«Εκσυγχρονισμός», προσωπείο της «τρανς πολιτικής»

Οι αλήθειες καθορίζουν την πραγματική πολιτική. Τα συνθήματα, τα ψέματα, η προπαγάνδα χαρακτηρίζουν τον καταστροφικό λαϊκισμό τον πολιτικό αμοραλισμό.

Μετά την πολιτική χρεωκοπία και των «δύο ψυχών» –κατά την κυρία Άννα Διαμαντοπούλου– του ΠΑΣΟΚ τα στελέχη του άρχισαν να αναζητούν νέα οχήματα εξουσίας.

Στην προσπάθεια τους αυτή ορισμένοι ψελλίζουν, μέσα από το έρκος των οδόντων τους, λίγες και μισές αλήθειες.

Τελευταία, αλλά όχι έσχατη, σε αυτή την σειρά η κυρία Διαμαντοπούλου.

Δήλωσε, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Π. Καψή, ότι: το ΠΑΣΟΚ «είχε τη βασική ευθύνη της διαμορφωθείσας κουλτούρας ότι μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερο απ’ ό,τι παράγουμε χωρίς επιπτώσεις» αλλά προσπάθησε να εξασφαλίσει ελαφρυντικά λέγοντας: «η αριστερά εξέφρασε την ultra εκδοχή αυτής με συνεχείς διεκδικήσεις».

Πρέπει να της θυμίσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ και οι οργανώσεις του πρωτοστάτησαν σε όλες τις ακραίες και άκαιρες διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις όταν ήταν στην αντιπολίτευση (Δεκεμβριανά).

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι σημαντική η παραδοχή-ομολογία ότι το ΠΑΣΟΚ «είχε τη βασική ευθύνη» και ότι «οι επιπτώσεις αυτής της αντίληψης επιχειρήθηκε να μετριαστούν δυο φορές».

Η πρώτη ήταν το 1985 με την προσπάθεια του προγράμματος σταθεροποίησης αλλά η κυρία Α.Δ. παραλείπει να σημειώσει ότι προηγήθηκε η δραματική προειδοποίηση του τότε Διοικητή της Τ.τ.Ε., Δημήτρη Χαλικία στον Παπανδρέου:

«Κύριε πρόεδρε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία θα χρεοκοπήσουμε. Θα έχουμε στάση πληρωμών». (Το Ελληνικό δράμα και η χαμένη δεκαετία του 80).

Η «διαμόρφωση της κουλτούρας» στην οποία αναφέρθηκε η κυρία Α.Δ. οφείλεται στις πολιτικές αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ που:

«Μοίρασε δανεική ευημερία υποθηκεύοντας το μέλλον.

»Παράλληλα αποδόμησε τη Δημόσια Διοίκηση υποτάσσοντας την απολύτως στην κομματική Νομενκλατούρα.

»Το χειρότερο όμως ήταν οι καταστροφικές συνέπειες στην νοοτροπία του λαού και οι αλλαγές στα ήθη και τις αξίες της κοινωνίας». (Εθνικό δράμα σε τρείς πράξεις).

Υποθήκευσε το μέλλον, αποδόμησε το κράτος, διέφθειρε την κοινωνική κουλτούρα.

Η, ούτως ή άλλως «χλωμή», προσπάθεια του 1985 εγκαταλείφθηκε ακολουθούμενη από το «Τσοβόλα δώστα όλα».

Έτσι «στις αρχές της δεκαετίας του 90, (Οικουμενική κυβέρνηση, επιστολή Jacques Delors), η χώρα μας αντιμετώπισε έντονο πρόβλημα δανεισμού, (λόγω του χρέους που έφτασε στο 100% του ΑΕΠ και του ελλείμματος που άγγιζε το 17,5% του ΑΕΠ)» (Προσεγγίσεις και προβληματισμοί πάνω στην οικονομική κρίση).

Βασική αιτία του οικονομικού εκτροχιασμού ήταν: «Η διόγκωση της καταναλωτικής δαπάνης μέσω της υπερβολικής ενίσχυσης του διαθέσιμου εισοδήματος με την ταυτόχρονη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας» (Ο μετεμφυλιακός και ο μεταπολιτευτικός κύκλος).

