Basta ορέ σύντροφε

«Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες…» τραγουδούσε ο Κώστας Τουρνάς.

Αντίστοιχα είναι κάποιοι «σύντροφοι» που, αν και δεν είναι πλέον νέοι, εξακολουθούν να φαντασιώνονται ότι είναι Αριστεροί.

Για να κρατήσουν ζωντανές τις φαντασιώσεις τους επικαλούνται φαντάσματα του παρελθόντος, μόνο που αντί σε αυτά να βλέπουν τους αντιπάλους τους όφειλαν, αν είχαν ενηλικιωθεί, να αναγνωρίζουν τους πολιτικούς τους προγόνους.

Έστω και αν δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν στους «σοσιαλιστικούς παραδείσους» του Ανατολικού Μπλοκ όφειλαν, μετά την ανατροπή του, να γίνουν πιο σοφοί «διαβάζοντας» τις επιπτώσεις στις «ζωές των άλλων».

Των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών προσφύγων που απέδρασαν στον «κολασμένο καπιταλισμό» και στην χώρα μας.

Την χώρα που είχε στήσει -παρά τα ελλείμματα- στα δημοκρατικά της πόδια η «Δεξιά».

Στην χώρα που οι πολιτικοί τους πρόγονοι είχαν επιχειρήσει να εντάξουν δια της βίας στους «σοσιαλιστικούς παραδείσους» και που ευτυχώς ο Τσόρτσιλ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή διέσωσε.

Ας αναλογιστούν μόνο πως θα ήταν όχι οι «ζωές των άλλων» αλλά οι δικές τους ζωές αν για παράδειγμα η Αλβανία είχε παραμείνει στο Δυτικό Μπλοκ και η Ελλάδα είχε ενταχθεί στο Ανατολικό.

Το κακό με τους «επαναστάτες» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι «ανέβαιναν το ποτάμι ανάποδα».

Αντί να ακολουθήσουν τα χνάρια του Ηλιού του Γιάνναρου και του Κύρκου -που μετά και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ δικαιώνονταν- φαντασιώνονταν νέες ουτοπικές «νήσους».

Η χρεωκοπία –στην οποία οδήγησε την χώρα το ΠΑΣΟΚ- έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

Η καθυστερημένη «κυβίστηση» κόστισε και κοστίζει ακριβά στην Ελλάδα.

Έχοντας μετεξελιχθεί ταχέως σε νέο ΠΑΣΟΚ υπέγραψαν αντί να «σκίσουν» μνημόνια και διόγκωσαν αντί να «διαγράψουν» το χρέος.

Όμως παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να «εξορκίζουν το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς» να «κανακεύουν» την κεντροαριστερά και να «δοξολογούν» την Αριστερά.

Αυτήν την Αριστερά για την οποία ο Κύρκος είχε πει:

«Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο […] θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά…», (kathimerini.gr, 3/12/06).

Αυτήν την Αριστερά για την οποία ο Τάκης Λαζαρίδης έγραψε το βιβλίο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι».

Παρουσιάζοντας την ιστορία του Λαζαρίδη ο Α. Καρκαγιάννης –ήταν συγκρατούμενοι το ’64- έγραφε απορώντας γιατί οι πρώην σύντροφοί τους δεν αναρωτιούνται: «τι πήγαμε να κάνουμε και ευτυχώς δεν μας άφησαν να το κάνουμε και να το αποτελειώσουμε;» (kathimerini.gr, 25/05/08).

Αντί γι’ αυτό έχουμε «πεφωτισμένες» γραφίδες όπως αυτή του κυρίου Σεβαστάκη να επιμένουν σε χρεωκοπημένα αφηγήματα.

Με απροκάλυπτη εμπάθεια, απευθυνόμενος στους γιαλαντζί επαναστάτες -των Εξαρχείων και του Συντάγματος και τους συνεργάτες του Καμένου- γράφει για τη «συμμοριτική λειτουργία του κομματικού στρατού της Δεξιάς» την δεκαετία του ’50 όταν «πίσω από το προβληματικό αφήγημα του “οικονομικού θαύματος” της μεταπολεμικής, μετεμφυλιακής Ελλάδας βρίσκεται ένας αντικομουνισμός, εντέλει αντικοινοβουλευτισμός» (ΑΥΓΗ, 26/09/22).

Αλλά «σύντροφε» Σεβαστάκη δεν είναι προβληματικό το «αφήγημα του οικονομικού θαύματος» ακραία προβληματικό είναι το αφήγημα της θυματοποίησης της Αριστεράς.

Προβληματικό είναι το αφήγημα γιατί όπως έγραφε ο Λαζαρίδης στον Μ. Θεοδωράκη: «Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγείο! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!» (Επιστολή, 7/9/03).

Συνεχίζοντας τονίζει «Κάποια στιγμή, Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε “ρεβάνς”, αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς».

Γιατί όπως επισημαίνει ο Λαζαρίδης αυτό που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα είναι: «μια πραγματικά εθνική γιορτή στη Μακρόνησο (σ.σ. ή στο Γράμμο).

»Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμφιλίωσης.

»Όπου θα καλούσες να παραστούν όλοι.

»Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι». […] Τα αδέλφια και τα παιδιά όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας ελεύθερη και δημοκρατική.

»Σ’ αυτή τη γιορτή, Μίκη, […] όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτέ πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων».

Σε αυτή την ανάγκη, για απαλλαγή από τα φαντάσματα και τα απωθημένα του παρελθόντος, αναφερόταν ο Λ. Κύρκος όταν αποδοκίμαζε την: «λογική της κάθετης αντιπαράθεσης του Ανδρέα του Παπανδρέου.

»Ο Ανδρέας ο Παπανδρέου δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά την άνοδο στην εξουσία.

»Και η άνοδος στην εξουσία σήμαινε συνέχιση της διχοτομίας δεξιά-αντιδεξιά.

»Λυσσαλέο μίσος για να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε τον κόσμο μας […] Γυρίσαμε στις παραμονές της 21ης Απριλίου και αυτό από ανθρώπους που ζήσανε τη δικτατορία εξ αποστάσεως.

»Ο Ανδρέας θριαμβολογούσε από το εξωτερικό, σκεφτόταν να κηρύξει ένοπλο αγώνα, έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του Άρη ή του Γκεβάρα, επικεφαλής στρατιών Ελλήνων που θα επιστρατεύονταν πάλι σε έναν εμφύλιο πόλεμο, μπούρδες. […] Υστέρα από πολλά χρόνια, φτάσαμε να γίνεται ο Κώστας Καραμανλής κήρυκας της συνεννόησης, μπράβο!

»Χίλιες φορές μπράβο! Και άδικο έχουν εκείνοι που αρνούνται τη συνεννόηση αυτή». (kathimerini.gr, 3/12/06).

«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» λέει ο ποιητής, ασφαλώς και η Δημοκρατία.

Αλλά η αρετή και η τόλμη απαιτούν αλήθειες.

Όχι εμπαθή και προκατειλημμένα αφηγήματα. Κράτα λοιπόν τα άλογα «σύντροφε» Σεβαστάκη.