Εξαδάκτυλος, «παρά φύσιν»

«Αν κάποτε οι μέλισσες αφανιστούν από προσώπου γης, δεν θα απομείνουν στον άνθρωπο παραπάνω από τέσσερα χρόνια ζωής».

Αν και αποδίδεται στον Αϊνστάιν δε υπάρχει καμία απόδειξη ότι το έχει πει.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η φράση δηλώνει μια γενική αλήθεια.

Ότι η φύση έχει διαμορφώσει τις ισορροπίες της, τους κανόνες της, των οποίων η ανατροπή δημιουργεί τεράστιους κινδύνους.

Η ισορροπία στην φύση στηρίζεται σε κανονικότητες -που έχουν διαμορφωθεί στην πορεία της εξέλιξης- οι οποίες εξασφαλίζουν την επιβίωση και την διαιώνιση των όντων.

Στα πλαίσια της εξέλιξης έχουν διαμορφωθεί, για όλα τα έμβια όντα, οι κανονικότητες που αφορούν την επιβίωση και την διαιώνιση κάθε είδους.

Φυσικά, όπως πάντα συμβαίνει, υπάρχουν και εδώ αποκλίσεις.

Μιλώντας για το γένος των ανθρώπων υπάρχουν αποκλίσεις από την «κανονικότητα» που αφορούν είτε την σωματική είτε την πνευματική αρτιότητα.

Σε ορισμένες δε περιπτώσεις η «εκτροπή» συνίσταται στην δυσαρμονία σώματος και πνεύματος.

Όταν η εικόνα του εαυτού δεν ταιριάζει με το σώμα.

Οι αποκλίσεις, εκτός από βιολογικές, μπορεί να είναι και επίκτητες.

Να έχουν προκληθεί δηλαδή κατά την διάρκεια του βίου είτε ως αποτέλεσμα ενός ατυχήματος είτε ως απόρροια εγκληματικής δράσης.

Αυτό αφορά την αρτιμέλεια αλλά και την ασυμφωνία σώματος- «εγκεφαλικών παραστάσεων».

Ο Καιάδας αποτελεί την πιο απάνθρωπη και αποκρουστική αντιμετώπιση των «αποκλίσεων» στην ιστορία.

Δεν είναι τόσο «αρχαία υπόθεση» αφού αντίστοιχες αντιμετωπίσεις, σε ορισμένους τομείς «αποκλίσεων», είχαμε και σε κράτη της πολιτισμένης Δύσης μόλις τον 20ο αιώνα.

Ενδεικτική, μόνο, είναι η καταδίκη και ο χημικός ευνουχισμός του Άλαν Τούρινγκ –εφευρέτη της μηχανής αποκρυπτογράφησης «Enigma»- το 1952 στην Αγγλία.

Με 61 χρόνια καθυστέρηση, το 2013, του απονεμήθηκε χάρη.

Ευτυχώς τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αλλάξει πολλά.

Η αποδοχή και η ομαλή κοινωνική ένταξη των «αποκλίσεων» είναι πλέον κανόνας.

Η «πολιτική ορθότητα» έχει επιβάλλει τους κανόνες της.

Σύμφωνα με αυτούς οι «αποκλίσεις» χαρακτηρίζονται πλέον ως άτομα με «ειδικές ικανότητες».

Στο βαθμό που αυτό περιορίζει το κοινωνικό περιθώριο είναι κατανοητό.

Είναι προτιμότερο για παράδειγμα ένας χωλός ή ένας αόμματος να χαρακτηρίζεται ως άτομο με «ειδικές ικανότητες» έστω και αν εξακολουθεί να έχει «ειδικές ανάγκες».

Σε καμία περίπτωση όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν διανοείται κανένας να μετατρέψει τις συγκεκριμένες «ειδικές ικανότητες» σε κανονικότητα.

Εξακολουθούν να μην αποτελούν επιλογή των ίδιων ή της οικογένειας και να κατατάσσονται στις «αποκλίσεις».

Εξαίρεση αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες η «απόκλιση» της ομοφυλοφιλίας.

Δίνεται η εικόνα μιας συντονισμένης προσπάθειας να ενταχθεί σε κανόνα. Να δημιουργηθούν οι παραστάσεις στην συλλογική συνείδηση, ιδιαίτερα των παιδιών, ότι το ζήτημα του φύλου είναι θέμα επιλογής και βούλησης και όχι φυσικού προσδιορισμού.

Η ομοφυλοφιλία όμως, είτε οφείλεται σε αστοχία της φύσης είτε αποτελεί συνέπεια της εγκληματικής δράσης ενηλίκων σε βάρος ανηλίκων, είναι λάθος να προβάλλεται ως κανονικότητα.

Το φύλο δεν είναι ρούχο που το δοκιμάζεις να δεις αν σου ταιριάζει.

Η οικονομία της φύσης έχει καθορίσει τους κανόνες με βάση την ανάγκη για την διαιώνιση των ειδών.

Οι παραστάσεις που καταγράφονται στη συνείδηση, κυρίως κατά την πρώτη περίοδο της ζωής, μας επηρεάζουν.

Ο συνεχής βομβαρδισμός με παραστάσεις που ανάγουν την ομοφυλοφιλία σε κανονικότητα είναι τουλάχιστον περίεργος.

Σε κάθε περίπτωση είναι αντίθετος στους νόμους της φύσης.