Ιράν και Τουρκία γεωπολιτικοί σύμμαχοι της «αγίας Ρωσίας» – Και στην Αφρική η Ορθοδοξία ως «εργαλείο» «μεταφυσικής» εξωτερικής πολιτικής

Η σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηρισθεί ως η «ελίτ των ποσοστώσεων»: τόσοι κομματικοί εταίροι, τόσες γυναίκες, τόσοι αντιπρόσωποι διαφόρων σεξουαλικών προτιμήσεων κλπ., ανεξαρτήτως από τον δείκτη ευφυίας αυτών, εφόσον το ζητούμενο δεν είναι τόσο η διαμόρφωση της πολιτικής στον τομέα ευθύνης τους, όσο η ικανοποίηση συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων – εκφραστών του ολοκληρωτισμού της, ούτως ειπείν, πολιτικής ευπρέπειας.

Έτσι, έχουμε μια γυναικολόγο επικεφαλής μιας ομάδας κρατών.

Μια υπουργό εξωτερικών, η οποία ναι μεν δεν γνωρίζει ότι η στροφή 360 μοιρών σε επαναφέρει στην αρχική σου θέση εντούτοις εκφράζει τις θεωρητικές ασυναρτησίες ενός «πράσινου» κόμματος μιας μεγάλης σε έκταση χώρας.

Υπουργούς άμυνας θηλυκού γένους, οι οποίες αγνοούν τα στοιχειώδη απαραίτητα για τη συντήρηση ενός ετοιμοπόλεμου στρατού.

Την porte-parole μιας υπερδυνάμεως σε «κατάσταση νευρικής κρίσεως» (τα εισαγωγικά δάνειο από τον τίτλο της ταινίας του ευφυέστατου Pedro Almodóvar), η οποία συστήνεται στους δημοσιογράφους προβάλλοντας το χρώμα του δέρματος και τις σεξουαλικές της προτιμήσεις όπως και πολλά άλλα παραδείγματα, τα οποία ο γράφων είναι σίγουρος ότι γνωρίζουν οι ενημερωμένοι αναγνώστες της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ.

Εντούτοις ο καλός Έλληνας φίλος, υπερασπιζόμενος τους πάτρωνες της σύγχρονης δυτικής πολιτικής, μου υπενθύμισε τη γνωστή φράση του Λένιν από ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Prosviascheniye (Οκτώβριος 1917), στο οποίο ο ηγέτης του πραξικοπήματος (ή επαναστάσεως όπως αυτάρεσκα υποστηρίζουν οι οπαδοί του) των Μπολσεβίκων υπογραμμίζει ότι, «η κάθε μαγείρισσα οφείλει να μάθει να διοικεί το κράτος», για να συμπληρώσει ότι, τουλάχιστον αυτοί, στους οποίους ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος χαιρέκακα αναφέρεται, έχουν τουλάχιστον αποφοιτήσει από κάποιο ΑΕΙ.

Προς αποφυγή οποιωνδήποτε παρεξηγήσεων ή παραβιάσεων των αυστηρών απαιτήσεων της στανικώς επιβληθείσης εκ μέρους πλειάδας κοινωνικών και μη μειονοτήτων «πολιτικής ορθότητας», ο υπογράφων το παρόν πόνημα σπεύδει να διευκρινίσει ότι, ανεξαρτήτως από πανεπιστήμια και επιστημονικούς τίτλους, η ευρωπαϊκή πολιτική αντιμετώπισε το σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε από την ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία με έναν «αβάσταχτης ελαφρότητας» τρόπο, ο οποίος απέδειξε την απόλυτη «αγραμματοσύνη» των ταγών της σε ό,τι αφορά στις πράγματι πολύπλοκες διαστάσεις της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου.

Τα παραδείγματα αυτής της «αγραμματοσύνης» (για άλλη μια φορά πιάστηκαν αδιάβαστοι, σχολίασε πικρόχολα ο καλός Έλληνας φίλος) είναι πολλά: είναι και οι στείρες και πολλές φορές αστείες κυρώσεις (όπως η απαγόρευση στις ρωσικές γάτες να λαμβάνουν μέρος σε διεθνείς διαγωνισμούς και ο αποκλεισμός ενός ρωσικού… δένδρου από κάποιον άλλο διαγωνισμό), οι οποίες (όχι βέβαια οι γάτες!) δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, αλλά και η πλήρης αποτυχία των προσπαθειών της πολιτικής και οικονομικής απομονώσεως της Ρωσίας, αποδεικνύουν την πλήρη άγνοια της Δύσεως για τις ιδιαιτερότητες της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.

Ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της ανικανότητας αποτελεί και η πρόσφατη επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο Σουδάν, στη Μαυριτανία και στο Μάλι, για πρώτη φορά στην ιστορία των σχέσεων αυτών των χωρών.

Η σταδιακή αποπομπή από τις δυο τελευταίες, αλλά και από άλλες χώρες της Αφρικής, των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΟΗΕ, εφόσον αποκαλύφθηκε η αδυναμία χρησιμοποιήσεως των κλασικών μορφών διατηρήσεως της ειρήνης και της επιλύσεως των τοπικών συγκρούσεων, είχε ως αποτέλεσμα οι χώρες αυτές να αναζητήσουν τη βοήθεια ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων και των ρωσικών, προκειμένου να διατηρηθεί η ποθούμενη ειρήνη στις χώρες τους.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι συγκρούσεις συμφερόντων στην Αφρική να μετατρέπονται εύκολα σε αντικρουόμενα συμφέροντα.

Στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, π.χ., όπου τα ζητήματα ασφάλειας της ηγεσίας της χώρας έχουν πλέον επιλυθεί από τη ρωσική Wagner, έχουν δοθεί στις ρωσικές εταιρείες άδειες εξορύξεως ορυκτών.

Σε αυτά τα πλαίσια οι ειρηνευτικές δυνάμεις στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, παράλληλα με την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τόσο τα οικονομικά, όσο και τα στρατιωτικά συμφέροντα της χώρας και στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ρωσία έχει την προτεραιότητα.

Μετά την επίσκεψη του Ρώσου ΥΠΕΞ στο Μάλι, η κατάσταση έχει ως εξής: οι ισλαμιστικές ομάδες που δρουν εκεί κάθε άλλο παρά φοβούνται ούτε την απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων, ούτε την αποστολή MINUSMA (UNITED NATIONS MULTIDIMENSIONAL INTEGRATED STABILIZATION MISSION IN MALI) του ΟΗΕ.

Παρεμπιπτόντως, τα γαλλικά στρατεύματα βρίσκονται στο Μάλι από το 2013, αλλά σε ότι αφορά στην βελτίωση της ασφάλειας της χώρας δεν έχουν παρατηρηθεί εμφανή αποτελέσματα.

Ως αποτέλεσμα, ο πρόεδρος της μεταβατικής περιόδου του Μάλι, συνταγματάρχης Assimi Goita, αποφάσισε να αναπτύξει περεταίρω τη συνεργασία με τη Ρωσική Ομοσπονδία τόσο σε επίπεδο Υπουργείου Άμυνας όσο και απευθείας με την Wagner.

Η στρατιωτική ηγεσία της Μπουρκίνα Φάσο προσανατολίζεται σε μια παρόμοια απόφαση.

Αν και η Ρωσική Ομοσπονδία δεν έχει πρεσβεία εκεί, η ηγεσία αυτής της χώρας συντονίζει την φιλορωσική ρωσική πολιτική της με το Μάλι και σκοπεύει να δημιουργήσει ένα είδος συνομοσπονδίας με αυτούς.

Όμως και η κατάσταση στη γειτονική Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ανησυχεί την ηγεσία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.

Δεδομένου ότι η ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση, τότε δεν αποκλείεται στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές να κληθεί για να εξασφαλίσει την ασφάλεια σε αυτή τη χώρα είτε η Wagner, είτε κάποια άλλη ιδιωτική στρατιωτική οργάνωση είτε από τη Ρωσία, είτε από την Κίνα.

Όπως προείπαμε, το σημαντικότερο πρόβλημα συνίσταται στο ότι, σχεδόν για ένα τέταρτο του αιώνα προσπαθειών του ΟΗΕ για τη διατήρηση της ειρήνης στην Αφρική, ουδεμία σημαντική βελτίωση έχει επιτευχθεί στην επίτευξη των στόχων που διακήρυξε η παγκόσμια κοινότητα.

