Η απαξίωση ενός επιστημονικού κλάδου

Άνοιξαν τα σχολεία και για τους μαθητές. Εμείς «οι τεμπέληδες» καθηγητές είμαστε στην εργασία μας από τις 2/9 •μετά από δίμηνες διακοπές που ενοχλούν σοβαρά ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου, το οποίο, ωστόσο, δεν ενοχλείται καθόλου από τον 1,5 μήνα διακοπών των δικαστικών.

Το γεγονός ότι δεν εργαζόμαστε το καλοκαίρι όχι λόγω κάποιας ιδιότυπης παγκόσμιας συνωμοσίας των εκπαιδευτικών (σε όλο τον κόσμο δεν εργάζονται οι εκπαιδευτικοί το καλοκαίρι), αλλά λόγω του ότι είναι κλειστά τα σχολεία, αποσιωπάται.

Ακόμη χειρότερα, βρίσκονται και κάποιοι που ισχυρίζονται ότι θα πρέπει να έχουμε και κάποιου είδους ετεροαπασχόληση τους καλοκαιρινούς μήνες.

Να είμαστε δηλαδή παιδιά για όλες τις δουλειές και όχι εργαζόμενοι με αμοιβή για συγκεκριμένη εργασία.

Κάτι ανάλογο δε βλέπω να προτείνεται για τους δικαστικούς που λέγαμε πιο πριν ούτε για καμιά άλλη επαγγελματική ομάδα.

Στο ίδιο πλαίσιο απαξίωσης του έργου του εκπαιδευτικού εντάσσεται και η κριτική για το μειωμένο ωράριο. Επίσης, παγκόσμιο φαινόμενο.

Ο Έλληνας καθηγητής φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον καθηγητή της συντριπτικής πλειονότητας των ευρωπαϊκών χωρών, επειδή ο τελευταίος δεν καλείται να παρέχει το δυσβάστακτο εξωδιδακτικό έργο του πρώτου.

Η απαξίωση, ωστόσο, απέναντι στους καθηγητές οφείλεται και σε μια άλλη σημαντικότερη αιτία: στις εξευτελιστικές αμοιβές που λαμβάνουν.

Καθηγητές με 20 χρόνια υπηρεσίας, μεταπτυχιακές σπουδές και οικογενειακές υποχρεώσεις δεν παίρνουν ούτε 1300 ευρώ το μήνα.

Μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών διαθέτει μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών, πιστοποιήσεις σε υπολογιστές, γνώσεις ξένων γλωσσών και μεγάλο αριθμό επιμορφώσεων.

Όποιος αμείβεται με ψίχουλα, όμως, δε διαθέτει ισχύ και όποιος δε διαθέτει ισχύ δεν μπορεί να ελπίζει σε απόδοση δικαιοσύνης.

Τόσο η κρατική εξουσία όσο και κάποιοι γονείς μοιάζουν να ξεχνούν αυτό που θυμούνται όταν πρόκειται για άλλες επαγγελματικές ομάδες με τα ίδια προσόντα (γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί κλπ) ότι, δηλαδή, ο καθηγητής είναι επιστήμονας που έχει φάει τη ζωή του στις σπουδές.

Όχι ότι αυτό τον καθιστά καλύτερο από οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο, αλλά ας του αναγνωριστεί αυτό που αναγνωρίζεται σε άλλους εργαζόμενους: ο κόπος για την απόκτηση προσόντων και τα χρόνια σπουδών.

Με τα παραπάνω συνδέεται και μια ακόμη στρέβλωση.

Δεν είδα να έχει κάποιος την αξίωση από τον υδραυλικό, τον γιατρό, την κομμώτρια ή τον πωλητή να αναλάβει ευθύνες για δικά του προσωπικά προβλήματα.

Δε ζητάμε από τον παιδίατρο, τον οδηγό λεωφορείου, τον τραπεζικό υπάλληλο να μας αναθρέψει τα παιδιά και να τους μάθει τρόπους.

Το ζητούν όμως από τον καθηγητή.

Σαν να είναι αυτή η δουλειά του και όχι η εκπαίδευση των εφήβων.

Δε λέει κανείς στον γιατρό να αλλάξει τις τιμές στο σάκχαρο, επειδή ο ίδιος αδιαφορεί για αυτό, αλλά ζητάνε από τον καθηγητή να αλλάξει τον βαθμό στα αρχαία ή στα μαθηματικά, επειδή το «παιδί θα ακολουθήσει την άλλη κατεύθυνση» που δεν περιλαμβάνει την εξέταση στα πρώτα ή στα δεύτερα και άρα ο καθηγητής «οφείλει» να αλλάξει τη βαθμολογία επί τα βελτίω.

Με μια λέξη, λίγοι εκτιμούν αυτόν που περνά καθημερινά περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους από ό,τι οι ίδιοι, επειδή αφενός, αν δεν έχεις τον χρόνο ή/και τη διάθεση να ασχοληθείς με τα ίδια σου τα παιδιά, δε σου αρέσει να σου το θυμίζουν οι εκπαιδευτικοί, αφετέρου, αν αμείβεται κάποιος με ψίχουλα και διαρκώς φτωχοποιείται, ποιος θα εκτιμήσει το έργο του και συνακόλουθα τον ίδιο τον υποαμειβόμενο εργαζόμενο;