ΤΩΡΑ ολιστική «αντεπίθεση» στη «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας – Το δίλημμα: Ελεύθεροι ή υπόδουλοι

Η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο. Αυτό είναι σαφές. Αναδημοσιεύω, λοιπόν, δύο παλαιότερα άρθρα μου που ανάρτησα στο Facebook, αμφότερα εν είδει προειδοποίησης, το πρώτο το έτος 2020 και το δεύτερο το 2021. Δεν παριστάνω τον «μάντη κακών» αλλά, πέντε χρόνια μετά, επαίρομαι ότι μάλλον «διαβλέπω» το μέλλον. Ένα χειρότερο μέλλον «φινλανδοποίησης» και πολυδιάστατης απώλειας κυριαρχίας, που πλέον φαίνεται να απέχει πολύ λίγο, μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή αν τώρα, μην έχοντας άλλο χρόνο για «σκόρπισμα», δεν περάσουμε σε ολιστική «αντεπίθεση».

Αρχική δημοσίευση 2 Ιουνίου 2020: Το 1995 η ελληνική Βουλή (Ανδρέας Παπανδρέου) έκανε νόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας το «Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας», ή ορθότερα, τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας» (UNCLOS) ή αλλιώς «Σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ» του 1982.

Με τη Σύμβαση αυτή εισάγεται η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), με ό,τι αυτή προβλέπει που εμείς αποδεχόμαστε και υπερασπιζόμαστε.

Η Τουρκία δεν έχει κυρώσει ούτε τη Διεθνή Συνθήκη για την Υφαλοκρηπίδα του 1958 ούτε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 που εισάγει την ΑΟΖ, με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει κανένα διεθνές δίκαιο στη θάλασσα, τωρινό ή προηγούμενο και έτσι νομίζει ότι μπορεί να συμπεριφέρεται ως πειρατής.

Εμείς λοιπόν, επειδή είμαστε «ψυχάρες» κι επειδή «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας», προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με ένα κράτος τραμπούκο, με ένα κράτος μαφία, βάσει Διεθνούς Δίκαιου, βάσει ενός Διεθνούς Δικαίου που η Τουρκία ΔΕΝ αποδέχεται.

Κι όσο κι εάν της υπογραμμίζει όλος ο πλανήτης πως τη δεσμεύει, ανεξάρτητα εάν το υπέγραψε ή όχι, η Τουρκία γράφει όλο τον πλανήτη στα παλαιότερα πασούμια της και κάνει το δικό της.

Πραγματικά, αξίζουν συγχαρητήρια στην ελληνική διπλωματία διαχρονικά, επειδή από το 1973 (πριν γεννηθώ) προσπαθεί να συνεννοηθεί με την Τουρκία ενώ εκείνη δεν αποδέχεται κανένα διεθνές δίκαιο.

Απορώ ειλικρινά, σε ποιο ακριβώς κοινό πλαίσιο προσπαθούν να συνεννοηθούν οι δικοί μας με τους Τούρκους, σε ποια κοινή βάση, αφού από την αρχή ήταν σαφές ότι η Τουρκία έχει σκοπό να κινηθεί στρατιωτικά.

Η Τουρκία, «πονηρούλα», σέρνει το «θέμα» από όταν το άνοιξε, εδώ και 5 δεκαετίες, περιμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες προς όφελός της. Ποιες είναι αυτές;

Ένα απλό παράδειγμα. Το 1973 η Ελλάδα είχε πληθυσμό 8,92 εκατ. και η Τουρκία 37,51 εκατ. και σήμερα [σ.σ. 2020] η Ελλάδα έχει πληθυσμό 10,72 εκατ. και η Τουρκία 82 εκατ.

Και όσο αυταπατάται η ελληνική διπλωματία ότι θα καταλήξει κάποια στιγμή με την Τουρκία, ας πούμε, για παράδειγμα, σε 40 ακόμα χρόνια φρούδες ελπίδες, εμείς τότε θα έχουμε απομείνει 7 εκατ. και οι Τούρκοι θα έχουν γίνει 150 εκατ. και ένα πρωί θα έρθουν και «με το δίκιο τους» να μας καταπιούν.

