«Ρωσικός Κόσμος»: Η απουσία ορθού λόγου διαμορφώνει σκοπίμως τυραννική πολιτική ορθότητα

«Why, what’s the matter,
»That you have such a February face,
»So full of frost, of storm and cloudiness?».

Willian Shakespeare, Much ado about nothing, Don Pedro (act 5, scene 4)

(Ακολουθούν σκέψεις ατάκτως ερριμμένες, αυστηρώς ακατάλληλες για όσους φέρουν παρωπίδες)

Τα περισσότερα μέλη της σύγχρονης κοινωνίας, αυτά δηλαδή που όχι μόνο δεν γνωρίζουν την έννοια του ορθού λόγου, αλλά αγνοούν ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη, έχουν απωλέσει άπαξ δια παντός την ικανότητα να παρατηρούν και να αναλύουν, ικανοποιούμενα με την πληθώρα των στερεότυπων σκέψεως και συμπεριφορών που προβάλλονται με μία σχεδόν μανιακή συνέπεια 24/7 από τα κάθε λογής ΜΜΕ.

Υπό την επιρροή αυτών των στερεοτύπων διαμορφώνεται σκοπίμως μια τυραννική πολιτική ορθότητα, στην οποία οφείλουν να προσαρμοστούν όλα τα μέλη της κοινωνίας, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις, την οικονομική τους ευμάρεια και την κοινωνική τους θέση, διότι στην αντίθεση περίπτωση κινδυνεύουν να θεωρηθούν παρίες, παρείσακτοι σε μια κοινωνία που δεν ανέχεται πλέον την διαφορετικότητα του αντιθέτου.

Ξορκίζοντας τον πειρασμό της τόσο διαδεδομένης σήμερα συνωμοσιολογίας, ο γράφων, έχοντας από καιρό θέσει εαυτόν στο περιθώριο των κομματικών και μη απόψεων σχετικά με τους τρόπους εξαλείψεως των κοινωνικών αντιθέσεων, παρατηρεί με ειλικρινή έκπληξη ότι, ακόμα και εκείνοι οι θεσμοί, οι οποίοι «κληρονομικώ δικαίω» εκπροσωπούν την μεταφυσική – ανορθολογική προσέγγιση της κοινωνικής σωτηρίας, έχουν υποκύψει στον πειρασμό του «ex cathedra» σωτήρα, εξαπολύοντας από καιρού εις καιρόν με τη μορφή (template) θείας αποκαλύψεως οδηγούς συμπεριφοράς, θεωρώντας, (τρομάρα τους!) ότι αντιστέκονται στις έξωθεν ασφυκτικές πιέσεις ανήθικων και διεστραμμένων οργανώσεων.

Σε αυτές τις προσπάθειες οι «κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας», όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνται κάποιοι εκ των εκπροσώπων της μεταφυσικού τύπου σωτηρίας, χρησιμοποιούν στερεότυπα, τα οποία ναι μεν έχουν διαφορετικό περιεχόμενο από αυτά των ΜΜΕ, εντούτοις και αυτά προβάλλουν την αντίθεση σε ένα ομογενοποιημένο κοινωνικό περιβάλλον ως ένα θανάσιμο αμάρτημα που τιμωρείται μόνο με τον εξοστρακισμό του παραβάτη ατόμου.

Όμως, υπομονετικέ αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, ο ηγέτης του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου» πατριάρχης Κύριλλος, ο οποίος μας έχει επιβάλει την δια εξοστρακισμού τιμωρία των παραβατών των κοινωνικών του δογμάτων, σε πρόσφατο κήρυγμά του ξεπέρασε και τους πλέον κακόβουλους προπαγανδιστές της νέας παγκοσμιοποιημένης ηθικής και κοινωνικής τάξεως.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πατριάρχης διευκρίνισε σε πρόσφατο κήρυγμά του ότι στη Ρωσία ουσιαστικά δεν υπάρχουν Ρώσοι!

Ιδού τί είπε ο επικεφαλής του εκκλησιαστικού τομέα της «γ΄ Ρώμης»:

«Είναι πολύ σημαντικό ότι σήμερα η κατανόηση του ότι κάποιος ανήκει στον ρωσικό λαό συνοδεύεται, χωρίς αμφιβολία, από μια βαθιά ορθόδοξη πίστη.

»Και όσοι λέτε – είμαστε Ρώσοι, αλλά δεν πηγαίνουμε στο ναό, κάντε στον εαυτό σας μια ερώτηση: είστε οι κληρονόμοι των πατεράδων, των παππούδων, των γιαγιάδων, των προπάππων και των προ-προπάππων σας, που συνέδεσαν τη ζωή τους με την πίστη τους;

»Και αν δεν είστε κληρονόμοι τους, με ποια έννοια μπορείτε να θεωρείτε τον εαυτό σας Ρώσο;» (Βλ. εδώ)

Ο γράφων ουδέποτε δήλωσε στο παρελθόν ότι κατέχει γνώσεις ψυχιατρικής, οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση θα του ήταν κάτι περισσότερο από απαραίτητες, για αυτό στην προσπάθειά του να κατανοήσει το βαθύτερο νόημα αυτής της δηλώσεως του προκαθήμενου της Ρωσικής Εκκλησίας συγκέντρωσε ορισμένα στατιστικά στοιχεία, τα οποία στηρίζουν το συμπέρασμα ότι ουσιαστικά δεν υπάρχουν Ρώσοι ή τουλάχιστον αυτοί που ο υπόλοιπος κόσμος αποκαλεί «Ρώσοι» πρέπει να είναι κάτι άλλο, κάποια άλλη φυλή.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στατιστικά στοιχεία που οποιοσδήποτε μπορεί να αναζητήσει στο απέραντο πέλαγος του διαδικτύου, μόλις το 5% του πληθυσμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι ενεργά μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Από το 82% των Ρώσων που αυτοπροσδιορίζονται ως ορθόδοξοι μόλις το 1,4% συμμετέχει στις εκκλησιαστικές ακολουθίες τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, ενώ το 2% 2-3 φορές το μήνα.