Την δεκαετία του ’80, όταν «το ΠΑΣΟΚ μοίρασε “δανεική” ευημερία στο λαό εκμαυλίζοντας και διαφθείροντας ήθη και συνειδήσεις αδιαφορώντας για το γεγονός ότι υπονόμευε το μέλλον του τόπου» (Η δυναμική του χρέους και η καταστροφική δεκαετία του 80), προφανώς η κυρία Α.Δ. την «χρεώνει» στο «αρχαίο» ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα.

Αλλά που ήταν βολεμένοι τότε οι «εκσυγχρονιστές» και δεν μιλούσαν;

Η δεύτερη, άγονη, προσπάθεια των «εκσυγχρονιστών», της «άλλης ψυχής» του ΠΑΣΟΚ, συνίσταται κατά την κυρία Α.Δ. στην άτακτη υποχώρηση τους –έναντι των αντιδράσεων της «αρχαίας ψυχής»- στο θέμα του ασφαλιστικού νόμου, όταν: «το κίνημα του εκσυγχρονισμού ηττάται με χαρακτηριστικό την απόσυρση του ασφαλιστικού».

Αλλά οι «εκσυγχρονιστές» –οι οποίοι τώρα φυλλοροούν ατάκτως προς νέες χλοερές βοσκές- είχαν οκτώ χρόνια στην διάθεσή τους για να περιορίσουν την ζημιά που είχε προξενήσει η «αρχαία ψυχή».

Τι επέτυχαν; Μήπως δεν πρόκαναν; «Δεν πρόκανε λοιπόν ο κύριος Σημίτης να κάνει μεταρρυθμίσεις στην Δικαιοσύνη και στο ασφαλιστικό. […] Μήπως πρόκανε στο Δημόσιο Χρέος που το παρέλαβε 108,7%(1995) και το παρέδωσε 109,9%(2003) […] αφού στο ίδιο διάστημα άλλες ευρωπαϊκές χώρες μείωσαν σημαντικά το δικό τους χρέος και πιο συγκεκριμένα: το Βέλγιο -31,8%, η Ιταλία -16,5%,η Φινλανδία -12,1%,η Ολλανδία -24,1%, η Ιρλανδία -49,1%(στοιχεία Eurostat, 2013a)!» (Σημίτης reloaded.).

Έτσι εκτός από το «έπος» του χρηματιστηρίου, τα Ίμια, τον Οτσαλάν, τα σκάνδαλα των εξοπλισμών των προμηθειών και των δημοσίων έργων, ποίο είναι το «μνημειώδες έργο» του εκσυγχρονισμού;

Η ένταξη στην ΟΝΕ την οποία η κυρία Διαμαντοπούλου χαρακτηρίζει «επιτυχία ιστορικού μεγέθους» άνοιξε την λεωφόρο της υπερχρέωσης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Για ποια «επιτυχία ιστορικού μεγέθους» γίνεται λόγος όταν: «σήμερα 19 από τα 27 μέλη μετέχουν στην Ο.Ν.Ε.» ενώ και «από τις υπόλοιπες 8 χώρες οι μισές (Σουηδία, Πολωνία, Ουγγαρία και Τσεχία) θα μπορούσαν να μετέχουν απλώς αποδεικνύονται «πιο σοφές» από τη χώρα μας και το αποφεύγουν». (Η ένταξη στην Ο.Ν.Ε., ήταν επιτυχία ή τραγικό λάθος;).

