Η λαϊκή ψυχή και η εξουσία

«Η ηγεσία μας έχασε σε τέτοια έκταση το αίσθημα του καθήκοντος, ώστε να θεωρείται επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, ενώ ο λαός μας, ένας λαός που αντιμετώπισε πάντοτε με νοσηρό συναισθηματισμό τα πολιτικά του προβλήματα, κατατρύχεται ήδη από ψυχώσεις.

»Είμαι βέβαιος πως ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά – τι παρεξήγησις αλήθεια στον τόπο μας και μ’ αυτούς τους όρους – θα ήθελαν να είναι εκεί που βρίσκονται, αν μπορούσαν να καθορίσουν λογικά τη θέση τους … Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως κερδίζοντας τις εκλογές και το δημοψήφισμα σώζει την υπόθεση του.

»Αυτό όμως δεν είναι ολότελα αληθές. Γιατί δεν είναι αρκετό να κερδίσωμε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσωμε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσωμε τη μετεκλογική περίοδο που θαναι ίσως δυσκολότερη από τη σημερινή». Κ. Καραμανλής, Σ. Ριζάς, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 2015

Αν υπάρχει Θεός της Δημοκρατίας, έχει εγκαταλείψει, προ πολλού, την Ελλάδα απογοητευμένος.

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το γεγονός ότι δεν έχει επιπέσει μέχρι τώρα με το φραγγέλιο επί των «αργυραμοιβών» οι οποίοι, κορυβαντιώντας και αλαλάζοντας, παριστάνουν τους λειτουργούς της.

Ατάραχοι και ανέγγιχτοι από τα δεινά της κοινωνίας, χωρίς ντροπή για την αποστροφή των πολιτών –όπως αυτή εκδηλώνεται με την άρνησή τους να συμμετάσχουν στην «δημοκρατική» διαδικασία των εκλογών- λες και αυτή αφορά κάποιους άλλους, συνεχίζουν την ίδια ντροπιαστική «συναλλαγή» των κενών υποσχέσεων, των αφορισμών και της δαιμονοποίησης των ανταγωνιστών. Εν τω μεταξύ η πολιτική είναι αλλού!

Μετά την χρεωκοπία της Ελλάδας το 2010 οι πολίτες έχουν γυρίσει την πλάτη στο «θέατρο» της πολιτικής.

Η αποχή-αποδοκιμασία κομμάτων και προσώπων έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο.

Αν στις προσεχείς εκλογές η αποχή προσεγγίσει το 50% κανένας δεν θα αιφνιδιαστεί.

Άλλωστε με τον φανατισμό και με πλαστά διλλήματα επιχειρείται να οδηγηθούν για μια ακόμα φορά οι πολίτες στις κάλπες.

Τα προγράμματα απουσιάζουν και η γύμνια επιχειρείται να καλυφθεί με συνθήματα και σκάνδαλα.

Αλλά η ίδια η πολιτική έχει καταντήσει σκάνδαλο στην πράξη.

Στις Ιδεολογικές Αρχές της Ν.Δ. τονίζεται ότι: «ή πολιτική πράξη πρέπει να υπηρέτει πιστά τα συμφέροντα τού Έθνους και του Λαού».

Η τυπική ανάπτυξη και η προσχηματική λειτουργία των θεσμών δεν παρέχουν κοινωνικό πρόσωπο και δημοκρατικό κύρος στην εξουσία αφού:

«Η οικονομική ανάπτυξη δεν αποτελεί αυτοσκοπό» και «για να υπάρχει πραγματική δημοκρατία κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης». Τι από αυτά ισχύει μετά το 2010;

Προκαλούν ανατριχίλα οι ασκήσεις επί χάρτου και τα σενάρια για αυτοδυναμία, στις επαναληπτικές εκλογές, με ποσοστά που κυμαίνονται στο 37% των ψηφισάντων.

Αλλά, με την αποχή να πλησιάζει το 50%, η «αυτοδυναμία» θα έχει στηριχθεί στο 1/5 του εκλογικού σώματος.

Ποίοι μπορεί σοβαρά να υποστηρίξουν ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι ισχυρή και δεν θα είναι έρμαιο εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων;

Οι κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ισχυρές γιατί στηρίζονταν στην ψυχή του λαού.

Αλλά όταν ο λαός απέχει, ακόμα και όταν δεν γυρίζει την πλάτη στις κάλπες αλλά ψηφίζει αρνητικά, πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μια κυβέρνηση;

Ποίος θα την στηρίξει όταν «οι καρχαρίες μυρίσουν αίμα»; Αν δεν υποκύπτει στα συμφέροντα και τους εκβιασμούς;

Η νίκη στις εκλογές δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό.

Τα οικονομικά δεδομένα και οι γεωπολιτικές εξελίξεις διαμορφώνουν ένα γκρίζο τοπίο.

Η κοινωνική παθητικότητα είναι παραπλανητική.

Η απογοήτευση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε οργή πυροδοτώντας εκρηκτικές καταστάσεις.

Μπορεί τώρα οι πολίτες να παγιδεύονται σε κατασκευασμένα και ψευδή διλλήματα αλλά η οδυνηρή καθημερινότητα θα είναι παρούσα την επομένη των εκλογών. Και τότε «τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους»; Όταν η ζωή θα απομακρύνει τα φαντάσματά τους;

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήδη από το 1946, έλεγε ότι;

«Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως κερδίζοντας τις εκλογές και το δημοψήφισμα σώζει την υπόθεση του.

»Αυτό όμως δεν είναι ολότελα αληθές. Γιατί δεν είναι αρκετό να κερδίσωμε τις εκλογές.

»Πρέπει να τις κερδίσωμε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσωμε τη μετεκλογική περίοδο που θαναι ίσως δυσκολότερη από τη σημερινή» και, -εκτιμώντας ότι τα Δεκεμβριανά είχαν ωφελήσει πολιτικά το Λαϊκό Κόμμα- αναρωτιόταν:

«Όταν όμως θάχει σβήσει η εντύπωση από τα Δεκεμβριανά και θάχει τερματισθεί η εθνική μας κρίση, τι θα είναι εκείνο που θα μας συνδέσει με τη λαϊκή ψυχή;».

Την επομένη των εκλογών στους «μετέχοντες» θα απομείνει η νομή της όποιας εξουσίας.

Στο Έθνος, στην κοινωνία και στους πολίτες τι θα έχει απομείνει; Μια κυβέρνηση αποκομμένη από την λαϊκή ψυχή τι εκπροσωπεί

Τι θα έχει απομείνει που να συνδέει την λαϊκή ψυχή με την εξουσία;