Στα 2100 μ.Χ. Για Ευρωπαίους να μιλούμε τώρα!

«…Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε. Η ισορροπία του τρόμου ανατράπηκε. […] αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, θα διαπιστώσει ότι κάθε φορά που υπήρξε μονοκρατορία στην παγκόσμια σκακιέρα, πριν καταστραφεί ο ίδιος […] είχε δημιουργήσει τεράστια προβλήματα σε ολόκληρη την Υφήλιο…». (Κωνσταντίνος Καραμανλής, βλ. Η «Πτώση του Τείχους».)

Ο Κ. Καβάφης, στο ποίημα «Στα 200 π.Χ.», παρουσιάζει έναν φανταστικό Έλληνα που ζει στην «νέα Ελλάδα» -που σχηματίστηκε από τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου- να διαβάζει την επιγραφή η οποία συνόδευε τα λάφυρα της μάχης του Γρανικού: «ΑΛΕΞΑΝΔΡOΣ ΦΙΛΙΠΠOΥ ΚΑΙ OΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜOΝΙΩΝ ΑΠO ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΩN TΗΝ ΑΣΙΑΝ ΚΑΤOΙΚOΥΝΤΩΝ».

Ο παρατηρητής, σχολιάζει ειρωνικά την απουσία των Λακεδαιμονίων από την «εκστρατεία την νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά…» με την οποία δημιουργήθηκε «ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας» καταλήγοντας:

«Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!». Ένας άλλος παρατηρητής κατάντημα της Ευρώπης και της Ε.Ε. λέγοντας: «Για Ευρωπαίους να μιλούμε τώρα!».

Η μεγάλη ευκαιρία, όχι μόνο για την Ε.Ε. αλλά και για έναν καινούργιο κόσμο, χάθηκε στα κρίσιμα χρόνια μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Δημιουργήθηκε τότε η δυνατότητα «για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ, μιας “τρίτης δύναμης” στις παγκόσμιες υποθέσεις».

Κάτι το οποίο όμως ήταν ανεπιθύμητο από την υπερδύναμη (βλ. Η «αιχμαλωσία» της Ευρώπης.).

Η Ευρώπη με τα 12 μέλη τότε έπρεπε να προχωρήσει στην πολιτική της ενοποίηση παράλληλα ή ακόμα και πριν από την νομισματική ενοποίηση.

Το παράδοξο είναι ότι στις διευθετήσεις για την ενοποίηση της Γερμανίας την θέση αυτή υποστήριξε ο Κολ και όχι ο Μιτεράν.

Συγκεκριμένα ο Κολ μιλώντας το 1991 στο Γερμανικό κοινοβούλιο έλεγε:

«Δεν θα κουραστώ να το λέω. Η πολιτική ένωση είναι ο απαραίτητος αντίποδας στην οικονομική και νομισματική ένωση. Η πρόσφατη ιστορία –και μάλιστα όχι μόνο της Γερμανίας- μας διδάσκει ότι η ιδέα μιας βιώσιμης οικονομικής και νομισματικής ένωσης χωρίς την πολιτική ένωση είναι εσφαλμένη»(βλ. Τα Ευρωομόλογα και το 4ο Ράιχ.).

Η πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. -των δώδεκα τότε (1991) μελών- θα είχε καθοριστικές επιπτώσεις στις Ευρωπαϊκές αλλά και στις παγκόσμιες εξελίξεις.

Κατ’ αρχήν θα οδηγούσε, μοιραία και αναπόδραστα, στην δημιουργία μιας ισότιμα εταιρικής σχέσης με τις ΗΠΑ αντικαθιστώντας το καθεστώς «Αυτοκρατορίας – προτεκτοράτων».

Η μετέπειτα διευρύνσεις θα είχαν πάντα κυρίως πολιτικό και όχι οικονομικό πρόταγμα. Δεν θα επικρατούσε δηλαδή η λογική της πανευρωπαϊκής αγοράς αλλά η στρατηγική στόχευση της συνοχής και της πολιτικής ενδυνάμωσης.

Η δημιουργία με αυτόν τον τρόπο μιας Ευρωπαϊκής υπερδύναμης θα επηρέαζε θετικά τις παγκόσμιες εξελίξεις. Η εξασφάλιση των προϋποθέσεων για την σταδιακή μετεξέλιξη της Ρωσίας σε «Δημοκρατία Δυτικού τύπου» θα ήταν μια από τις θετικές συνέπειες.

Μια ψύχραιμη και δίχως σκοπιμότητες ανάλυση καθιστά εμφανές ότι ήταν πολύ πιο εύκολο να υπάρξει μια τέτοια εξέλιξη με την Ρωσία απ’ ότι για παράδειγμα με την Τουρκία. Το γεωπολιτικό, το πολιτισμικό και το οικονομικό υπόβαθρο της Ρωσίας συνηγορούσαν.

Εξετάζοντας τις αντικειμενικές συνθήκες -απελευθερωμένοι από τα κατάλοιπα του ψυχρού πολέμου αλλά και τις προκαταλήψεις που καλλιεργούνται συστηματικά, από τους γνωστούς μηχανισμούς, υπηρετώντας τα οικονομικά συμφέροντα της «παγκοσμιοποίησης» και τα γεωστρατηγικά των ΗΠΑ- είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η εκτίμηση ότι η Τουρκία είναι ένας εφικτός εταίρος της Δύσης ενώ η Ρωσία όχι.

