Η Ηγεσία ως Ανάστημα Ήθους και Όχι Επίδειξη Ικανοτήτων

Η αληθινή διοίκηση δεν χτίζεται πάνω σε τίτλους και εξωτερικές επιτυχίες, αλλά σε ακεραιότητα, πίστη και ήθος. Γιατί το ηθικό υπόβαθρο του ηγέτη καθορίζει την πορεία όλων μας.

Σε κάθε οργανωμένη κοινωνία, σε κάθε συλλογικότητα, σε κάθε σχήμα όπου άνθρωποι καλούνται να συνυπάρξουν και να πορευτούν προς έναν κοινό σκοπό, αργά ή γρήγορα προκύπτει το ερώτημα: ποιος θα ηγηθεί; Ποιος είναι άξιος να αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης και να καθοδηγήσει, όχι μόνο με αποφάσεις, αλλά με το παράδειγμά του;

Στην πορεία μου, τόσο στον επαγγελματικό χώρο όσο και σε εκείνον των αξιών και των αρχών που υπηρετώ διαχρονικά, έχω καταλήξει σε ένα αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα: Η αληθινή ηγεσία δεν μετριέται με τεχνικά προσόντα, τίτλους, διασυνδέσεις ή εξωτερικές επιτυχίες.

Πρώτο και καθοριστικό κριτήριο για την επιλογή ενός ηγέτη πρέπει να είναι το ηθικό του ανάστημα.

Ζούμε σε έναν κόσμο που συχνά γοητεύεται από την εικόνα και το αποτέλεσμα, αδιαφορώντας για τον δρόμο που ακολουθήθηκε για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα.

Όμως, όταν επιβραβεύουμε το φαύλο, όταν επιλέγουμε εκείνον που ξέρει απλώς να «φαίνεται» ή να κερδίζει με κάθε τίμημα, δεν υπονομεύουμε μόνο τους θεσμούς — υπονομεύουμε τους εαυτούς μας και τα ιδανικά που έχουμε δεχθεί να υπηρετούμε.

Η προσωπική μου εμπειρία με έχει διδάξει ότι είναι προτιμότερος ο μέτριος στην επιδεξιότητα αλλά σταθερός στην αφοσίωση.

Ο ειλικρινής, πιστός και ηθικός άνθρωπος, παρά εκείνος που, υπό το λούστρο μιας προσωρινής δόξας, κρύβει αλαζονεία, ιδιοτέλεια και καιροσκοπισμό. Ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν είναι προνόμιο αλλά ευθύνη και χρέος.

Πιστεύω βαθιά ότι το έργο της διοίκησης, σε κάθε του έκφανση, απαιτεί ανθρώπους που θα ενώνουν, όχι που θα διχάζουν, ανθρώπους που θα εργάζονται με πίστη και συνέπεια για τον κοινό σκοπό και όχι για τη δική τους ματαιοδοξία.

Προτιμώ τον ήσυχο, σταθερό και αγαπητό συνεργάτη που θα προχωρήσει με ήθος και σεμνότητα, παρά τον «γυαλισμένο» και θορυβώδη που ηγείται με έπαρση και κούφια λόγια.

Η επιλογή των ηγετών μας είναι καθρέφτης των δικών μας αξιών.

Αν θέλουμε πραγματικά να υπηρετούμε ιδανικά και αρχές, οφείλουμε να δίνουμε την ευκαιρία σε εκείνους που δεν υποκρίνονται, δεν εντυπωσιάζουν, αλλά στέκονται ακέραιοι, σεμνοί και ειλικρινείς.

Διότι η αληθινή δύναμη ενός ηγέτη δεν βρίσκεται στη λάμψη του, αλλά στη σκιά του χαρακτήρα του.

Η Τεκτονική Διδασκαλία μάς υπενθυμίζει ότι το αξίωμα, το αξίωμα της διοίκησης, δεν αποτελεί ούτε έπαθλο, ούτε προσωπικό λάφυρο, αλλά λειτουργία και διακόνημα.

Η ηγεσία είναι μια θέση στην οποία καλούμαστε να υπηρετήσουμε, όχι να υπηρετηθούμε.

Απευθύνω, λοιπόν, από αυτήν τη θέση, μία πρόσκληση σε όλους όσους ασχολούνται με τη διακυβέρνηση ανθρώπων — σε κάθε κλίμακα, σε κάθε πλαίσιο: Ας επιλέγουμε εκείνους που πρώτα έχουν νικήσει τον εαυτό τους, εκείνους που πρώτα εργάστηκαν για να χτίσουν χαρακτήρα, προτού διεκδικήσουν αξιώματα.

Διότι, τελικά, ο κόσμος μας δεν έχει ανάγκη από περισσότερους ειδήμονες. Έχει ανάγκη από περισσότερους ενάρετους.