Της κολάσεως και όποιος αντέξει

Η αυταπάτη της “πολιτικής σταθερότητας” οδηγεί τους Έλληνες στη μεγάλη καταπακτή της κολάσεως.

Μόνο που η αυταπάτη της όποιας “σταθερότητας”, όπως όλες οι αυταπάτες, στον διαβρωτικό τούτο καιρό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρηθεί σαν ζωτική δύναμη βίου.

Εκείνο που χρειάζεται είναι η έλλογη και συνειδητή πίστη στην ηθική ανωτερότητα του πολιτικού συστήματος, για να στοιχισθούν γύρω του οι πρόθυμοι μαχητές που θα το υπερασπίσουν και θα το δικαιώσουν με την προσωπική τους θυσία.

Μπορεί η παραπάνω σκέψη να ηχεί ουτοπιστική και προερχόμενη από έναν ρομαντικό διαδρομιστή της ουτοπίας, αλλά ποιος μπορεί να διαφωνήσει με τη συγκροτημένη και απολύτως τεκμηριωμένη άποψη ότι η αυταπάτη που ζουν σήμερα οι Έλληνες, δεν είναι παρά ένας πρόχειρος επίδεσμος των αισθήσεων που τρίβεται και φθείρεται κάθε μέρα στη βίαιη επαφή με τα καταλυτικά προβλήματα της κοινωνίας;

Τα πολιτικά σχήματα, για να μην αναφερθώ στις ιδεολογίες που έχουν ήδη “ξεφτίσει” και που θα έπρεπε να τα συντηρούν, για να προικιστούν με διάρκεια και αποτελεσματικότητα πρέπει να βρίσκουν τη δικαίωσή τους στη συνείδηση των πολιτών.

Οι πολιτισμοί και οι αξίες που εγκλείουν οι πολιτισμοί μπορούν να ασφαλιστούν μόνο με την ακούραστη αγρυπνία των πολιτών. Όχι με πολίτες εγκλωβισμένους στην αυταπάτη των προσδοκιών, που τόσο συστηματικά καλλιεργούν οι προπαγανδιστές και οι συγκροτούντες απόψεις με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων.

Χρειάζονται μάτια άγρυπνα και καθαρά, που δεν τα θολώνει κανένα νέφος ελπίδας απατηλής.

Χρειάζεται διάθεση αγωνιστική από εμπνοή και από πάθος και πίστη, πίστη βαθύτατη προς την ηθικότητα του αγώνα.

Με τούτα τα όπλα δίνονται οι κοινωνικές μάχες και σώζονται τα κλονιζόμενα οχυρά των κοινωνικών αξιών.

Όχι με φοβίες και ανασφάλειες. Όχι περιμένοντας κάποιον πολιτικό Μεσσία, που δεν πρόκειται ποτέ να εμφανιστεί, αν δεν του δημιουργήσει η ίδια η κοινωνία τις προϋποθέσεις για την εμφάνισή του.

Αποδεικνύεται ότι οι νεοέλληνες φοβούνται την αλήθεια και την ανατροπή. Προτιμούν να περιμένουν στην ουρά, με την προσδοκία της αλλαγής των πραγμάτων ως εκ θαύματος, μέχρι να έρθει τελικά η σειρά τους και να καταπέσουν στην ανοικτή καταπακτή της κολάσεως.

Κι ας τους γέμισε η σύγχρονη πείρα με απογοήτευση και δυσπιστία και ανυπολόγιστη ταλαιπωρία.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι για την περίπτωσή τους ισχύει το σύνθημα: “Δεν έχετε τίποτα να χάσετε εξόν απ’ τα δεσμά σας”.

Δεν αντιλαμβάνονται στον μικρόσκοσμό τους ότι έχει ακρωτηριαστεί η ελευθερία τους, γιατί για την εθνική αξιοπρέπεια, ούτε λόγος να γίνεται!..

Και η έκπτωση της αξίας της ελευθερίας ή μάλλον η αδιαφορία προς την αξία της ελευθερίας, παραλύοντας την κριτική δύναμη του βουλητικού, άφησε την επιθυμία της αντίδρασης ανεξέλεγκτη και το περιεχόμενο της αντίδρασης ανεξέταστο.

