Τι κρίμα που δεν μας αρέσουν οι εκπλήξεις…

Η πολιτική αναξιοπιστία δεν προσδιορίζεται μόνο από το ύφος και το ήθος της πολιτικής ηγεσίας, αλλά από τη στάση ή τάση και βέβαια από την αμετροέπεια του λαού, ως πομπού και δέκτη.

Αν μας άρεσαν οι… εκπλήξεις, τότε θα μένανε “κατάπληκτοι” οι διάφοροι ταρτούφοι και θερσίτες της εγχώριας πολιτικής αυθαιρεσίας, οι οποίοι μιλούν για “τήρηση” και αναθεώρηση του Συντάγματος, όταν το έχουν κυριολεκτικά “κουρελιάσει”, τα τελευταία ιδίως πέντε χρόνια!

Δεν μας αρέσουν οι… εκπλήξεις. Είναι βέβαιο. Η “μη αντίδραση” μας έχει εκπλήξει τους Ευρωπαίους.

Και κρίνουμε την πολιτική αξιοπιστία μόνο από την υφολογία της ηγεσίας, οπότε και προσμετρούμε απλώς το αποτέλεσμα.

Το παράδοξο είναι, εντούτοις, ότι οι ίδιοι οι Έλληνες πιστεύουμε εν πολλοίς ότι συγκροτούμε μια χώρα με διεφθαρμένους πολιτικούς και κρατικοδίαιτους μέχρι πρότινος τουλάχιστον επιχειρηματίες, διεκδικώντας ακόμα και την πρωτιά κατά καιρούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και, δυστυχώς, δεν είναι η μόνη “πρωτιά” στο χώρο της Ευρώπης, που αφορά τους Έλληνες…

Και η δημόσια διοίκηση κινείται ανάμεσα στην αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Αυτό τονίζουν όλες οι αρμόδιες ελληνικές ανεξάρτητες αρχές και οπωσδήποτε οι διεθνείς οργανισμοί.

Και είναι το πλέγμα της ζωής του Έλληνα και της νοοτροπίας του, που δεν καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση, που εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί και οι ακατανόμαστοι διαπλεκόμενοι.

Έμμεσα, αλλά καταλυτικά αυξομειώνουν τις τάσεις και τις εντάσεις. Διασπείρουν σύγχυση και φόβο. Και περισσότερη τηλεοπτική αποχαύνωση, για να εξασφαλίσουν λιγότερη πολιτική σκέψη.

Πετυχαίνοντας έτσι για το ίδιο το πολιτικό σύστημα, που το συγκροτούν κυρίως αδιάφοροι πολιτικοί και τα τρωκτικά του εύκολου χρήματος, το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Έτσι φτάσαμε στην πολιτική παράλυση. Και επικρατούν ο ανεγκεφαλισμός και η πολιτική πονηρία συνάμα. Και στήνεται ένα Οργουελικό σκηνικό με μαζοποιημένους και πρώτιστα φοβισμένους πολίτες, που ακολουθούν τις τάσεις που τους επιβάλλουν.

Η διάθεση για… εκπλήξεις έχει φυλλορροήσει. Έχει χαθεί η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων, ο έλεγχος, η κριτική και ο καθορισμός μιας στάσης ζωής, χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα.

Στάση ή τάση; Το δίλημμα δεν υφίσταται στην αποσαθρωμένη κοινωνία. Στάση μπορεί να έχει ο βουλόμενος και βουλευόμενος. Οι άλλοι ακολουθούν μια τάση. Γίνονται ουραγοί της φοράς των πραγμάτων.

Αν, λοιπόν, η πολιτική μετακινεί τα επίπεδα της ζωής ή τους δίνει την όποια κλίση,επιλέγει, παίρνει και την ανάλογη τάση, ροπή, φορά το κοινωνικό σύνολο.

Με την πολιτική να ασχολείται με τις κλίσεις των επιπέδων,πάνω στα οποία “τσουλούν” τα όποια συγκυριακά συμφέροντα και με το λαό να εγκλωβίζεται σε ανόητα και στημένα διλήμματα, περιθώρια για… εκπλήξεις εκατέρωθεν δεν υπάρχουν.

Και η διασφάλιση των πολιτικών κεκτημένων δεν επιχειρείται με τη λογική εκτίμηση και το ενδιαφέρον, αλλά με τη λογική υποτίμηση. Και αυτό διαπιστώνεται από τον πλεονασμό των ετερόκλητων πολιτικών δηλώσεων, των γελοίων διαξιφισμών, αποφάσεων και πράξεων, που γίνονται τετελεσμένες επιβολές…

Τι καλά να μας άρεσαν οι εκπλήξεις!.. Αν μας άρεσαν οι… εκπλήξεις, τότε το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης και της επικάλυψης της δυσοσμίας δεν θα παιζόταν σε βάρος μας, ερήμην του λαού.

Και ο πολιτικός αφεντισμός δεν θα αποτελούσε γνώρισμα των κυβερνώντων. Ούτε η αλαζονεία θα εξέτρεπε την εξουσία σε χείριστους δρόμους.

Όμως, τι κρίμα που δεν μας αρέσουν οι εκπλήξεις! Όπως δεν μας αρέσει η ανατομία της ευθύνης μας. Και σύρροπα με την αποθαρρυντική τούτη διαπίστωση, έχει αναπτυχθεί ο ωχαδερφισμός, η αδιαφορία και έχει υποστεί διαβρωτική αλλοίωση ακόμη και η συνείδησή μας…