Ο «θάνατος» του ΙΝΤΕΑΛ: Σε μια τέτοια «χώρα»-λάφυρο… εμείς θα είμαστε ένα απέραντο ξενοδοχείο

Ο «θάνατος» του ΙΝΤΕΑΛ είναι ο πιο ταιριαστός τρόπος να αποχαιρετήσουμε το 2023 γιατί συμβολίζει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την ηθική και πνευματική αναπηρία μας.

Πιο αποκαλυπτικός κι από το ίδιο το γεγονός, είναι ο τρόπος.

Αυτή η απόλυτη παραίτηση από κάθε αντίδραση, ακόμα κι από αυτούς που θα περίμενες ότι θα «έβγαιναν μπροστά».

Τους θυμάμαι πριν από μερικούς μήνες να τσιρίζουν «δεν θα δεχτούμε να μας εξισώσετε με αποφοίτους Λυκείου».

Αλλά για το ΙΝΤΕΑΛ, τσιμουδιά.

Τελικά κι αυτοί, για την τσέπη τους φώναζαν.

Από κοντά και οι «πνευματικοί άνθρωποι».

Τσιμουδιά κι αυτοί.

Γιατί κι αυτοί τελικά για την τσέπη τους νοιάζονται.

Καλά, για τους «δημοσιογράφους» τα έχουμε πει χίλιες φορές, αυτοί ΜΟΝΟ για την τσέπη τους νοιάζονται.

Από τους «πολιτικούς» της «αντιπολίτευσης» έχω πάψει από καιρό να περιμένω κάτι, όσοι από αυτούς δεν νοιάζονται για την τσέπη τους είναι πολύ λίγοι μπροστά στον Αυτιά- καλά, για τον Κυριάκο δεν το συζητάμε. Τους έχει όλους μαζί για πρωινό.

Σε μια τέτοια «χώρα»-λάφυρο, είναι λογικό να πεθαίνει ο πιο ιστορικός κινηματογράφος της πρωτεύουσάς της για να γίνει ξενοδοχείο.

Γιατί έτσι θα έρθουν ακόμα περισσότεροι τουρίστες και θα βρουν δουλειά ακόμα περισσότεροι «προσοντούχοι» που θα υπηρετούν τους τουρίστες.

Φτάσαμε λοιπόν στο 2024 για να ανακαλύψουμε ότι η καλύτερη συνταγή για την «ανάπτυξη» της…«ευρωπαϊκής» μας πατρίδας είναι αυτή που εφάρμοσε ο Μπατίστα στην Κούβα.

Με την παραλλαγή ότι αντί για απέραντο καζίνο, εμείς θα είμαστε ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Γι’ αυτό άλλωστε το υπουργείο… «πολιτισμού» ανέβασε την τιμή για την επίσκεψη στην Ακρόπολη στα 30 ευρώ.

Γιατί δεν έχει καμιά δουλειά ο «μέσος» νεοέλληνας στην Ακρόπολη να ενοχλεί με την παρουσία του τους τουρίστες.

Όλα είναι τουρισμός.

Κι εμείς τουρίστες σε μια πόλη που πλέον δεν μας ανήκει, σε μια «χώρα» που δεν είναι πια η δική μας.

Με κατεβασμένα τα χέρια, με σκυφτά τα κεφάλια για να στρώνει άνετα η σφαλιάρα του «αφεντικού».

Και με την ελπίδα ότι ίσως θα βγει και ένα «καλάθι της Ακρόπολης» για να την ξαναδούμε κι εμείς σε συγκεκριμένες ώρες και μέρες.

Αντίο λοιπόν ΙΝΤΕΑΛ.

Ευχαριστούμε τους ανθρώπους σου που σε έκαναν «σπίτι» μας τόσα χρόνια.

Να είναι καλά.