Οι περισσότερες αποστολές του ΟΗΕ εξακολουθούν να επιλύουν κυρίως οικονομικά προβλήματα, τα οποία τους ανατίθενται όχι από μια αφηρημένη «διεθνή κοινότητα», αλλά από συγκεκριμένες δυτικές δυνάμεις.

Ως εκ τούτου τα αφρικανικά κράτη θα αντιμετωπίσουν τις ενέργειες του ΟΗΕ με ακόμη μεγαλύτερη δυσπιστία ενώ οι αντιμαχόμενες ένοπλες ομάδες θα συνεχίσουν να δρουν ατιμώρητα.

Ταυτόχρονα η ηγεσία όχι μόνο στο Μάλι, αλλά και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και την Μπουρκίνα Φάσο θα επιδιώξει να αναπτύξει περαιτέρω τη συνεργασία με τη Ρωσία, κυρίως στον στρατιωτικό τομέα, μεταβιβάζοντας πρόθυμα την διαφύλαξη της δικής τους ασφάλειας στις ρωσικές ιδιωτικές στρατιωτικές οργανώσεις.

Η επιλογή αυτή οφείλεται κυρίως στην αδυναμία της Δύσεως να συνειδητοποιήσει ότι, οι μνήμες του αποικιοκρατικού παρελθόντος παραμένουν έντονες στις περισσότερες αφρικανικές χώρες, σε αντίθεση με ότι αφορά στη Ρωσία, η οποία ουδέποτε διέθετε αποικίες στην Αφρικανική Ήπειρο.

Υπό αυτή την έννοια, η επίσκεψη «τρεχάτε ποδαράκια μου…» του φαιδρού Μπορέλ στην Αφρική για να εξηγήσει στους επικεφαλής των αφρικανικών χωρών ότι κακώς δεν επιβάλλουν και αυτές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία, όπως έδειξαν όχι μόνο οι κοινές ασκήσεις των πολεμικών ναυτικών της Ν. Αφρικής, της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά και οι μεγάλες εισαγωγές ρωσικού πετρελαίου από τις χώρες της Β. Αφρικής.

Ένα άλλο «εργαλείο» της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου, στο οποίο έχει επανειλημμένως αναφερθεί ο ευγνώμων φιλοξενούμενος της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ συντάκτης του παρόντος σημειώματος, είναι η «επιστράτευση» της Εκκλησίας της Ρωσίας, η οποία συνήθως αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τις «μεταφυσικές» διαστάσεις της εξωτερικής πολιτικής.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτής της… ιδιαίτερης αποστολής του εκκλησιαστικού βραχίονα της «γ΄ Ρώμης» είναι η συνάντηση της μικτής επιτροπής Ιρανών και Ρώσων κληρικών και λαϊκών θεολόγων στα πλαίσια, όπως μας πληροφορεί η ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Μόσχας, του διαλόγου Ορθοδοξίας και Ισλάμ (Βλ. εδώ στα αγγλικά).

Δικαίως θα αναρωτηθεί ο απορημένος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ: ποίος έχει αναθέσει στην Εκκλησία της Ρωσίας την ευθύνη να ομιλεί εξ ονόματος της οικουμενικής Ορθοδοξίας, ιδιαιτέρως όταν το κύρος της ευρίσκεται διεθνώς στο κατώτερο δυνατόν σημείο;

Μα, φίλτατε αλλά αφελή αναγνώστη, το Ιράν, όπως και η Τουρκία (παλαιότερα και σήμερα) αποτελούν τους ευκαιριακούς γεωπολιτικούς συμμάχους της «αγίας Ρωσίας».

Σίγουρα ο ιστοριοδίφης αναγνώστης της φιλόξενης ιστοσελίδας, γνωρίζει ότι το 1798 ο Ρώσος ναύαρχος Ουσακώφ, εκπρόσωπος ενός εκ των πλέον απάνθρωπων ευρωπαϊκών μοναρχιών και «άγιος» της Εκκλησίας της Ρωσίας, σε αγαστή συνεργασία με τον τούρκο ναύαρχο Καδίρ μπέη, «απελευθέρωσε» την Κέρκυρα από τους «άθεους Γάλλους», στους οποίους, ειρήσθω εν παρόδω, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους ο Ρήγας και οι Έλληνες διαφωτιστές.

