Η μάχη της παράγκας, η μάχη της ζωής μας…

Το πρωί της 14ης Νοεμβρίου, ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, παρουσία των διοικητών της αστυνομίας και της ασφαλείας Πειραιά, αλλά και του αρμόδιου εισαγγελέα απόκλεισαν τον συνοικισμό της Δραπετσώνας.

Οι αστυνομικές δυνάμεις περίπου 1000 ανδρών που είχαν ακροβολιστεί στις κεντρικές οδούς, απέκοψαν την Δραπετσώνα από τον υπόλοιπο Πειραιά και τις γύρω περιοχές και επιχείρησαν να προχωρήσουν στις εξώσεις των κατοίκων εφαρμόζοντας την κυβερνητική απόφαση της οποία η διορία για αυτόβουλη απομάκρυνση των κατοίκων, είχε παρέλθει ήδη από τις 15 Σεπτέμβρη.

Με αυτά περίπου τα λόγια περιγραφόταν η μάχη της παράγκας στον Τύπο, τον Νοέμβριο του 1960.

Τα ελάχιστα ρεπορτάζ της εποχής συμπληρώνονταν με την λίστα των ονομάτων των τραυματισμένων κατοίκων -κυρίως γυναικών- αλλά και με περιγραφές για την δυναμική αντίσταση των κατοίκων, τις μάχες σώμα με σώμα και τη νίκη τελικά των κατοίκων.

Μετά την νέα εισαγγελική εντολή στην οποία υποχρεώθηκαν να προχωρήσουν οι δικαστικές αρχές, πλήθος κατοίκων έσπευσαν να ξαναχτίσουν τις 4 παράγκες που πρόλαβαν τα συνεργεία κατεδάφισης και οι αστυνομικές αρχές να κατεδαφίσουν.

Λίγες μόλις ώρες αργότερα, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Τάσος Λειβαδίτης συνθέτουν το γνωστό τραγούδι “Δραπετσώνα”.

Σήμερα πια, αυτή η ιστορία δεν μοιάζει να είναι τόσο μακρινή χρονικά όσο πριν από 10 χρόνια.

Πλήθος εξώσεων, κατασχέσεων και πλειστηριασμών έχουν ήδη αρχίσει να εκδικάζονται από τα ειρηνοδικεία, “στο όνομα του ελληνικού λαού” όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στις δικαστικές αποφάσεις.

Ήδη ωστόσο, πλήθος συλλογικών φορέων, κατοίκων, δικτύων αλληλεγγύης και πολιτών, αντιτίθενται δυναμικά σε αυτές τις αποφάσεις και τις ενέργειες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η προ λίγων ημερών κινητοποίηση για την ανακοπή του πλειστηριασμού 4 σπιτιών στην περιοχή του Πειραιά.

Το νομικό πλαίσιο που έχει ψηφίσει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, αφήνει παντελώς απροστάτευτους τόσο τους ενοικιαστές όσο και τους ιδιοκτήτες ακινήτων, βορά στα συμφέροντα των τραπεζών και των μεγαλοϊδιοκτητών.

Ακόμα και αυτή, την ελάχιστη ασπίδα προστασίας για τους ιδιοκτήτες της πρώτης κατοικίας την αίρουν από την αρχή του νέου έτους. Για τους ενοικιαστές επαγγελματικής στέγης δε, εδώ και ενάμησι περίπου χρόνο δεν υπάρχει καμία προστασία.

Το πνεύμα και η μνήμη της Δραπετσώνας, δεν είναι πια μια ανάμνηση για τους κατοίκους της περιοχής που έζησαν τα γεγονότα και τα αφηγούνται.

Δεν είναι μόνο μέρος μιας ακαθόριστης -κάποιες φορές- συλλογικής μνήμης ή παράδειγμα αποφασιστικότητας και αντίστασης προ μιας κατάφορης αδικίας.

Σήμερα, η Μάχη της Παράγκας του 1960, είναι ορόσημο, πιλότος, αρωγός, πολιτικό εφαλτήριο και παρακαταθήκη για τους νέους αγώνες που πρέπει να δοθούν, για την αντίσταση που πρέπει να υψωθεί τείχος προστασίας σε όλους αυτούς που παίζουν εδώ και χρόνια με τις ζωές μας, για όλους αυτούς που η ζωή τους παίζεται στα “χαρτιά” των τραπεζών και των κυβερνητικών γραφείων.