Αντίθετα θα έλεγε κάποιος ότι, μετά το 1989, το «πρόσωπο» και η «ψυχή» της Ρωσίας ήταν στραμμένα στη Δύση ενώ αντίθετα της Τουρκίας είναι στραμμένα, -λόγω θρησκευτικών-δογματικών εμμονών, εθνοτικών συγγενειών και στρατηγικών στοχεύσεων στην Ανατολή ή στην καλύτερη περίπτωση επαμφοτερίζουν, διστάζοντας να αποφασίσουν «με ποιόν θα παν και ποιόν θ’ αφήσουν», περιμένοντας να δουν προς τα που φυσάει γι’ αυτούς «ούριος άνεμος».

Ο κόσμος, όπως διαμορφώνεται σήμερα, λόγω των στοχεύσεων των ΗΠΑ και των συμφερόντων της «Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης» καταλήγει σε δύο συσπειρώσεις.

Μία με κέντρο αποφάσεων την Ουάσιγκτον και τους «συμμάχους» της («υποτελείς και φόρου υποτελείς», Brzezinski, «Η Μεγάλη Σκακιέρα»), και μια δεύτερη με τους «απόβλητους» να συσπειρώνονται αμυνόμενοι.

Η Ρωσία μοιραία και οριστικά έχει εξαναγκαστεί στην σύμπραξη με την Κίνα και τους BRICS σε μια προσπάθεια αντίδρασης απέναντι στην πρόθεση των ΗΠΑ για παγκόσμια επικυριαρχία.

Η άβουλη αν όχι ανύπαρκτη –ίσως και λόγω εξαρτήσεων(Brzezinski, «Η Μεγάλη Σκακιέρα»)- ηγεσία της Ευρώπης σύρεται πειθαναγκασμένη, οι οικονομίες κλυδωνίζονται, οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες φθάνουν, σταδιακά και επικίνδυνα, σε «σημείο βρασμού».

Τα κοινωνικά αδιέξοδα νοθεύουν και ναρκοθετούν τη Δημοκρατία.

Σύμφωνα με μία από τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε ο Τσόμσκι, στις Ηνωμένες Πολιτείες οφείλεται: «η πιο σταθερή επιβολή του ατλαντικού μοντέλου που διοικείται από τις ΗΠΑ και βασίζεται στο ΝΑΤΟ και περιορίζει για άλλη μια φορά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ, μιας «τρίτης δύναμης» στις παγκόσμιες υποθέσεις […] Αυτό ήταν ένα θεμελιώδες ζήτημα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου»!

Αν τους, μέχρι το 1990 δύο δεδομένους πόλους, θα συμπλήρωνε η ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ «Ευρώπη», τις τελευταίες δεκαετίες αυτή που αναδείχθηκε ως αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ είναι η Κίνα ως δυνητική ηγέτιδα άλλων χωρών της Ασίας της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής.

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να εντάξουν στους «υποτελείς και φόρου υποτελείς» και την Ρωσία απέτυχε ωθώντας την στην απέναντι πλευρά.

Σύμφωνα με τον Τσόμσκι η εισβολή στην Ουκρανία εξυπηρέτησε τα σχέδια των ΗΠΑ ”παρέχοντας στην Ουάσιγκτον την πιο θετική της επιθυμία: μια Ευρώπη τόσο υποτελή…”!

Γιατί η «πιο θετική επιθυμία» ήταν «μια Ευρώπη τόσο υποτελής»; Γιατί δεν ευνόησαν την ένταξη της Ρωσίας στη Δύση –την ίδια ώρα που το επεδίωκαν με όλα τα μέσα για άλλες χώρες όπως η Ουκρανία ή η Γεωργία αντίστοιχου ή υποδεέστερου δημοκρατικού υπόβαθρου και δημοκρατικών προδιαγραφών- αλλά αντίθετα την εξώθησαν στο δίλημμα ή της πλήρους υποταγής, της ένταξης δηλαδή στην χωρία των εξαρτημένων «υποτελών και φόρου υποτελών», ή στην προσχώρηση στο αντίθετο στρατόπεδο;

Είναι προφανές ότι οι δύο αυτοί στόχοι συνδέονται απόλυτα. Μια ισχυρή και ανεξάρτητη Ευρώπη και μια Ρωσία ενταγμένη στις Δυτικές Δημοκρατίες σύντομα, εύλογα και αναπόδραστα θα συνεργάζονταν.

Το τεράστιο ανθρώπινο δυναμικό και οι πλούσιοι πόροι της Ευρασίας θα οδηγούσαν στην απόλυτη απεξάρτηση από τις ΗΠΑ.

Οι τελευταίες δεν θα μπορούσαν πλέον να στέκονται εμπόδιο στην αξιοποίηση από την Ευρώπη του άφθονου ενεργειακού δυναμικού της Ρωσίας.

Με λίγα λόγια «Η Μεγάλη Σκακιέρα», δηλαδή ο ενιαίος γεωγραφικός όγκος Ευρώπης-Ασίας, θα ξέφευγε οριστικά από τον έλεγχο των ΗΠΑ.

Όμως, σύμφωνα με τον Brzezinski: «Οι τρεις μεγαλύτερες επιταγές της αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής είναι να εμποδίσει την συνεργία των υποτελών και να διατηρήσει την κατάσταση εξάρτησής τους σε θέματα ασφάλειας, να παραμείνουν οι φόρου υποτελείς υποχωρητικοί και προστατευμένοι και να εμποδίσει τους βαρβάρους να ενωθούν μεταξύ τους.»!

Είναι φανερό ότι η επίκληση: «Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο της γεωπολιτικής αφέλειας», όντας αόριστη και κατόπιν εορτής απευθύνεται σε αφελείς.