Ευτυχώς σήμερα η Κέρκυρα δεν έχει ανάγκη «απελευθερωτών», όμως η επιτυχής έκβαση της, ομολογουμένως, σωτήριας, όχι μόνο για τη Συρία αλλά και για την ευρύτερη περιοχή, επεμβάσεως της Ρωσίας οφείλεται και στη συμμαχία με το Ιράν.

Συνεπώς τέτοιου είδους συναντήσεις εκφράζουν, όπως προείπαμε, τη «μεταφυσική» πλευρά της εξωτερικής πολιτικής του Κρεμλίνου.

Αυτή την «μετά τα φυσικά» διάσταση της εξωτερικής του πολιτικής ενεργοποίησε το Κρεμλίνο και στην Αφρική με αφορμή δυο σχεδόν παρόμοια μεταξύ τους γεγονότα: την αναγνώριση της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και οι σαχλεπίσαχλοι θεολογικοί νεωτερισμοί της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

Η απροσχημάτιστη εισπήδηση της Εκκλησίας της Ρωσίας στο κανονικό έδαφος μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας με την σαθρή από θεολογικής απόψεως νεωτεριστική αιτιολογία ότι, τάχαμου, η αναγνώριση των, δήθεν, σχισματικών Ουκρανών ορθοδόξων από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας καθιστά το τελευταίο σχισματικό, φυσικά και δεν είχε σκοπό την διάσωση της ορθοδόξου πίστεως, αλλά όπως θα δούμε πιο κάτω αποτελεί μέρος της αφρικανικής γεωπολιτικής του κοσμικού βραχίονα της «αγίας Ρωσίας» με έντονα θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

Η σύγκρουση Βορρά – Νότου, στην οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω, έχει επηρεάσει μία από τις μεγαλύτερες χριστιανικές κοινότητες στον κόσμο – την Αγγλικανική.

Δέκα (10) Αγγλικανοί εκκλησιαστικοί ηγέτες δημοσίευσαν μια δήλωση, στην οποία δεν αναγνωρίζουν πλέον την εξουσία της Εκκλησίας της Αγγλίας, εφόσον η Σύνοδος αυτής επέτρεψε την ευλογία των ενώσεων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Ορθώς θεωρούν στο Κρεμλίνο ότι τα προβλήματα της Αγγλικανικής Εκκλησίας αποτελούν μια καλή ευκαιρία για την πολιτική εκμετάλλευση εκ μέρος του Πατριαρχείου Μόσχας των αντιφάσεων του Δυτικού Χριστιανισμού στην Αφρικανική Ήπειρο, εκεί όπου η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, έχοντας ετσιθελικά αποφασίσει ότι πλέον όλα επιτρέπονται, ξεκίνησε ένα ενεργό, ούτως ειπείν, ιεραποστολικό έργο βασισμένο ως επί το πλείστον στον θρησκευτικό συντηρητισμό.

Οι «επαναστάτες», οι οποίοι αποτελούν σχεδόν το ένα τέταρτο των ηγετών της παγκόσμιας Αγγλικανικής Κοινότητας, ηγούνται εθνικών εκκλησιών σε διαφορετικές ηπείρους.

Μεταξύ εκείνων που υπέγραψαν την δήλωση είναι και ο πρόεδρος της συντηρητικής Παγκόσμιας Νότιας Αδελφότητας Αγγλικανικών Εκκλησιών (GSFA, thegsfa.org) Αρχιεπίσκοπος Justin Badie του Νότιου Σουδάν, καθώς και οι αρχιεπίσκοποι της Χιλής, του Κονγκό, της Μιανμάρ, του Μπαγκλαντές, της Ουγκάντα, του Σουδάν, (εκεί όπου η Ρωσία σχεδιάζει να εγκαταστήσει μια βάση ανεφοδιασμού του πολεμικού της ναυτικού), της Αλεξάνδρειας (ένας από τους λόγους της αδιάντροπης επεκτάσεως της «αγίας Ρωσίας» στο κανονικό έδαφος της Εκκλησίας Αλεξανδρείας) και της Μελανησίας.

«Η απόφαση της Εκκλησίας της Αγγλίας, αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, οδήγησε στην διακοπή της κοινωνίας με εκείνες τις επαρχίες που παραμένουν πιστές στην ιστορική βιβλική πίστη».