Προκύπτει λοιπόν το εξής ερώτημα: τί θα γίνει με όλους εκείνους που είτε είναι αδιάφοροι, είτε δηλώνουν άθεοι, είτε είναι μέλη μιας άλλης θρησκείας (π.χ. Ιουδαϊσμός) ή κάποιας άλλης ομολογίας (π.χ. ΡΚαθολικοί); Θα πρέπει να απελαθούν, να κλειστούν σε κάποιο γκέτο, σε κάποιο γκουλάγκ ή να βαπτιστούν με το ζόρι;

Ο Απ. Παύλος έγραφε στην προς Γαλάτας επιστολή «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ (Προς Γαλάτας γ΄ 28)», περιγράφοντας ουσιαστικά το οικουμενικό και υπερεθνικό μήνυμα του Χριστιανισμού, στον οποίο, πράγματι, οι κάθε είδους διαφορές έχουν πλέον εξαλειφθεί.

«La folie des grandeurs», θα ήταν αγαπητέ αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ η εύκολη απάντηση σε αυτή την εθνοφυλετική έξαρση του πατριάρχη της «αγίας Ρωσίας».

Όμως η εμμονή του εκκλησιαστικού ταγού του «ρωσικού κόσμου» σε αυτή την πολιτική αποτελεί και το δράμα της εκκλησιαστικής του οργανώσεως στην Ουκρανία, η οποία ουσιαστικά παραμένει όμηρος μιας αποπνικτικής και απολύτως ξένης για την αποστολή της στην Ουκρανία τεχνητής ρωσικότητας.

Αυτή η τεχνητή ρωσικότητα τοποθετημένη στα πλαίσια του περιβόητου ιδεολογήματος του «ρωσικού κόσμου» αφαιρεί από τον ρωσικό πολιτισμό τον οικουμενικό, παγκόσμιο χαρακτήρα του (Τσέχωφ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Γκόρκυ (ο απόλυτος άθεος) και τόσοι άλλοι), ο οποίος επηρέασε βαθύτατα τον δυτικό πολιτισμό.

Ο συντάκτης του παρόντος πονήματος σπεύδει να προλάβει τον έτοιμο να διαμαρτυρηθεί ανυπόμονο αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ και να τονίσει ότι, και η άλλη πλευρά, δηλαδή η κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας, έχει και αυτή να αντιμετωπίσει τους δικούς της «εθνοφυλετικούς δαίμονες», οι οποίοι την καθιστούν δέσμια μιας εξίσου διαστρεβλωμένης ερμηνείας του χριστιανικού μηνύματος που, όπως και η «τεχνητή ρωσικότητα», απορρίπτει οτιδήποτε δεν χωράει στα στενά πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης «ουκρανικότητας», αρνιέται δηλαδή το αντίθετο, το διαφορετικό, επιτρέποντας στα αποκρουστικά φαντάσματα του εθνικιστικού παρελθόντος να καθορίζουν την εν γένει συμπεριφορά της απέναντι σε αυτό που διαμόρφωσε με τον δικό του τρόπο ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου ουκρανικού πολιτισμού.

Τελικά η ουκρανική διένεξη θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή να προσδιοριστεί για άλλη μια φορά το περιεχόμενο του μηνύματος της Ορθοδοξίας στον σύγχρονο κόσμο, απορρίπτοντας κάθε ψήγμα εθνοφυλετικής εσωστρέφειας.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Για όσους έσπευσαν να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους και να αρχίσουν τα «αχ και τα βαχ» μετά την πρόσφατη απόφαση της Ουκρανικής Βουλής για την πλήρη απαγόρευση της ούτως ειπείν «Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας-Πατριαρχείο Μόσχας», ο γράφων τους ενημερώνει ότι επρόκειτο ουσιαστικά για μια απόφαση «άνευ ουσίας και άνευ σημασίας», εφόσον, από ό,τι φαίνεται, οι βουλευτές της Ουκρανικής Βουλής αγνοούν ότι, η εκκλησιαστική δομή του πατριαρχείου Μόσχας δεν είναι κατοχυρωμένη ως ένας ενιαίος οργανισμός, αλλά η κάθε μια από τις σχεδόν 10.000 ενορίες της έχει κατοχυρωθεί ως αυτόνομη νομική οντότητα.

Ως εκ τούτου, τα νομικά όργανα της Ουκρανίας θα πρέπει να ασχοληθούν με 10 χιλιάδες μηνύσεις, εφέσεις επί των πρωτόδικων αποφάσεων κλπ., πράγμα αδύνατο στην περίοδο του πολέμου αλλά και μετά, άσε δε που η ίδια η ουκρανική κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει σε περαιτέρω μέτρα. Πολύ κακό λοιπόν για το τίποτα!