Να επιδιώκεις την ειρήνη είναι πράγματι πράξη ελληνικότατη αλλά έχει νόημα μόνο όταν και ο απέναντί σου αυτή ειλικρινά αποζητά και όχι όταν τη επικαλείται ως πρόσχημα για να σε οδηγήσει σε συνθηκολόγηση.

Εγώ αυτά διδάχτηκα περί ειρήνης από τον Πλούταρχο, που ήταν αποδεδειγμένα σοφός.

Διαπιστώνω έκπληκτος, με καθαρή σκέψη, ότι η ελληνική διπλωματία επί 5 δεκαετίες δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από μια τρύπα στο νερό με την Τουρκία, δίχως να έχουν σκεφτεί μάλλον ποτέ και κανείς τους, όλο αυτό τον χαμένο χρόνο, πως κάθε έτος που περνά εμείς γινόμαστε πιο αδύναμοι και οι απέναντι πιο δυνατοί.

Στο όνομα αυτής της «ειρήνης» υποθηκεύουμε το μέλλον και την ελευθερία των παιδιών μας. Η Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου, μια εθνική γραμμή έπρεπε να έχει από το 1922 και μετά, δίχως να σημαίνει ότι έπρεπε και να τη βροντοφωνάζει, τον διαμελισμό της Τουρκίας.

Η Τουρκία από την άλλη, μία γραμμή έχει από το 1920 και μετά, τα τελευταία χρόνια τη βροντοφωνάζει, τον «Όρκο του Έθνους» (Misak-ı Millî), ο οποίος αναφέρει ρητά όλες αυτές τις διεκδικήσεις που τώρα ξετυλίγονται μπροστά μας.

Να έχετε υπόψη σας ότι η Τουρκία έχει καταλύσει από το 1939 τη Συνθήκη της Λωζάνης, όταν προσάρτησε με «δημοψήφισμα» την Αντιόχεια και την Αλεξανδρέττα (Χατάι) από τη Συρία, ή όταν αργότερα δεν σεβάστηκε το καθεστώς της Ίμβρου και της Τενέδου, ή όταν εκδίωξε τον ελληνικό πληθυσμό από την Πόλη και εμείς τώρα τελευταία δήθεν ανακαλύψαμε ότι η Τουρκία είναι «αναθεωρητική δύναμη», ενώ είναι τέτοια από το 1939, διότι η Τουρκία τη Συνθήκη της Λωζάνης, 24 Ιουλίου 1923, τη σεβάστηκε μόνο 16 χρόνια και εμείς τη σεβόμαστε (επειδή είμαστε «ψυχάρες» και «έχουμε το δίκιο με το μέρος μας») 102 χρόνια, στα οποία χάσαμε την αυτονομία σε Ίμβρο και Τένεδο, τον Ελληνισμό της Πόλης, τη μισή Κύπρο, κάναμε γκρίζα ζώνη τα Ίμια και συνεχίζουμε;

Αγαπητοί μου αναγνώστες, το τουρκικό πρόβλημα δεν θα λυθεί διπλωματικά, θα λυθεί στρατιωτικά. Είτε από εμάς, είτε από εκείνους.

Εάν τα θέματα σε αυτή τη θάλασσα λύνονταν διπλωματικά θα τα είχαν λύσει οι πιο έξυπνοι από εμάς αρχαίοι Έλληνες με τους Πέρσες πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια και δεν θα είχαν αναγκαστεί στη λύση «Μέγας Αλέξανδρος».

Η ιστορία διδάσκει ωμά, όχι όπως ταιριάζει στον καθένα και στις ιδεοληψίες του.

