Συνδιάσκεψη ειρήνης: Η «ιστορία» αλλιώς

Τι απέφερε η «διάσκεψη ειρήνης» της Ελβετίας για την Ουκρανία;

Καθόρισε κάποιον οδικό χάρτη για την επίλυση του προβλήματος;

Τελικά ποίοι θέλουν πραγματικά να λυθεί το πρόβλημα;

Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες πίσω από την εισβολή της Ρωσίας;

Γιατί η Ρωσία, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν επελέγει ως εταίρος της Δύσης;

Γιατί οι ΗΠΑ επιδιώκουν, εδώ και δεκαετίες την ένταξη ακόμα και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ;

Θα αποδέχονταν οι ΗΠΑ την ένταξη της Κούβας στο σύμφωνο Βαρσοβίας;

Ποια προβλήματα δημιούργησε η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας;

Ποίες ήταν οι βαθύτερες αιτίες για την εισβολή των ΗΠΑ στο ΙΡΑΚ;

Τι προβλήματα έλυσε στην Λιβύη -και στην ευρύτερη περιφέρεια της Μεσογείου- η «εξουδετέρωση» του Καντάφι;

Ποία ήταν η απάντηση των «σταυροφόρων της ειρήνης και του δικαίου» στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο;

Γιατί τα δεκάδες εκατομμύρια των Κούρδων δεν δικαιούνται το δικό τους κράτος;

Όχι αναπάντητα ερωτήματα. It’s the money, fool, όπως θα έλεγε και ο Κλίντον.

Μια εξήγηση για την επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δίνει ο Brzezinski («Η Μεγάλη Σκακιέρα», 1997).

Αναλύοντας τα «προαπαιτούμενα» για να εξακολουθήσουν οι ΗΠΑ να είναι «η μόνη και στην πραγματικότητα η πρώτη παγκόσμια δύναμη» θεωρεί ότι είναι «είναι επιτακτική ανάγκη να μην εμφανιστεί καμιά διεκδικήτρια δύναμη, ικανή να κυριαρχήσει στην Ευρασία…».

Επικαλούμενος «εξέχοντες αναλυτές της γεωπολιτικής», αναφέρεται ιδιαίτερα σε έναν από αυτούς, τον Χάρολντ Μακίντερ, σύμφωνα με τον οποίο καθοριστικός είναι «ο έλεγχος στην “αξονική περιοχή” (που θεωρούσε ότι περιλάμβανε όλη τη Σιβηρία και μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ασίας) και αργότερα, στην κεντροανατολική ευρωπαϊκή “στρατηγικής σημασίας περιοχή”, ως τα ζωτικά εφαλτήρια για να επιτευχτεί η κυριαρχία στην ήπειρο».

Συμπληρώνει ότι ο Μακίντερ: «εκλαΐκευσε την αντίληψή του για την περιοχή αυτή με το διάσημο απόφθεγμα:

«Εκείνος που κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη διοικεί την καρδιά της ηπείρου.

»Εκείνος που κυβερνά την καρδιά της ηπείρου διοικεί τον Κόσμο-Νησί.

»Εκείνος που κυβερνά τον Κόσμο-Νησί διοικεί τον κόσμο».

Για να «διοικείς τον κόσμο» πρέπει να «κυβερνάς τον Κόσμο-Νησί» και για να κυβερνάς τον Κόσμο-Νησί πρέπει να κυβερνάς την Ανατολική Ευρώπη.

Ο έλεγχος της Ουκρανίας είναι στρατηγικής σημασίας για την αποτροπή της εμφάνισης άλλης «διεκδικήτριας δύναμης».

Δυνητικά αυτή η τελευταία θα μπορούσε να είναι μια πολιτικά ενωμένη και ανεξάρτητη ΕΕ ιδιαίτερα αν ανέπτυσσε σχέση στενής συνεργασία με την Ρωσία.

Αυτό ίσως εξηγεί την πίεση για την ακατάσχετη διεύρυνση που απομακρύνει το ενδεχόμενο πολιτικής ενοποίησης αλλά και τους εκβιασμούς και τις απειλές κατά των ηγεσιών που έκαναν πολιτικά και οικονομικά ανοίγματα προς την πλευρά της Ρωσίας.

Η ένταξη της Ρωσίας στον Δυτικό κόσμο επίσης θα κλόνιζε την μονοκρατορία των ΗΠΑ.

Τα ανεξάντλητα αποθέματα πρώτων υλών που διαθέτει η χώρα θα της επέτρεπαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταλάβει κεντρική θέση στην «Διεθνή των Αγορών».

Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, την οποία φέρεται να είχε προτείνει ο Πούτιν, θα άλλαζε τους συσχετισμούς στην αγορά των όπλων μειώνοντας και τους μηχανισμούς ελέγχου της Ουάσιγκτον στους «συμμάχους» της.

Επανερχόμενοι στην «διάσκεψη για την ειρήνη» μας «ενημερώνουν» ότι από τις 91 χώρες που μετείχαν στη διάσκεψη οι 80 υπέγραψαν το κοινό ανακοινωθέν.

Αλλά η μισή αλήθεια ποια αξία έχει;

Όταν για παράδειγμα παραλείπεται το γεγονός ότι τα κράτη μέλη του ΟΗΕ είναι 193 από τα οποία μόνο τα 91 μετείχαν, ή όταν παραλείπεται η «λεπτομέρεια» ότι τα 11 κράτη που μετείχαν αλλά δεν υπέγραψαν έχουν πάνω από 2,2 δισ. κατοίκους δηλαδή ο πληθυσμός τους υπερβαίνει αυτόν των 80 κρατών που υπέγραψαν;

Αλλά ας πούμε ότι όλα αυτά δεν έχουν σημασία.