Και έχουμε την εκούσια παράδοση του νεοέλληνα στην πολιτική απάτη, την παθητική του στάση στα συμβαίνοντα και μάλιστα ερήμην του. Και υποκύπτει στον “πειρασμό” της… υποτιθέμενης πολιτικής σταθερότητας, που ήδη καλλιεργείται από όλες τις πολιτικές όχθες και δεν αποτελεί απλώς επικοινωνιακό επινόημα των εκτρωματικών κυβερνητικών απολήξεων…

Και υπάρχουν και οι άλλοι. Όλοι αυτοί που δεν πιστεύουν πια τίποτα στους καιρούς της απιστίας. Και έτσι όλα κλονίζονται και όλα γέρνουν μέσα στην καταπακτή της κολάσεως.

Με τους πολλούς να παραδίδονται χωρίς να μετράνε τις συνέπειες της αιχμαλωσίας τους, προσφέροντας τον εαυτό τους χωρίς αντάλλαγμα και αποδεχόμενοι τη νέα δουλεία τους αδιαμαρτύρητα, βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα όχι μόνο της οικονομικής κρίσης και του ευτελισμού διεθνώς της χώρας, αλλά και των δυσεπίλητων εθνικών θεμάτων, που ήδη αρχίζουν να “αναθρώσκουν” με τρόπο επικίνδυνο και για τους γνωρίζοντες με συνέπειες ολέθριες…

Δεν θέλω να εισχωρήσω στην άποψη ενός φίλου και συναδέλφου μου Άγγλου, ότι οι “Έλληνες έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα της μιζέριας τους…”.

Πώς να αποδεχθώ την ιδέα της καταστροφικής μοίρας;

Πιστεύω, όπως και πολλοί πιστεύουν ακόμη, ότι οι Έλληνες έχουμε ακόμη το δίλημμα της εκλογής: Αν δηλαδή θα κάνουμε ουρανό ή κόλαση τον κόσμο που ζούμε. Για εμάς και τις νέες γενιές. Και ο πολιτισμός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τη μοίρα που θα διαλέξουμε.

Η εκλογή τούτη είναι σαν μια άφευκτη επιταγή. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε την ανάγκη της εκλογής αυτής, τόσο οι “βολεμένοι” και οι εθισμένοι στην απάτη και στην πλάνη, όσο και οι αφυπνισμένοι και οι μονίμως υποψιασμένοι.

Και πρόκειται για μια ανάγκη ηθικής εκλογής για το σύνολο της κοινωνίας. Πρέπει να εκλέξουμε τη ζωή ή τον κοινωνικό θάνατο. Και δεν χρειάζεται να σταθούμε στις λέξεις που σχηματοποιούν τις έννοιες.

Το πρόβλημα της εκλογής δεν αντιμετωπίζει ένα εύκολο δίλημμα χωρίς προϋποθέσεις και συνέπειες.

Η ιστορική στιγμή διεκδικεί την παρουσία της βούλησης, την παρουσία του πνεύματος. Και πρέπει τέλος πάντων να αντιληφθούμε, ότι όσο κι αν οι διαδοχικές εκδορές των καιρών, των πολιτικών και θεωρητικών πραγμάτων, έχουν δημιουργήσει απογοητεύσεις, όσο κι αν οι πολιτικοί αλχημιστές σώρευσαν κοινωνικό πόνο, δεν μπορούμε να ζούμε με μυθοπλασίες.

Δεν μπορούμε να ζούμε μέσα σε αθλιότητες και να δεχόμαστε τις μικρότητες και τις λιπόψυχες επικύψεις των πολιτικών, την ολισθηρή κατωφέρεια που δεν αργεί να την παρασύρει πολύ πιο κάτω από την αρχική της αφετηρία, στην ισοπεδωτική ομαδοποίηση της δουλείας.

Ο,τι μας χρειάζεται σήμερα εξόν από την αυταπάτη της σταθερότητας είναι και ένας καινούργιος μύθος. Ο μύθος του ελεύθερου Έλληνα. Ο παλιός έχει φθαρεί, έχει ξεφτίσει και έχει παραχωρήσει τη θέση του στο μύθο του δούλου.

Και η έννοια της δουλείας δεν ήταν ποτέ ταυτισμένη με την ελληνική ψυχή!..