Τελικά, είναι «η Δημοκρατία δυσχερής» ή ανέφικτη;

«Η Ελλάς του Καραμανλή ή η δημοκρατία δυσχερής;», Μωρίς Ζενεβουά, Σιδέρης 1972

«Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;»είχε αναρωτηθεί ο Κ. Καραμανλής το 1963 μετά την δολοφονία Λαμπράκη και τα επεισόδια του Λονδίνου μεταξύ Φρειδερίκης και Αμπατιέλου.

Μιά απάντηση έδωσε ο Κ. Μητσοτάκης, μισό αιώνα μετά, δηλώνοντας ότι: «το Παλάτι κατέληξε τελικά να διώξει τον Καραμανλή, διότι ουσιαστικά αυτό έγινε» («Ο Κ. Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια», Α. Παπαχελάς).

Αν το 1963 την χώρα την κυβερνούσε και το Παλάτι εξήντα χρόνια μετά το ερώτημα έχει απαντηθεί ή παραμένει;

Κυβερνά σήμερα ο λαός, σύμφωνα με όσα καθορίζει το Σύνταγμα, ή στην πραγματικότητα ζούμε σε μια εικονική ή, στην καλύτερη περίπτωση, βαριά ελλειμματική δημοκρατία;

Είναι τελικά η δημοκρατία δυσχερής ή ανέφικτη;

Αν ναι ποιοι είναι σήμερα οι παράγοντες που ναρκοθετούν το πολίτευμα;

Η προσπάθεια του Καραμανλή το 1963 να εκσυγχρονίσει το πολίτευμα, αφαιρώντας εξουσίες από το Παλάτι και ενισχύοντας την λαϊκή κυριαρχία, ναυάγησε προσκρούοντας στο κοινό μέτωπο Ε.Κ.-Αριστεράς και των Ανακτόρων.

Η «ανίερη» συμμαχία πέτυχε αρχικά τον στόχο της.

Το κόστος αυτής της «επιτυχίας» το πλήρωσε η Δημοκρατία, η Ελλάδα και η Κύπρος.

Η Μεταπολίτευση ήταν η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα απαλλαγμένο από τις αιτίες που δημιούργησαν τα προβλήματα.

Αρκετοί δεν κατανόησαν τα μηνύματα των καιρών και όσο περνούν τα χρόνια οι «αρχαίες αμαρτίες» εμφανίζονται όλο και πιο ενδυναμωμένες.

Μπορεί η μια πηγή της ανωμαλίας να εξαλείφθηκε αλλά η δεύτερη, ο λαϊκισμός και η τυφλή αρχομανία, επανήλθαν με την ίδια ορμή εμποδίζοντας την ουσιαστική πρόοδο και τον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό.

Συνοπτικά θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει ότι, στο βαθμό που η ηγεσία είναι το «πρόσωπο» του λαού, πρέπει να ξυπνάμε με εφιάλτες.

Το βασικό ερώτημα επανέρχεται, η εξουσία πηγάζει από τον λαό και ασκείται υπέρ του; Και αν ναι, τότε, από ποιόν λαό πηγάζει;

Η «έκπτωση» του Προεδρικού θεσμού ξεκίνησε με την διαδικασία των «ομοιόμορφων» ψηφοδελτίων το 1985.

Ο αρχικός σχεδιασμός του με την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία απευθυνόταν σε έναν άλλο «πολιτικό πολιτισμό».

Απαιτούσε το έθνος και η κοινωνία να αποτελούν προτεραιότητα έναντι του κομματικού συμφέροντος και της τυφλής εξουσιομανίας.

Εκτός από την «έκπτωση» της Π.τ.Δ. και η Βουλή είναι «έκπτωτη».

Η εκτελεστική εξουσία δεν εξισορροπείται από την νομοθετική.

Η τελευταία «απλώς ψηφίζει» ό,τι η πρώτη βούλεται.

Σε τελική ανάλυση αυτό οδηγεί στο ελάχιστα δημοκρατικό αποτέλεσμα κάποιοι παρατρεχάμενοι του Μαξίμου να είναι ισχυρότεροι από υπουργούς και οι βουλευτές απλά «κουκιά».

Όμως, αν παραβλέψουμε όλα τα πιο πάνω, το ερώτημα παραμένει.

Αφού ψηφίζει ο λαός –ακόμα και αν η αποχή πλησιάζει το 50%- δεν είναι τελικά αυτός από τον οποίο πηγάζει η εξουσία;

Πράγματι, αυτή είναι η ψευδαίσθηση.

Γιατί περί ψευδαίσθησης πρόκειται.

Αν το 1963 τα Ανάκτορα ήλεγχαν τον στρατό, τα σώματα ασφαλείας και ορισμένους βουλευτές, δεν μπορούσαν να χειραγωγήσουν τον λαό αφού ο Τύπος, με όλες τις αδυναμίες και τις αμαρτίες του, δεν είχε ακόμα εκπέσει από το καθοριστικό για την Δημοκρατία λειτούργημά του.

Η «εισβολή» των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και η παράδοσή τους σε ιδιώτες έχει αλλοιώσει την λειτουργία τους.

Υπηρετώντας μεγάλα συμφέροντα τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε όργανα χειραγώγησης και προώθησης συμφερόντων.

Πλέον δεν αποτελούν την 4η αλλά μάλλον την 1η εξουσία.

Οι τρεις προηγούμενες αμφισβητούνται.

Υπό αυτές τις συνθήκες το ερώτημα επανέρχεται, «Είναι η Δημοκρατία δυσχερής ή ανέφικτη;».