Εξήντα ένα χρόνια μετά

«Λαός που δεν γνωρίζει τη ιστορία του δεν έχει μέλλον». Κυριάκος Μητσοτάκης, Δοξάτο, Μάιος 2019

Είναι αλήθεια. Λαός που δεν γνωρίζει και δεν τιμά την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Λαός που δεν διδάσκεται από τα λάθη του δεν έχει μέλλον.

Λαός που, χειραγωγούμενος, αφήνεται να γίνει άθυρμα συμφερόντων και δεν αναλύει τα γεγονότα και δεν αναζητά τις «ρίζες του κακού» είναι καταδικασμένος.

Η χρεωκοπία της Ελλάδας με όλα τα οδυνηρά επακόλουθα υπογράφηκε επίσημα τον Μάιο του 2010.

Σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για τις αιτίες και τους υπαίτιους που οδήγησαν σε αυτήν δεν έχει γίνει και δεν γίνεται μέχρι σήμερα.

Οι πολίτες επιχειρείται συνεχώς να ασχολούνται με ότι ήταν φυσικό επακόλουθο της χρεωκοπίας και όχι αιτία της.

Το αποτέλεσμα το είδαμε και την Κυριακή. Η αποχή άγγιξε το 60%.

Όχι δεν «πήγαν οι πολίτες για μπάνιο».

Τους πολίτες τους «στέλνουν περίπατο» τα διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και τα εξαγορασμένα ΜΜΕ (μέσα αποπροσανατολισμού, ακρισίας και λήθης).

Αλλά επειδή το τραύμα είναι νωπό και πολλοί, αδικαιολόγητα, ενοχλούνται, θα αναφερθώ, λόγω επετείου, σε ένα καθοριστικό για το μέλλον γεγονός που έλαβε χώρα πριν από 61 χρόνια.

Στις 11 Ιουνίου του 1963 ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτήθηκε.

Βασική αιτία η διαφωνία του με τα Ανάκτορα για μια σειρά από θέματα μεταξύ των οποίων το σημαντικότερο ήταν η αναχρονιστική εμμονή του Παλατιού να νέμεται ένα σημαντικό μέρος της εκτελεστικής εξουσίας.

Η κατάσταση αυτή είχε οδηγήσει τον Καραμανλή να διατυπώσει το «ποιος επί τέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο» όταν η προσπάθεια του να αλλάξει το Σύνταγμα σκόνταψε στο μέτωπο Ανακτόρων και Ένωσης Κέντρου.

Η ΕΚ υπήρξε ένα άθροισμα «συνιστωσών» με κύριο στόχο την αποτροπή της ανάδειξης της Αριστεράς ως αξιωματικής αντιπολίτευσης όπως έγινε το 1958.

Σύμφωνα με τον Κ. Μητσοτάκη: «Ωρίμασε εις τους ιθύνοντας -αναφέρομαι ευρύτερα όχι μόνο στον πολιτικό κόσμο αλλά και στο Παλάτι, και στους κρατικούς μηχανισμούς που ήταν πολύ ισχυροί εκείνη την εποχή η άποψη ότι έπρεπε να παρέμβουμε για να μην ξαναέρθει δεύτερο κόμμα η ΕΔΑ[…]

»Αποφασίσθηκε τότε να γίνει μία επέμβαση προσεκτική στις εκλογές, και προετοιμάστηκε η κρατική επέμβαση χωρίς καμιά αμφιβολία προετοιμάστηκε. Τώρα εδώ θέλει πολλή έρευνα η υπόθεση, ποιος ήταν ο κινήσας τα πράγματα, δεν ξέρω αν ήταν ο Καραμανλής […] Είναι αστείο, το αστείο της ιστορίας, ότι το εγνώριζαν και οι αρχηγοί του Κέντρου, δηλαδή ο Παπανδρέου και ο Σοφοκλής. […] ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι η βία και η νοθεία που θα ασκείτο θα λειτουργούσε υπέρ αυτών».

