Τώρα ήρθε η ώρα για ένα γνήσιο λαϊκό πατριωτικό σοσιαλιστικό κόμμα

Στις 22 Μαΐου του 2019 είχα γράψει αυτό: «Από την μια ο Τσίπρας και ο προοδευτικός κόσμος της χώρας, δημοκράτες της αριστεράς και της παλιάς κεντροαριστεράς, αλλά και πολιτικά συντηρητικοί, έντιμοι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα για μια συνολική “επανεκκίνηση”.

»Από την άλλη, ταυτισμένοι σε μια τυπική “ετερογονία των σκοπών”, το παλιό κομματικό κατεστημένο που ρήμαξε τον τόπο, οι γραφικοί της “κομμουνιστικής ορθοδοξίας”, οι μικρομέγαλοι σουλατσαδόροι της κάθε λογής “επανάστασης”, οι ρουβίκωνες, οι γνωστοί χαφιέδες της “ένοπλης πάλης”, τα μπάσταρδα του χίτλερ, οι διαπλεκόμενοι και οι “δημοσιογράφοι”.

»Σε τέσσερις ημέρες αποφασίζουμε αν θα συνεχίσουμε την πορεία προς την έξοδο από τον εφιάλτη ή θα επιστρέψουμε στην κόλαση.

»Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η Ιστορία».

Στις επόμενες ημέρες η πλειοψηφία αποφάσισε.

Και ο Τσίπρας ανακοίνωσε αμέσως την «επανεκκίνηση».

Πέρασαν από τότε τέσσερα χρόνια και καμία αληθινή επανεκκίνηση δεν έγινε.

Το αντίθετο έγινε: οπισθοχώρηση και περιχαράκωση στον μικρόκοσμο της Κουμουνδούρου, ο οποίος απλώς «ανακαινίστηκε» με διάφορες «πασοκογενείς γλάστρες» που ανήκουν κυρίως στη σφαίρα της ιδιοτέλειας και δευτερευόντως σε αυτήν της γραφικότητας.

Έτσι πέρασαν τέσσερα ακόμα χρόνια.. επιμονής στο «τέλειο» πολιτικό έγκλημα που ολοκληρώθηκε φέτος τον Μάιο και τον Ιούνιο.

Κι όμως!

Σαν να μη συνέβη σχεδόν τίποτα, τα ίδια πρόσωπα, μα ακριβώς τα ίδια, που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο «καθοδήγησαν» με τον πιο οδυνηρό για τα λαϊκά στρώματα τρόπο την πορεία της Δημοκρατικής Παράταξης στη συντριβή, έρχονται σήμερα, χαμογελαστά και «τσαμπουκαλεμένα», να κηρύξουν την… νέα πορεία!

Και υπάρχουν ακόμα έντιμοι δημοκράτες που δεν καταλαβαίνουν ότι προΰπόθεση sine qua non για την αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης είναι η ολοκληρωτική πολιτική καταστροφή της «Κουμουνδούρου» ως «εναλλακτικού πόλου» γιατί ούτε είναι, όυτε μπορεί να γίνει.

Προσωπικά, έδωσα μάχη για τον Τσίπρα (κυρίως) και για τον ΣΥΡΙΖΑ (αναγκαστικά) από το 2010 μέχρι το 2023.

Την έδωσα γνωρίζοντας από την αρχή την προβληματική (για να είμαι ευγενής) ιδεολογική και προγραμματική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στον ρόλο που του ανέθεσε η Ιστορία λόγω της εισόδου της κοινωνίας στον κύκλο των μνημονίων.

Την έδωσα συνειδητά ως «στρατιώτης», αρνούμενος να αναλάβω «ρόλους» (που μου προτάθηκαν) γιατί γνώριζα τα δικά μου όρια και δεν ασχολούμαι με την Πολιτική για να ικανοποιήσω ούτε τη ματαιοδοξία μου, ούτε άλλες ανάγκες μου.

Την εδωσα γιατί πίστεψα ότι ο Τσίπρας θα μπορούσε να υπερβεί τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν μπόρεσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ «κατάπιε» και τον Τσίπρα και τα λαϊκά στρώματα.

Γιατί αυτή είναι η φύση του κομμουνιστικού ρεύματος στην Ελλάδα- κομμουνιστές είναι όλοι όσοι συγκροτούν το «ιερατείο» της Κουμουνδούρου.

Είναι ένα ρεύμα αμόρφωτο ιδεολογικά, ανίκανο πολιτικά, βαθιά μικροαστικό και αποξενωμένο από την κοινωνία.

Τρεις φορές η Ιστορία «ανέθεσε» στους κομμουνιστές να ηγηθούν στους αγώνες της δημοκρατικής Ελλάδας:

Με το ΕΑΜ που το πρόδωσαν, με την ΕΔΑ που την κατέστρεψαν και με το αντιμνημονιακό κίνημα που το οδήγησαν στην συντριβή.

Τέταρτη ευκαιρία δεν αξίζουν και δεν πρέπει να έχουν.

Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει και πολιτικό κενό στην εκπροσώπηση των κοινωνικών στρωμάτων που αντιλαμβάνονται την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική αξιοπρέπεια ως αξίες ταυτόσημες- γιατί αυτή είναι η «ελληνική ιδιαιτερότητα».

Κόμμα που να μπορεί να εκφράσει αυτές τις αξίες σήμερα δεν υπάρχει.

Το «στοίχημα» λοιπόν είναι αυτό.

Ο νέος ιστορικός κύκλος που άνοιξε τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2023 θα έχει την διάρκεια που θα του επιτρέψει το πολιτικό κενό ενός γνήσιου λαΐκού πατριωτικού σοσιαλιστικού κόμματος.

Μέχρι να υπάρξει (και αν υπάρξει) αυτό το κόμμα, η ενασχόληση με τους θρασείς Επιμηθείς της συντριβής δεν είναι απλώς χάσιμο χρόνου, είναι πολιτικά ασυγχώρητη επιμονή στην αυταπάτη που καταντά αναξιοπρέπεια.

Για να υπάρξει αυτό το κόμμα η δουλειά πρέπει να ξεκινήσει τώρα.

Από όσους αντιλαμβάνονται την Πολιτική όχι ως επάγγελμα αλλά ως καθήκον ζωής και στάση ζωής.