Ο «Δούκας της Σπάρτης»…

Τον καιρό που είχαμε μοναρχία στην Ελλάδα, ο «διάδοχος» έπαιρνε τον τίτλο «Δούκας της Σπάρτης» (αν το μάθαιναν ο Λεωνίδας και οι 300 του και θα γκρεμίζονταν τα Ηλύσια Πεδία από τα γέλια).

Ευτυχώς ο πρωτόγονος, γελοίος και στην περίπτωση της Πατρίδας μας προδοτικός και εθνικά ολέθριος «θεσμός» ανήκει οριστικά στο μαύρο παρελθόν- σε αντίθεση με άλλες κοινωνίες όπως άλλωστε είδαμε μόλις χθες.

Εξακολουθούν όμως να επιβιώνουν ανάμεσά μας οι φορείς της «αριστοκρατικής» νοοτροπίας που γέννησε τον «θεσμό» και βρίσκεται στον αντίποδα του ελληνικού πνεύματος και των ελληνικών αξιών που συμπυκνώνονται στην ιερή λέξη Δημοκρατία.

Αυτή είναι άλλωστε η διαχρονική πολιτισμική σύγκρουση που χαρακτηρίζει τον νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, από την εποχή της Βαυαροκρατίας μέχρι την εποχή των «Γερούν-γερά».

Την κυρία Κατερίνα Νοτοπούλου δεν την γνωρίζω προσωπικά.

Δεν ανήκω στο κόμμα της και δεν συμφωνώ πλέον με πολλές από τις πολιτικές επιλογές του.

Ωστόσο παρακολουθώ την πολιτική της δράση και έχω άποψη για την συγκρότησή της και την ποιότητα της.

Νομίζω ότι αν η κυρία Νοτοπούλου «ενοχλεί» για κάτι, είναι κυρίως επειδή εκπέμπει πολιτική και ηθική καθαριότητα απέναντι στον βόρβορο που την στοχοποιεί.

Όσο για την φυλετική διάσταση της αθλιότητας, δεν νομίζω ότι αιφνιδιάστηκε κανείς από εμάς, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουμε.

Είπαμε, αυτή η πολιτισμική σύγκρουση έχει ιστορικό βάθος και θα έχει ακόμα μεγάλη διάρκεια.

Εδώ θα είμαστε, μέχρι την οριστική ίαση της κοινωνίας μας.