Ποια ήταν η «ταυτότητα» και ποιό ήταν το έργο των «εκσυγχρονιστών»;

Τι παρέδωσαν; Γιατί παρέδωσαν στον Γιώργο το «δαχτυλίδι»;

Ποια «ψυχή» του ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούσε ο κύριος Παπανδρέου;

Την «αρχαία» –ή «λαϊκή» για την κυρία Α.Δ.- ή την «εκσυγχρονιστική»;

Γιατί η κυρία Α.Δ. τον στήριξε απέναντι στον Βενιζέλο;

Εμπιστευόταν την οξυδέρκεια και την ηγετική του ικανότητα;

Εντάξει πιστεύουμε στην δήλωσή της ότι αντιτάχθηκε στο τηλεφώνημα κάποιου «προστάτη» και: «κανέναν ρόλο δεν έπαιξε από τη στάση μου τότε να στηρίξω τον ΓΑΠ και αποτυπώνει το θράσος κάποιων ανθρώπων που θεωρώντας ότι έχουν στα χέρια τους ένα πρωτοσέλιδο μπορούν να ορίσουν την πολιτική στη χώρα» αλλά το «θράσος» στους «νταβατζήδες» πότε καλλιεργήθηκε;

Ποιες πολιτικές και ποίοι πολιτικοί τους αποθράσυναν;

Πόσο «δυνάμωσαν τα δόντια τους» και «μεγάλωσε το στομάχι τους» με το χρηματιστήριο, τις προμήθειες, τα δημόσια έργα;

Γιατί τον ακολούθησαν στον ακραίο λαϊκίστικο κατήφορο του;

Εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν τόσο αδαείς ώστε να πιστεύουν ότι «λεφτά υπήρχαν»;

Είναι τυχαίο ότι και οι «προστάτες» τον στήριξαν;

Έχει δίκιο η κυρία Διαμαντοπούλου όταν υποστηρίζει ότι:

«Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε για την ευθύνη δημιουργίας μιας πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας» στην οποία μπορεί σε ένα βαθμό να διολίσθησαν και οι «δεξιές παρενθέσεις» αλλά σαφώς την καθοριστική ευθύνη την έχει το «κίνημα με τις δύο αδιαίρετες ψυχές».

Γιατί όσο και αν επιχειρεί η κυρία Α.Δ. να μας μεταπείσει «λαϊκιστές» και «εκσυγχρονιστές» συγκροτούν μια και αδιαίρετη οντότητα.

Αυτή η οντότητα συνολικά και αδιαιρέτως ευθύνεται για «το ξεχείλωμα του δημόσιου τομέα και το τεράστιο χρέος».

Δεν είναι ιδιαίτερα πειστική η εξήγηση-απολογία της κυρίας Α.Δ. ότι:

«Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε πλήρως την εθνική ευθύνη διάσωσης της χώρας. Έβαλε πλάτη και προέταξε τα στήθη του».

Αστεία πράγματα με τα οποία επιχειρείται οι ένοχοι να παρουσιαστούν ως μάρτυρες.

Όταν μάλιστα σε αυτούς συμπεριλαμβάνει και τον βασικό υπεύθυνο «Και ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος και όσοι δεν πήδηξαν από το σκάφος […] έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας».

Ούτε ο κύριος Χρυσοχοΐδης «πήδηξε από το σκάφος» κυρία Διαμαντοπούλου αλλά είχε το θάρρος να ομολογήσει αυτό που ήταν κοινό μυστικό, ότι κανένας δεν το είχε διαβάσει αλλά και ότι κανένας, μη εξαιρουμένου του κυρίου Παπανδρέου, δεν ήξερε τις πραγματικά δραματικές συνέπειες αυτής της υπογραφής.

Πέραν αυτού ο κύριος Χρυσοχοΐδης είχε το θάρρος τον Δεκέμβριο του 2011, ενώ ήταν ακόμα στο ΠΑΣΟΚ, να δηλώσει από τηλεοράσεως ότι:

«Η διετής κυβέρνηση η δική μας οδήγησε σε αδιέξοδα.

»Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά. Οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε σε εθνική αποδιοργάνωση» συνεπώς «Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να παραμένει στην παράταξη γιατί έχει διαρρήξει τις σχέσεις μας με το λαό και έχει διαρρήξει και τις σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους» και «Ο κύριος Παπανδρέου δεν πρέπει να είναι υποψήφιος, μόνο σε αποικία μπορεί να είναι υποψήφιος με τέτοια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα».

Μήπως, τελικά, είμαστε αποικία κυρία Διαμαντοπούλου;