Από τα 80 κράτη που υπέγραψαν ποια είναι εκείνα που κινούν τα νήματα;

Είναι προφανές ότι στην πραγματικότητα δύσκολα ο αριθμός τους ξεπερνά τα δάκτυλα του ενός χεριού.

Οι ΗΠΑ κυριαρχούν ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων ανήκει στην κατηγορία των «προτεκτοράτων» όπως χαρακτηρίζει τους «συμμάχους» της υπερδύναμης ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας των ΗΠΑ Brzezinski («Η Μεγάλη Σκακιέρα», 1997) συμπληρώνοντας, χαρακτηριστικά, ότι αυτοί είναι «υποτελείς και φόρου υποτελείς».

Σε συνέντευξή του (Washington Post, 5/3/2014) ο Henry Kissinger τόνιζε μεταξύ άλλων ότι:

«Η Ουκρανία δεν πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ» συμπληρώνοντας ότι «οι ΗΠΑ πρέπει να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία ως μία παρεκκλίνουσα δύναμη» και καταλήγοντας ότι η «αντιμετώπιση της Ουκρανίας σαν ζήτημα της αντιπαράθεσης Ανατολής- Δύσης θα εξαφανίσει για δεκαετίες οποιαδήποτε προοπτική να έρθει η Ρωσία και η Δύση- ειδικά η Ρωσία και η Ευρώπη- σε ένα διεθνές σύστημα συνεργασίας».

Όμως ίσως αυτό το τελευταίο ήταν από την αρχή η βασική επιδίωξη του βαθέως κράτους των ΗΠΑ και της «Διεθνούς των Αγορών» όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς αναλυτές η αόρατη παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση.

Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ αντιτάχθηκαν φανερά και σταθερά στην δημιουργία των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου που εξασφάλιζαν ενέργεια στην Ευρώπη με οικονομικά συμφέρουσες τιμές προωθώντας την συνεργασία, προφανώς και την αλληλεξάρτηση, αλλά και δημιουργώντας λεωφόρους αλληλοκατανόησης και συνεννόησης.

Σε συνέντευξή του στο Foreign Affairs το 2014 (αναδημοσίευση στην Καθημερινή, 11/3/22) ο Τζον Μερσχάιµερ καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Σικάγο τονίζει μεταξύ άλλων ότι:

«Την κύρια ευθύνη για την κρίση την έχουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, και ότι η ρίζα του προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς» συμπληρώνοντας, «Φανταστείτε την αμερικανική οργή αν η Κίνα δημιουργούσε μια εντυπωσιακή στρατιωτική συμμαχία και προσπαθούσε να συμπεριλάβει τον Καναδά και το Μεξικό».

Η συνέντευξη δόθηκε οκτώ χρόνια πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ήταν όμως μια προειδοποίηση απέναντι σε μια εμπλοκή που φαινόταν να έρχεται και την οποία προκαλούσε η διαρκής διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.

Χαρακτηριστικά όπως αναφέρει ο Μερσχάιµερ «Στη σύνοδο κορυφής του Απριλίου το 2008 στο Βουκουρέστι, η συμμαχία εξέτασε την αποδοχή της Γεωργίας και της Ουκρανίας» η ένταξη αποτράπηκε γιατί Ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ τους και η Ελλάδα, αντιτάχθηκαν –να θυμίσουμε ότι ήταν η σύνοδος στην οποία οι ΗΠΑ επεχείρησαν και την ένταξη των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία»- αλλά παρ’ όλα αυτά οι ΗΠΑ και «το ΝΑΤΟ δεν εγκατέλειψε ποτέ δημόσια τον στόχο του να φέρει τη Γεωργία και την Ουκρανία στη συμμαχία».

Αντίθετα συστηματικά προωθούσε τον στόχο.

Οι Ουκρανοί είναι τα μεγάλα θύματα των παιγνίων στην «Μεγάλη Σκακιέρα» της Ευρασίας.

Αναλώσιμοι όπως οι Έλληνες, που προδόθηκαν το 1922 από τους «συμμάχους», Γάλλους και Ιταλούς, όταν άλλαξαν τα συμφέροντα.

Όμως θύματα αυτής της σύγκρουσης είναι και οι πολίτες της ΕΕ.

Η οικονομική κρίση, η ακρίβεια, η ανασφάλεια αλλά κυρίως η απομάκρυνση κάθε ευνοϊκής προοπτικής για το μέλλον είναι τα αποτελέσματα μιας σύγκρουσης που προώθησαν συστηματικά οι ΗΠΑ και η «Διεθνής των Αγορών».

Ανεξάρτητα από την τελική κατάληξη στα πεδία των μαχών έχουν συντελεστεί ήδη δραματικές αλλαγές στις στρατηγικές συμμαχίες.

Η Κίνα, η Ινδία, και οι άλλοι «κολασμένοι» δεν θα μείνουν απαθείς περιμένοντας την σειρά τους.

Ενώ οι ηγεσίες της ΕΕ έχουν καταντήσει αθύρματα στις σκοπιμότητες μιας «αυτοκρατορίας σε αποδρομή» οι πολίτες της, όταν δεν αναζητούν λύσεις στα άκρα, θα γυρίζουν την πλάτη στη «δημοκρατία» τους.