«Ο διχασμός μεταξύ των Αγγλικανών δεν είναι κάτι καινούργιο.

»Ο διαχωρισμός σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς στην εκκλησιαστική κοινότητα της Βρετανίας είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο», δήλωσε ο Ρόμαν Λουνκίν, αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Ευρώπης της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και εξέχων στέλεχος του Πατριαρχείου Μόσχας.

Ωστόσο, αν στο παρελθόν αυτό δεν απειλούσε την ενότητα της Αγγλικανικής Κοινότητας, σήμερα οι καινοτόμες αποφάσεις της Συνόδου σχετικά με την ευλογία των ομόφυλων ζευγαριών θεωρούνται ως απόρριψη των βιβλικών αξιών και των θεμελίων της χριστιανικής ανθρωπολογίας.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν κληρικοί και επίσκοποι από την κοινότητα LGBT έκαναν την εμφάνισή τους στην Επισκοπική Εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών, κατέστη φανερό ότι ο φιλελευθερισμός είχε τελικά κερδίσει.

Παρ’ όλα αυτά, οι Επισκοπικοί ηγέτες της Αφρικής και της Ασίας απέτρεψαν μια «θεολογική επανάσταση» στην Εκκλησία.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι, το Πατριαρχείο Μόσχας δεν θα ξεφύγει από τον πειρασμό να επωφεληθεί από την τρέχουσα κατάσταση.

Ούτως ή άλλως ο Ρώσος Πρόεδρος έχει επανειλημμένως τονίσει ότι η Ρωσία αποτελεί τον μοναδικό φύλακα των παραδοσιακών αρχών και αξιών σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην «σάπια Δύση».

Από αυτή την άποψη, οι Αγγλικανοί «ζηλωτές» προσέφεραν στην Εκκλησία της Ρωσίας μια καλή ευκαιρία για να ριζώσει στην Αφρικανική Ήπειρο, εκμεταλλευόμενη με ιδιαίτερη επιτυχία το παρελθόν της δυτικής αποικιοκρατίας, όπως αποδεικνύεται από τις ομιλίες του Πατριάρχη Κυρίλλου, προβάλλοντας ταυτόχρονα εαυτόν ως προπύργιο του χριστιανικού συντηρητισμού.

«Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να μην εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία που της προσφέρεται σχεδόν “στο πιάτο” για να προσεγγίσει τους συντηρητικούς Αγγλικανούς, παρόμοια με αυτό που συνέβη στις αρχές του εικοστού αιώνα και οδήγησε στην δημιουργία σχέσεων μεταξύ των δύο Εκκλησιών», δήλωσε ο Λουνκίν.

«Μετά τις αποφάσεις της πρόσφατης Αγγλικανικής Συνόδου, θα ήταν απολύτως φυσικό για την Εκκλησία της Ρωσίας να συνεργαστεί με τις συντηρητικές προσωπικότητες της Επισκοπικής Εκκλησίας της Ασίας και της Αφρικής. (…) Βεβαίως δεν πρόκειται για έναν ανταγωνισμό ούτε στην πολιτική, ούτε στην ιεραποστολή μεταξύ των Εκκλησιών», υπογράμμισε ο Λουνκίν, αναφερόμενος στις μη ευρωπαϊκές κοινότητες.

«Δημιουργήθηκε μια καλή ευκαιρία για διάλογο και σήμερα σε αυτές τις περιοχές υπάρχουν οι κατάλληλες εκκλησιαστικές δομές του Πατριαρχείου Μόσχας.

»Η επικοινωνία μεταξύ των Εκκλησιών θα αυξήσει την επιρροή των οργανώσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε χώρες μακρινές».

Ο υπογράφων υπό τους μονότονους ήχους των αφρικανικών ταμ-ταμ το παρόν σχόλιο, οφείλει να διευκρινίσει στον, πιθανώς, απορημένο αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ τα εξής.