Ο Σπύρος Λιναρδάτος αναφέρει ότι ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους συνεργάτες του:

«Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν.

»Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί.

»Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι».

Συνεχίζοντας ο Μητσοτάκης αναφέρει: «δεν είμαι πεπεισμένος ότι η βία και η νοθεία έγινε σε αυτή την έκταση που τη παρουσιάσαμε.

»Δηλαδή φουσκώσαμε πάρα πολύ αυτά που έγιναν, πάρα πολύ, όταν σου λέει ο άλλος ότι ψήφισαν τα δέντρα και παρουσιάζει μερικές εκατοντάδες ψήφων.

»Μα εκατοντάδες ψήφων δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν συντριπτικά υπέρ του Καραμανλή».

Στις συγκεκριμένες εκλογές η ΕΡΕ πήρε 51% και η ΕΚ 36% όταν το 1958 είχε πάρει μόνο 20%.

Παρά τα γεγονότα αυτά, παρά το γεγονός ότι όχι μόνο γνώριζαν αλλά είχαν συνεργαστεί με στόχο τον περιορισμό της Αριστεράς και ωφελούμενους του ίδιους, άδραξαν την ευκαιρία για να κατακτήσουν την εξουσία.

Όπως αφηγείται ο, εκ των πρωταγωνιστών, Κ. Μητσοτάκης ο στόχος του «Ανένδοτου» που ήταν «να τρομάξει ο βασιλιάς, να καταλάβει ότι μπορεί να κινδυνεύσει και ο ίδιος και ο θρόνος του» πέτυχε αφού «το Παλάτι κατέληξε τελικά να διώξει τον Καραμανλή, διότι ουσιαστικά αυτό έγινε».

Στην «επιχείρηση» τρομοκράτησης του Βασιλιά η ΕΚ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την Αριστερά. «Είχαμε κινητοποιήσει λαό αλλά δεν θα μπορούσαμε να πετύχουμε αυτό το τεράστιο κύμα χωρίς την Αριστερά».

Με άλλα λόγια θα έκαναν εκλογές με «τους χωροφύλακες και το πιστόλι στο χέρι» εναντίον της Αριστεράς αλλά δεν δίστασαν να συνάψουν μέτωπο μαζί της.

Ο ιδιοτελής πολιτικός σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Για την κατάκτηση της εξουσίας εκτός από το μέτωπο με την Αριστερά (ΚΚΕ στην ουσία) απαιτήθηκε και η συνεργασία με τα Ανάκτορα.

Εκτός από την αποτροπή της αναθεώρησης του Συντάγματος που, επιτέλους, θα απέδιδε την εξουσία στον λαό περιορίζοντας την εξουσία των Ανακτόρων, το «συμπεθεριό» έγινε με αμοιβαία ανταλλάγματα.

Από την πλευρά των Ανακτόρων η ορκωμοσία κυβέρνησης δίχως ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή που της επέτρεψε να επιδοθεί σε ένα όργιο παροχών-σπατάλης και από την πλευρά της ΕΚ η εκχώρηση στα Ανάκτορα του πρώτου λόγου στο στράτευμα.

Συγκεκριμένα και σύμφωνα πάντα με τον Κ. Μητσοτάκη «Το αντάλλαγμα που έδωσε ο Παπανδρέου ήταν να έχει αποφασιστικό ρόλο στα θέματα των ενόπλων δυνάμεων».

Αξίζει μάλιστα να σημειώσουμε ότι την «τράμπα» την έκανε για λογαριασμό της ΕΚ ένας εκδότης, άνθρωπος του Μητσοτάκη, ο οποίος λέει:

«Ο Παπανδρέου όμως τα έδινε όλα για να γίνει πρωθυπουργός.

»Η συμφωνία έγινε μεταξύ Κόκκα και Χοϊδά, δεν μίλησαν απευθείας ο Παύλος και ο Παπανδρέου.