Αρχική δημοσίευση 24 Φεβρουαρίου 2021: Που βρίσκονται οι εθνικές κόκκινες γραμμές; Είναι κάπου στο Αιγαίο, στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος, στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο;

Οι φιλοπάτριδες θα πουν καταφατικά «ναι» και αναμφίβολα αυτή είναι μια πατριωτική θέση απέναντι στους πεμπτοφαλαγγίτες φιλογερμανούς (και φιλότουρκους) «εκσυγχρονιστές» κήρυκες της συγκυριαρχίας ή διχοτόμησης του Αιγαίου, της παραχώρησης της θαλάσσιας περιοχής του Καστελλόριζου (ανατολικό Νότιο Κρητικό Πέλαγος – Λύκιο Πέλαγος) στην Τουρκία και της συνεκμετάλλευσης, δηλαδή του ερντογανικού «καζάν-καζάν», που πολύ λάθος «μεταφράζεται» σχέση «win-win» διότι στην πραγματικότητα εννοεί να μοιραστούμε τα δικά μας μαζί του.

Που είναι οι εθνικές κόκκινες γραμμές;

Ας αποσαφηνίσουμε το εξής: Όταν μιλάμε για «κόκκινες γραμμές» αναφερόμαστε σε γραμμές άμυνας.

Και τις λέμε «κόκκινες» εννοώντας ότι από αυτές δεν θα κάνουμε άλλο πίσω σε μία (συντελεσθείσα;) υποχώρηση.

Αυτό ίσως να σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι τα σύνορά μας -ή τα δυνητικά σύνορά μας- και τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ μας είναι και οι «κόκκινες γραμμές».

Θυμίζω το «παιχνιδάκι» με τα έξι ή δώδεκα μίλια στο Καστελλόριζο.

Ή τώρα πρόσφατα που κάποιοι -δήθεν πατριώτες- σκίζουν τα ιμάτιά τους να μην περάσουν οι Τούρκοι τον 25ο παράλληλο στο Αιγαίο.

Μα τα σύνορά μας δεν είναι στον 25ο παράλληλο. Τα σύνορά μας είναι στις ακτές της Ιωνίας.

Εάν τραβήξουμε την «κόκκινη γραμμή» στον 25ο παράλληλο αυτό σημαίνει ότι διχοτομήσαμε το Αιγαίο, ότι παραχωρήσαμε αμαχητί το μισό.

Δεν είναι καθόλου πατριωτική θέση ο 25ος παράλληλος, είναι εθνική προδοσία.

Που είναι οι εθνικές κόκκινες γραμμές;

Η άποψή μου είναι ότι αυτές πρέπει να είναι τα σύνορά μας και όπου διεκδικούμε κυριαρχικά δικαιώματα. Ούτε μέτρο πίσω.

Αλλά δεν πρέπει να μείνουμε εκεί.

Διότι πέρα από τα σύνορα στους χάρτες έχουμε και τα άλλα σύνορα που χάραξαν η ιστορία και ο πολιτισμός.

Τα ελληνικά «σύνορα της ιστορίας και του πολιτισμού» είναι η απάντησή μας στα «σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν.

Όπως έχω γράψει επανειλημμένως ορίζονται από τον Δούναβη στον βορρά και τον Ευφράτη στην ανατολή.

Σε όλη αυτή την περιοχή οφείλουμε να είμαστε ηγέτιδα δύναμη.

Μια ηγέτιδα δύναμη όχι ιμπεριαλιστική, αλλά πολιτισμού, συνανάπτυξης, ευημερίας και ειρήνης, μια συγκολλητική ουσία μεταξύ των λαών, φάρος και σημείο αναφοράς.

Αυτά δεν είναι τωρινά, όσοι με διαβάζουν χρόνια ξέρουν ότι τα λέω τουλάχιστον από το 2012.

Αισθάνομαι την ανάγκη σήμερα να τα ξαναπώ.

Δεν είμαι οπαδός του πολέμου. «Η επίτευξη της ειρήνης είναι έργο ελληνικότατο» διδάσκει ο αρχιερέας των Δελφών και φιλόσοφος Πλούταρχος.

Κι από όλους τους Έλληνες εγώ περισσότερο τον Πλούταρχο εμπιστεύομαι.

Αλλά, όπως ο ίδιος ο Πλούταρχος διδάσκει, ποτέ η συνθηκολόγηση δεν μπορεί να εννοηθεί ως ειρήνη, ακόμα κι εάν την παρουσιάσουν ως τέτοια.