Πρώτον, ναι μεν ο εκκλησιαστικός βραχίονας της «γ΄ Ρώμης» κλήθηκε από τα «αφεντικά» του να εξοφλήσει άλλο ένα «γραμμάτιο», από τα πολλά που χρωστάει στην κοσμική εξουσία λόγω των χορηγηθεισών σε αυτόν προνομίων, όμως δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε τις δυναστεύουσες την εξωτερική πολιτική της Δύσεως συμπλεγματικές αγκυλώσεις τις πολιτικής ορθότητας, οι οποίες την εμποδίζουν να αναλύσει σε βάθος τις άρτια σχεδιασμένες γεωπολιτικές κινήσεις της Ρωσίας στην Αφρική.

Ίσως ο αναγνώστης των παρόντων σχολίων να θυμάται ένα παλιό ανέκδοτο που τελειώνει με την φράση «Πού πας ρε Καραμήτρο;!» και εκφράζει απολύτως τις εγγενείς αδυναμίες των δυτικών πολιτικών επιλογών που απορρίπτουν σχεδόν μετά βδελυγμίας τον σημαντικό ρόλο των κάθε είδους θρησκευτικών οργανώσεων στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των εκτός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι κρατών.

Δεύτερον, για το Πατριαρχείο Μόσχας η Αφρική, όπως και ορισμένες ισλαμικές χώρες, π.χ. το Ιράν, αποτελούν μια εναλλακτική επιλογή για την έκφραση των μεγαλοϊδεατικών του επιδιώξεων, απελευθερωμένο από το ασφυκτικό αδιέξοδο, στο οποίο εγκλωβίστηκε στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο εξαιτίας των πολλαπλών κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας.

Έχοντας σχεδόν απωλέσει τα Βαλκάνια, με εξαίρεση το Πατριαρχείο Σερβίας και την ουδέτερη γλυκανάλατη θέση της Εκκλησίας Αλβανίας, έχει να αντιμετωπίσει: την κατά πλειοψηφία απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας Βουλγαρίας, η οποία αποφάσισε να μην αναγνωρίσει των «έξαρχο» του Πατριαρχείου Μόσχας στην Αφρική έως ότου αποφανθεί επιτροπή κανονολόγων σχετικά με το κατά πόσον η παρουσία του στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας δεν παραβιάζει το κανονικό δίκαιο. τις αφόρητες πιέσεις που ασκούν τα πληρώματα των Εκκλησιών της Ανατολικής Ευρώπης στους «σοβιετογενείς» προκαθημένους τους όχι μόνο να καταδικάσουν την «θεολογία του πολέμου» του Ρώσου πατριάρχη, αλλά και να αναγνωρίσουν την κανονική Εκκλησία Ουκρανίας, η Αφρική αποτελεί το «σωσίβιο» που του προσφέρουν, φυσικά με συγκεκριμένα ανταλλάγματα, οι γεωπολιτικές επιλογές του Κρεμλίνου.

Ο υπογράφων το παρόν σχόλιο ομολογεί με συντριβή ψυχής ότι, παρά τις επίμονες προσπάθειές που κατέβαλε αδυνατεί να ανακαλύψει στις ενέργειες του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου» ένα ψήγμα, έστω ένα ελάχιστο υπονοούμενο χριστιανικής εντιμότητας ή πανορθοδόξου αλληλεγγύης.

Για αυτό και αναρωτιέται: άραγε τί είναι αυτό που ουσιαστικά απαγορεύει σε κάποιες από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες να παραδεχθούν ότι, η μόνη λύση για να ξεφύγει η Ορθοδοξία από το διχαστικό αδιέξοδο που την οδήγησε το Πατριαρχείο Μόσχας είναι η αναγνώριση τής υπό τον Μητροπολίτη Κιέβου Επιφάνιο κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας, διότι μόνο τότε ο προκαθήμενος του «ρωσικού κόσμου» θα συνειδητοποιήσει την μοναξιά του εντός της Ορθοδόξου Οικουμένης, η οποία πορεύεται το δικό της δίκαιο δρόμο, κλείνοντας τα αυτιά στο παραπλανητικό τραγούδι των Σειρήνων.

Τα νερά φωτίστηκαν κι όλα τα φεγγάρια
που μικρός λαχτάρισες γλιστρούνε
στα δικά μας μαξιλάρια.

Ταξιδιώτη, αν ζητάς τη μικρή σου χώρα,
φέγγει εδώ λαμπρότερη απ’ ό,τι
στων ονείρων σου την ώρα.

(ο καλός) Διονύσης Σαββόπουλος, Οδυσσεβάχ.