»Έτσι όμως μας έδωσε τη διάλυση της Βουλής ο βασιλιάς!».

Τόσο απλά, η ΕΚ παραχώρησε στον Βασιλιά τον στρατό και αυτός της έδωσε την δυνατότητα να κυβερνήσει σε μια «δημοκρατία» βαθειά ελλειμματική.

Το 1965 τα σαθρό οικοδόμημα της ΕΚ διαλύθηκε και σε λιγότερο από δύο χρόνια η ελλειμματική δημοκρατία που είχε βασιστεί στο αντιδημοκρατικό «αλισβερίσι» των Ανακτόρων με την «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» κατέρρευσε.

Το πολιτικό σύστημα της εποχής έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες για την Χούντα.

Οι πολιτικοί έχουν την ηθική υποχρέωση να υποτάσσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες τους στο Εθνικό και το κοινωνικό συμφέρον.

Η καλλιέργεια της μισαλλοδοξίας διχάζει και αποπροσανατολίζει τους πολίτες.

Οι «ανίερες» συμμαχίες με εκπροσώπους ξένων δυνάμεων, με οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα, με εκπροσώπους θεσμών καθ’ υπέρβαση του θεσμικού τους ρόλου, η συγκυριακή συστράτευση με αντιδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις κλονίζουν τα θεμέλια της Δημοκρατίας.

Η ΕΚ ήταν μια ετερόκλητη, εύθραυστη και συγκυριακή συμμαχία.

Δημιουργήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1961 με την τεχνητή «συγκόλληση» τουλάχιστον εννέα μικρότερων κομμάτων και σχηματισμών.

Στη σύνθεση συμμετείχαν εκ δεξιών οι Στεφανόπουλος, Μαρκεζίνης, Τουρκοβασίλης και ο αριστερός Τσιριμώκος.

Διοικούνταν από οκταμελή επιτροπή με πρόεδρο τον Παπανδρέου.

Η ΕΚ γνώριζε και ανέχθηκε, αν δεν συνεργάστηκε, στις όποιες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για τις εκλογές του 1961.

Η ΕΚ, αν και συναινούσε και συνέπραττε «Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι» δεν δίστασε στην συνέχεια να εκμεταλλευτεί μερικές «εκατοντάδες ψήφων» που «δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, το οποίο ήταν συντριπτικά υπέρ του Καραμανλή».

Η ΕΚ δεν δίστασε να συνεργαστεί με την Αριστερά προκειμένου να εκμεταλλευτεί το «το τεράστιο κύμα» των λαϊκών κινητοποιήσεων στα πλαίσια του «Ανένδοτου».

Η ΕΚ δεν δίστασε να συμπράξει με τα Ανάκτορα στην διατήρηση ενός αναχρονιστικού συντάγματος και στην εκχώρηση στον βασιλιά του «τιμαρίου» του στρατού.

Η ΕΚ έκανε «συνεταίρους» στην εξουσία τα εκδοτικά συμφέροντα.

Τελικά ο πολιτικός αμοραλισμός, η τυφλή αρχομανία, η ανυπαρξία ιδεολογικής συνοχής και πυξίδας οδήγησε στην διάλυση του σαθρού οικοδομήματος. Θύμα η Ελλάδα.

Ο λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του δεν έχει μέλλον.

Η ιστορία δεν έχει μόνο σελίδες δόξας αλλά και γκρίζες και μαύρες σελίδες. Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία και τα λάθη του μοιραία τα επαναλαμβάνει υπονομεύοντας το μέλλον του.

Λαός που δεν τιμά την ιστορία του δεν έχει μέλλον. Παράταξη που δεν έχει ιδεολογική συνοχή, ιστορική συνέχεια και συνέπεια, που δεν έχει μοναδικό «αφεντικό» τους πολίτες, που αγνοεί και δεν τιμά την ιστορία της δεν έχει μέλλον.