Και τα «σύνορα της ιστορίας και του πολιτισμού», που επικαλούμαι, δεν είναι κουβέντα κάποιου αλλοπρόσαλλου μωροεθνικισμού, είναι του Ανδρέα Παπανδρέου.

«Ο Ελληνισμός έχει τη δική του ταυτότητα και έχει ηλικία δεκάδων αιώνων». (…) Η Ελλάδα «έχει τα σύνορα που δημιούργησε η ιστορία και ο πολιτισμός. Η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη», είχε πει στην ιστορική ομιλία της 3ης Οκτωβρίου 1993.

Αυτή την εποχή, 200 χρόνια από το 1821, πορευόμαστε είτε προς την οδό του μεγαλείου ή προς την ατίμωση και τη συρρίκνωση εδαφική και πληθυσμιακή.

Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν πατριώτες και τους γνωρίζω. Είναι φίλοι μου.

Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν πεμπτοφαλαγγίτες. Είναι όλοι τους εχθροί μου.

Γνωρίζω απόλυτα τις εθνικές γραμμές και τους εθνικούς σχεδιασμούς προς το μεγαλείο και πάντα αυτούς θα υπηρετώ και προτιμώ τον Οδυσσέα από τον Αχιλλέα, διότι η Τροία δεν νικήθηκε με τις παλικαριές του Αχιλλέα αλλά χάρη στην ευφυΐα του Οδυσσέα. Και ξέρω επίσης πως στην πορεία για το μεγαλείο ίσως να υπάρχουν και φαινόμενα που να απατούν. Έτσι πολιτεύομαι στα εθνικά θέματα.

Η μιζέρια, η φοβικότητα, η απόγνωση και η δειλία των αλλοτριομορφοδίαιτων χαρτογιακάδων και φλώρων δεν πρέπει να μας απογοητεύει από τον σκοπό που δεν είναι άλλος από το μεγαλείο της πατρίδας και η ευτυχία του λαού, όχι εις βάρος άλλων λαών, εξάλλου εμείς απελευθερωτές πάντα ήμασταν.

Από το 2010 υφιστάμεθα κεκαλυμμένη γενοκτονία, εθνοκτονία και εθνοκάθαρση. Έτσι «βλέπω» τη μετανάστευση Ελλήνων και την υπογεννητικότητα.

Βλέπω επίσης προσπάθεια δημογραφικής αλλοίωσης. Όλα αυτά, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, χαρακτηρίζονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου.

Και βλέπω [σ.σ. 2021], το έχω μπροστά μου, ότι σε λίγο καιρό ο λαός μας θα βιώσει ξανά μεγάλο ταλανισμό.

Τότε πολύ πιθανό να επιχειρηθεί, καθώς θα βυθιζόμαστε στην καταραμένη εσωστρέφεια, η συνθηκολόγησή μας.

Μέσα στην απελπισία και στην εμφύλια φαγωμάρα να εμφανιστεί ως σωτήρια μια ατιμωτική ειρήνη.

Να δώσουμε γη και ύδωρ, ενώ χυδαίοι πατριδοκάπηλοι -όπως οι ημιπαράφρονες Χρυσαυγίτες- θα εξευτελίζουν και θα γελοιοποιούν τις πατριωτικές θέσεις για να φαίνονται απέναντί τους οι ενδοτικοί ως δήθεν «λογικοί».

Για να πλασαριστεί η προδοσία ως «λογική» όπως πλασαρίστηκαν και τα μνημόνια ως «λογικοί μονόδρομοι». Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

«Ο Ελληνισμός έχει τη δική του ταυτότητα» είχε πει ο Ανδρέας και με αυτή την ταυτότητα θα πορευτούμε. Με αυτή θα πορευτούμε προς την ευτυχία και το μεγαλείο.

Δεν πρέπει από εδώ και πέρα να αποδεχόμαστε τίποτα λιγότερο από ευτυχία και μεγαλείο.

Η μιζέρια και η φοβικότητα χαρακτηρίζουν τους δούλους και όχι τους ελεύθερους.