Με αφορμή τη διάρρηξη στο Θεατρικό Μουσείο

Το Θεατρικό Μουσείο – Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου, που ιδρύθηκε το 1938 από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, αποτελεί μια πραγματική κιβωτό για την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου.

Έχει στην κατοχή του χιλιάδες σπάνια αρχειακά αντικείμενα μεγάλης ιστορικής και θεατρολογικής αξίας από όλο το φάσμα του θεάτρου καθώς επίσης κοστούμια, μακέτες, ολόκληρα καμαρίνια ηθοποιών που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό θέατρο, τμήματα σκηνικών, φωτογραφίες, αφίσες και θεατρικά προγράμματα από τον 19ο αιώνα έως σήμερα.

Το αρχείο του είναι εξίσου σημαντικό: προγράμματα, δημοσιεύματα, φωτογραφίες, βιντεοσκοπημένες παραστάσεις και κυρίως μια τεράστια Βιβλιοθήκη, μοναδική στο είδος της στο Βαλκανικό χώρο, με εκδόσεις από το 1700 και ντοκουμέντα για τη θεατρική ζωή του ελληνισμού.

Όμως ο πολιτιστικός αυτός θησαυρός εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει την κρατική αδιαφορία, με το Μουσείο να είναι εδώ και καιρό κλειστό στο κοινό, το αρχείο και τη Βιβλιοθήκη να μην είναι προσβάσιμα από τους ερευνητές, τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας, και τις συλλογές πλέον να μουχλιάζουν μέσα σε άθλιες συνθήκες υγρασίας και να απειλούνται από έντομα και τρωκτικά.

Η προχθεσινή διάρρηξη ήταν ακόμη ένα θλιβερό περιστατικό που ήρθε να προστεθεί στην ήδη τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια το Θεατρικό Μουσείο – Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου.

Το γεγονός ότι το Θέατρο, στη μορφή που το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, γεννήθηκε και τελειοποιήθηκε στην Ελλάδα καθιστά την τέχνη αυτή αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Και μόνο αυτό αποτελεί αναγκαία και ικανή συνθήκη για την ύπαρξη και τη λειτουργία ενός Θεατρικού Μουσείου και ενός Κέντρου Μελέτης και Έρευνας αφιερωμένο στην τέχνη αυτή.

Κάτι τέτοιο θα ήταν αυτονόητο σε κάθε πολιτισμένη χώρα.

ΕΣΤΩ όμως ότι η καταφανής ιστορική και πολιτιστική αξία του Θεατρικού Μουσείου δεν συγκινεί την Πολιτεία προκειμένου να δράσει αποφασιστικά.

ΕΣΤΩ ότι η ύπαρξη του Θεατρικού Μουσείου ως μοναδική κιβωτός της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου δεν θεωρείται σημαντική για τους ιθύνοντες προκειμένου να σταματήσουν τις αναβολές και τις δικαιολογίες.

ΕΣΤΩ ότι η πνευματική και εκπαιδευτική συμβολή ενός Μουσείου να θεωρείται από κάποιους ότι είναι μικρής σημασίας και αφορά μόνο την πανεπιστημιακή και την εκπαιδευτική κοινότητα.

ΕΣΤΩ ότι ο ίδιος ο χώρος του Πολιτισμού και του Θεάτρου δεν είναι σε θέση να πείσει για τη σημασία της επιβίωσης του Θεατρικού Μουσείου σε μια εποχή όπου το αντεπιχείρημα που πέφτει στο τραπέζι είναι «Εδώ δεν έχουμε λεφτά για τα νοσοκομεία θα δώσουμε για τα μουσεία;»

ΕΣΤΩ ότι συμβαίνουν όλα αυτά.

Κανείς όμως από την επίσημη Πολιτεία δεν αντιλαμβάνεται πως ένα θεματικό μουσείο όπως αυτό, αν τύχει της κατάλληλης φροντίδας προκειμένου να βγει από το σημερινό αδιέξοδο, αν δημιουργήσει με τα εκθέματά του ένα αφήγημα – όπως κάθε σύγχρονο μουσείο στον κόσμο – και αν ακολουθήσει τις διεθνείς μουσειολογικές προδιαγραφές και κυρίως τις σύγχρονες πρακτικές της Πολιτιστικής Διαχείρισης θα μπορεί να είναι οικονομικά και λειτουργικά βιώσιμο;

Και έστω ότι δεν αντιλαμβάνεται ούτε και αυτό.

Κανείς από την επίσημη Πολιτεία δεν αντιλαμβάνεται πως ένας ξένος επισκέπτης στη Αθήνα θα ψάξει να βρει αυτό το Θεατρικό Μουσείο (άρα και να αφήσει κάποια επιπλέον λεφτά) γιατί απλά του έχουν μάθει στο σχολείο πως το Θέατρο γεννήθηκε στην Ελλάδα;;;

Μα κανείς;;;