Οι ελληνικοί νόμοι αναγνωρίζουν τους γάμους ομόφυλων που τελούνται σε πολλές άλλες χώρες ως νόμιμους

Το θέμα του γάμου των ομοφύλων, ο πατριός μου και εγώ το συζητούσαμε χρόνια.

Γι’ αυτόν, ήταν πολύ λιγότερο σημαντικό από το ζήτημα των χριστιανών στο Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία.

Για μένα, ήταν θέμα που δεν είχε την πολυτέλεια να παραγνωρίζει.

Έτσι, τακτικά του έφερνα την μία ή την άλλη αφορμή για συζήτηση, όπως πχ το βίντεο «ομοφυλόφιλοι θα παντρευτούν τις φιλενάδες σας», ή το διαφημιστικό του ΟΗΕ «Το καλωσόρισμα», που αφορά την Ινδία.

Οι συζητήσεις μας εξελίσσονταν συνήθως ως εξής: Υποστήριζα την προσωπική ελευθερία.

Απαντητικά μου έλεγε για τη θρησκευτική ελευθερία.

Του έλεγα ότι αυτή δεν πρέπει να θίγει την ισότητα των προσώπων.

Ναι, ξανά-απαντούσε, αλλά ο γάμος είναι θρησκευτικός θεσμός που αποσκοπεί στον καθαγιασμό της απόκτησης παιδιών.

Θρησκευτική ελευθερία σημαίνει να μην επιβάλλεις τους κανόνες σου στους άλλους, έλεγα εγώ: κάνε τον γάμο πολιτικό για να διαφυλάξεις και τα δύο πλευρές.

Αλλά, απαντούσε εκείνος, γιατί να παντρευτούν άνθρωποι που δεν σκοπεύουν να κάνουν παιδιά;

Με το θέμα των παιδιών η συζήτηση άφηνε την υψηλή θεωρία και περνούσε σε πιο προσωπικά εδάφη.

Είχαμε μεγάλη επίγνωση του γεγονότος ότι τέτοια θέματα οδηγούν σε καυγάδες που καμία οικογένεια δεν θέλει, και για αυτό το λόγο κάναμε μεγάλη προσπάθεια να είμαστε ψύχραιμοι ο ένας με τον άλλον. Ουσιαστικά, δεχτήκαμε ότι δεν θα συμφωνήσουμε.

Μέχρι τη μέρα που το ανέφερε πρώτος: «Ο κόσμος με ρωτάει πώς βλέπω τον γάμο των ομοφύλων», είπε.

«Και δεν είμαι σίγουρος τι να πω. Δεν θέλω να γίνω εγώ το δημόσιο υπόδειγμα κανενός. Μήπως έχεις κάποια ιδέα;» ρώτησε.

Του απάντησα: «Λέγε ότι, σαν θρησκευόμενος ηλικιωμένος, δεν πολύ-καταλαβαίνεις το θέμα, αλλά ότι έχεις παρατηρήσει πόσο σημαντικό είναι για κάποιους.

»Πες ότι, στην εποχή μας που τόσος κόσμος δεν παντρεύεται, σε συγκινεί που κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι θέλουν τόσο πολύ να συμμετέχουν στον θεσμό αυτό».

Τώρα που η Ελλάδα ασχολείται επιτέλους ξανά με το θέμα, θα του έλεγα επίσης τα ακόλουθα:

Ο γάμος μεταξύ ομοφύλων είναι πλέον νόμιμος σε 35 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των περισσότερων χωρών της Δυτικής Ευρώπης.

Ούτε εκκλησίες γκρεμίστηκαν, ούτε κοινωνίες καταρρεύσαν, ούτε μωρά βασανίστηκαν για αυτό.

Συγχρόνως, η Ελλάδα ζει σε μια εντελώς παράλογη κατάσταση: ο γάμος των ομοφύλων θεωρείται παράνομος, παρόλο που οι νόμοι δεν αναφέρουν ρητά ποιο φύλο πρέπει να έχουν οι μελλόνυμφοι.

Οι πρώτοι γάμοι ομοφύλων τελεύτηκαν το 2008 και ακυρώθηκαν αμέσως από δικαστές, βάσει ερμηνείας των νόμων, γεγονός που, τότε, οδήγησε τον Επίτροπο της ΕΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα να σχολιάσει ζητώντας να… εκπαιδευτούν αναλόγως οι δικαστές, δικαστικοί και δικηγόροι.

Όχι μόνον αυτό, αλλά οι Ελληνικοί νόμοι αναγνωρίζουν τους γάμους που τελούνται σε πολλές άλλες χώρες ως νόμιμους χωρίς περαιτέρω επικύρωση.

Για χώρες όπως π.χ. η η Αυστρία, η Γαλλία, ή η Ισπανία, αυτό ισχύει εδώ και 10 χρόνια.

Δηλαδή, οι ομόφυλοι στην Ελλάδα μπορούν να είναι παντρεμένοι, αρκεί η τελετή να λάβει χώρα κάπου αλλού;

Η κατάσταση, από λογικής άποψης και μόνο, είναι σχιζοφρενής.

Με 35 παραδείγματα ανά τον κόσμο, νόμο που δεν κάνει διακρίσεις στο φύλο, και πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παντρεύτηκε πριν λίγους μήνες στο εξωτερικό, η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει την στρατηγική της στρουθοκαμήλου, και να νομιμοποιήσει τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών.

Τώρα, για να γίνει αυτό, μερικοί θα χρειαστεί να βάλουν νερό στο κρασί τους, και ποιός ξέρει αν τολμούν…