Το «τέλος της αφθονίας» ή ο επικήδειος της Ε.Ε.;

Η εξαγγελία του Μακρόν, ότι έφθασε «το τέλος της αφθονίας», θα λέγαμε ότι «δεν κομίζει γλαύκα» μόνο στους εγκαυματίες Έλληνες αλλά και στο σύνολο των μικρομεσαίων τάξεων της Δύσης.

Μπορεί εμείς να βιώνουμε τραυματικά τον υπερδεκαετή καύσωνα της ανεργίας, της λιτότητας και της υποβάθμισης του βιοτικού μας επιπέδου αλλά και οι λοιποί πολίτες, της ευημερούσας μεταπολεμικά Δύσεως, έχουν εδώ και χρόνια αρχίσει να ανοίγουν «καινούργιες τρύπες στο ζωνάρι».

Εξάγγειλε, επίσης, ο Πρόεδρος της Γαλλίας «το τέλος των βεβαιοτήτων και της ανεμελιάς».

Αν αναφέρεται μόνο στις βεβαιότητες της οικονομικής άνεσης, της απασχόλησης, και των εξασφαλισμένων γηρατειών επίσης κομίζει γλαύκα.

Όμως ενδέχεται να μην περιορίζεται μόνο εκεί που οδηγεί την σκέψη μας η προηγούμενη αναφορά στο τέλος της αφθονίας.

Το πιθανότερο είναι ότι αναφέρεται στο τέλος γενικά των βεβαιοτήτων όσον αφορά την ειρήνη, το απαραβίαστο των συνόρων, την εθνική ανεξαρτησία –όχι μόνο με την παραδοσιακή έννοια αλλά με τον ουσιαστικό σεβασμό της- εν τέλει δηλαδή στο τέλος αξιών όπως η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατία που τις θεωρούσαμε αδιαμφισβήτητες.

Η εκτίμηση του Μακρόν ότι «βρισκόμαστε πάνω σε ένα μεγάλο εκκρεμές, με μεγάλες ανατροπές να επίκεινται» είναι ιδιαίτερης βαρύτητας. Σε ποιους τομείς είναι οι μεγάλες ανατροπές που επίκεινται; Στην οικονομία, στην κοινωνική συνοχή, στην δημοκρατική διακυβέρνηση, στην εθνική ασφάλεια;

Προκύπτει όμως και ένα επιπλέον ερώτημα που χρήζει απάντησης.

Πως ο θρίαμβος της «Δημοκρατικής Δύσης» μετά την κατάρρευση του ανατολικού ολοκληρωτισμού όχι μόνον δεν κατάφερε να βελτιώσει τα πράγματα αλλά αντίθετα τα επιδείνωσε;

Βελτιώθηκαν οι συνθήκες διαβίωσης για τους πολίτες των ΗΠΑ και της παλαιάς Δυτικής Ευρώπης ή εκτοξεύθηκαν οι ανισότητες και το ουσιαστικό δημοκρατικό έλλειμμα;

Τι σημαίνει το γεγονός της αποχής από τις δημοκρατικές διαδικασίες του 57% των πολιτών της Γαλλίας;

Ποιους εντέλει εκπροσωπούν οι ηγεσίες και ποια λαϊκή βούληση εκφράζουν;

Τι σημαίνει για την κοινωνική συνοχή η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και εκτόξευση της περιουσίας των ολιγαρχών της Δύσης;

Μάλλον κάνει λάθος ο κύριος Μακρόν όταν δηλώνει ότι «βρισκόμαστε πάνω σε ένα μεγάλο εκκρεμές».

Ένα τέτοιο εκκρεμές έχει τα πάνω του και τα κάτω του.

Την παλινδρόμηση για παράδειγμα ανάμεσα στην δημοκρατία και τον ολοκληρωτισμό, την κορύφωση της λαϊκής κυριαρχίας και τον εκφυλισμό της, την ουσιαστική εθνική κυριαρχία και την κεκαλυμμένη αποικιοκρατία.

Όλα όμως οδηγούν σε μια διαφορετική ανάγνωση της πορείας της Δύσης για το μέσο-μακροπρόθεσμο μέλλον.

Δεν «βρισκόμαστε πάνω στο μεγάλο εκκρεμές» αλλά δέσμιοι κάτωθεν του.

Αυτό αιωρείται απειλητικά πάνω από μας με την κοφτερή του λεπίδα να πλησιάζει συνεχώς όπως στο εφιαλτικό αφήγημα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.

Οι πολίτες εκτεθειμένοι στα εκτυφλωτικά φώτα –διαρκώς αναμμένα όπως στα ορνιθοτροφεία- του αδιέξοδου καταναλωτισμού, οδηγούνται στην «σφαγή» των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους. Στην κλοπή του χρόνου τους, στην υποβάθμιση της ζωής τους.

Όταν τέλος ο Μακρόν δηλώνει ότι: «η κυβερνητική ενότητα είναι αναγκαία απέναντι στο τέλος της αφθονίας, των βεβαιοτήτων και της ανεμελιάς» σε ποια εξουσία ακριβώς αναφέρεται;

Ποια είναι η σύγχρονη Ιερά Εξέταση που ελέγχει το «εκκρεμές» και νουθετεί όσους επιμένουν ότι η Γη γυρίζει;

Σε όσους επιμένουν ότι η εξουσία προέρχεται από τον λαό και ασκείται υπέρ του;