοθεϊστές, ο «Ελληνισμός», αυτή η ολοκληρωμένη βιοτική πρόταση για τον άνθρωπο, ο «Ελληνισμός», αυτός που συνέλαβε λογικά τον Κόσμο ως αιώνιο στολίδι και τα θεία μεγέθη στο επίπεδο των θνητών ως Αρετή, στις σελίδες που ακολουθούν «ζυγίζεται» στην ζυγαριά της κανονικής και όχι διατεταγμένης Ιστορίας με τον πολιτισμικό του αντίπαλο, τον λεγόμενο «Μονοθεϊσμό» (1), ή, με άλλα λόγια, με την σκοτεινή αντίληψη περί Θεού και Κόσμου, την αυτο-περιφρόνηση του ανθρώπου και τον φθόνο, που με το προσωπείο του διαφορισμού χώρισε μια υγιή έως τότε ανθρωπότητα σε περιούσιο λαό και «γκογίμ» και, αργότερα, σε «πιστούς» και «άπιστους» ή «ειδωλολάτρες».

Ο γράφων αρκείται στη έκδοση της παρούσης καταγραφής. Το εάν θα επωφεληθούν ή όχι οι αναγνώστες από τις σελίδες του ανά χείρας βιβλίου, επαφίεται στην δική τους αντοχή να διαχειριστούν την πνιγμένη αλήθεια, που με πίεση βγαίνει στην επιφάνεια.

Ο ίδιος όφειλε απλώς να συγγράψει το παρόν, ως υποχρέωση προς την συνείδησή του, τις γνώσεις του, τους προγόνους του, τους Θεούς του, το αποδεκατισμένο έθνος του και, κυρίως, προς τον όρο «Ελληνισμός», τον οποίο επί χρόνια αγωνίζεται να απαλλοτριώσει, αποσπώντας τον από τα χέρια των απατεώνων και ελληνοκάπηλων.

Εύχεται λοιπόν στον αναγνώστη, πέραν του καθιερωμένου «καλή ανάγνωση», καλή αντοχή και καλή διαχείριση της αλήθειας, η οποία ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ μέσα από την εξιστόρηση που ακολουθεί.

Αθήνα, Οκτώβριος «2014»

Βλάσης Ρασσιάς

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

(1) Να σημειωθεί εδώ, ότι η χρήση των όρων «Πολυθεϊσμός» και «Μονοθεϊσμός», γίνεται εξ ανάγκης, λόγω του ότι δυστυχώς είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε και να εκφραζόμαστε όχι στον δικό μας φυσιολογικό κόσμο, αλλά στον κόσμο που την πλειοψηφία των εννοιών του, ελέγχουν και διαχειρίζονται, με το α ή β πρόσωπο, οι οπαδοί του Ιαχωβά. Ο όρος «Πολυθεϊσμός» (από τον όρο «πολύθεοι δόξαι», άγνωστο όρο στην προχριστιανική ανθρωπότητα, που τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, αρνητικά φυσικά, ο αλεξανδρινός Ιουδαίος Φίλων και τον μετέπειτα όρο «πολυθεϊα» των χριστιανών πολέμιων του Εθνισμού), εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1580 από τον ρωμαιοκαθολικό Γάλλο συγγραφέα και νομικό Ζαν Μποντίν (Jean Bodin, 1530 – 1596) και υιοθετήθηκε αργότερα από τον αγγλικανό κληρικό Σάμιουελ Πούρχας (Samuel Purchas, περ. 1577 – 1626) το 1613. Ο όρος «Μονοθείσμός» από την άλλη, πρωτοεμφανίστηκε το 1660, από τον Άγγλο θεολόγο Χένρυ Μορ (Henry More, 1614 – 1687), ο οποίος εννοούσε απλώς κάθε ενοποιητική ιδέα για τον Θεό και τον Κόσμο. Ο «Μονοθεϊσμός», ως αυτό που γνωρίζουμε σήμερα, διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε πολύ αργότερα, τον 19ο αιώνα από Γερμανοεβραίους συγγραφείς και χρησιμοποιήθηκε επίσης από την χριστιανική ιδεολογία του ευρωπαϊκού επεκτατισμού, για να δικαιολογηθεί η τεράστια σε έκταση καταστροφή πολυθεϊστικών εθνικών πολιτισμών, μέσω μίας υποτιθέμενης «ανωτερότητας» του «Μονοθεϊσμού», επί του προκειμένου του Χριστιανισμού, έναντι του τάχα «ξεπερασμένου» «Πολυθεϊσμού».

Ο γράφων έχει αποσαφηνίσει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν ότι, ο λεγόμενος «Μονοθείσμός» δεν έχει να κάνει ούτε με το «Εν» ή «Αυτοέν», ούτε με τον αριθμό των Θεών, αλλά αποκλειστικά με το πού (εντός ή εκτός) τοποθετείται η δημιουργός θεότητα σε σχέση με τον Κόσμο και σε σχέση με την «ηλικία» των δύο πλευρών, εάν δηλαδή είναι άναρχος και αϊδιος ο Κόσμος ή η δημιουργός θεότητα, και, κατά προέκταση, εάν ο Κόσμος είναι αυτόνομος, ή «κτίσμα» και ετερόνομος. Αυτά όμως τα τόσο απλά πράγματα, φαίνεται ότι δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά ούτε καν από μελετητές που παριστάνουν τους έγκυρους πανεπιστημιακούς, αν και η δική μου εντύπωση είναι πως μάλλον αποσκοπούν συνειδητά στο να διευρύνουν την άγνοια και παραπλάνηση των ανθρώπων επ’ ωφελεία φυσικά του κρατούντος συστήματος (που πάει να πει, πάση θυσία να μην παλινορθωθούν οι Εθνισμοί). Χαρακτηριστικά αναφέρω την καθηγήτρια Θεολογίας Λώρελ Σνάϊντερ, που σε πρόσφατο (2007) βιβλίο της, «μπερδεύει» όσο μπορεί τα πράγματα ανάμεσα στον «Μονισμό» και τον «Μονοθεϊσμό» (αφού προηγουμένως έχει φροντίσει να διατυπώσει το ενδεικτικότατο «η απάντηση στους ολοκληρωτικούς περιορισμούς του Μονοθεϊσμού δεν είναι ο Πολυθεϊσμός») και εκτεταμένα αναφέρεται σε έναν υποτιθέμενο «Μονοθεϊσμό» των Ελλήνων φιλοσόφων. Αυτό βεβαίως είναι για εμάς αναμενόμενο, αφού, ως ηττηθέντες, είμαστε υποχρεωμένοι να επιτρέπουμε να μιλούν εξ ονόματός μας, αλλά και να μας βγάζουν «διάγνωση», οι κατ’ εξοχήν, πλην όμως στην παρούσα φάση νικητές, αντίθετοί μας. Ο οξύνους αναγνώστης θα προβληματισθεί άλλωστε και μόνος του με το γεγονός και μόνο ότι το μεγαλύτερο τμήμα της χρησιμοποιηθείσας βιβλιογραφίας, για το θέμα του ανά χείρας βιβλίου, υπογράφεται από διαφόρων βαθμών και εντάσεων μονοθεϊστές.