Οι αποτυχίες του Ιλαρίωνα του «ρωσικού κόσμου» που θέλει Εκκλησία της «Μακεδονίας»

Giuseppe Verdi, La Traviata: Act III. “Addio, del passato bei sogni ridenti”

Addio, del passato
Bei sogni ridenti
Le rose del volto
Già sono pallenti

Ο γράφων ομολογεί, σχεδόν με συντριβή ψυχής, ότι δεν αισθάνεται κάποια ιδιαίτερη έλξη για το λυρικό μελόδραμα, εξαιρουμένων κάποιων, μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού, έργων.

Σε αυτές τις λιγοστές επιλογές του ανήκει και η περίφημη όπερα του Giuseppe Verdi «La Traviata», η τελευταία άρια της οποίας «Addio, del passato bei sogni ridenti» ταίριαξε απόλυτα με την είδηση για την αποπομπή του μουσικολογιωτάτου πρώην προέδρου του Τμήματος κλπ. του εκκλησιαστικού βραχίονα του «ρωσικού κόσμου» και πρώην μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα.

«Σας αποχαιρετώ χαρούμενα όνειρα του παρελθόντος…», τραγουδάει η Βιολέτα, η κεντρική ηρωίδα της όπερας, γνωρίζοντας ότι έρχεται το τέλος.

Αποχαιρετά και ο πρώην πρόεδρος τα «χαρούμενα όνειρα του παρελθόντος», αν και ο καλός Έλληνας φίλος επέμενε ότι στην δική του περίπτωση ταιριάζει καλύτερα το γνωστό λαϊκό άσμα «φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια…».

Αν και ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος πιστεύει ότι με την μουσική του παρέμβαση ο καλός Έλληνας φίλος εκχυδαΐζει τρόπον τινά την λυρική διάθεση αυτών των σχολίων, εντούτοις οφείλει να ομολογήσει ότι, πράγματι, μόνο συντρίμμια αφήνει πίσω του ο μουσικολογιώτατος πρώην πρόεδρος, μεταξύ των οποίων την πρώτη θέση καταλαμβάνουν τα ερείπια του «ενδόξου παρελθόντος» της, ούτως ειπείν, «Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας του Πατριαρχείου Μόσχας».

Αναρωτιούνται πολλοί σχολιαστές αν πράγματι η απόφαση αυτή του εκκλησιαστικού ηγέτη της «αγίας Ρωσίας» αποτελεί μια κοινή, πεζή και άδοξη απόλυση ή έχει κάποιο κρυφό νόημα.

Συμπεραίνουν κάποιο σχολιαστές ότι, ο πατριάρχης Κύριλλος έστειλε τον μητροπολίτη Ιλαρίωνα στην Ουγγαρία, μια φιλική προς τη Ρωσία χώρα όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί κατά την άποψη του γράφοντος, για να προωθήσει την τραυματισμένη θανάσιμα εξωτερική πολιτική της «αγίας Ρωσίας».

Άλλοι δε προβάλλουν ως αιτία τον κίνδυνο στα πλαίσια κάποιων μελλοντικών κυρώσεων να απωλέσει το Πατριαρχείο Μόσχας τις καταθέσεις του στο εξωτερικό.

Βέβαια για το τελευταίο, δηλαδή για τις καταθέσεις στο εξωτερικό, μάλλον χρειάζεται κάποιος που θα διαθέτει διπλωματική ασυλία…

Κατ’ αρχήν, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, αν στις αποφάσεις της τελευταίας συνεδρίας της Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας δεν έμπαινε «ταφόπλακα» στην υποτιθέμενη ανεξαρτησία της μητροπόλεως της στην Ουκρανία, δηλαδή αν ο πατριάρχης Μόσχας δεν ενέτασσε με το «έτσι θέλω» τις υπό τον Ονούφριο ενορίες της Κριμαίας στη δικαιοδοσία του, τότε ίσως θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι, πράγματι, κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την αποπομπή του «povero Rigoletto».

Η απόφαση για την ουσιαστικά αρπαγή των ενοριών της Κριμαίας είναι, πρώτα από όλα, μια εκδίκηση, μια σπασμωδική αντίδραση στους, για να είμαστε ειλικρινείς, αδέξιους χειρισμούς του μητροπολίτη Ονούφριου, ο οποίος έσπευσε πανικόβλητος να διαχωρίσει τη θέση του από τον μεγαλοϊδεατισμό του αφεντικού του.

Είναι δε σαφές ότι, αν ο Ονούφριος δεν «μετανοήσει» τότε το «ξήλωμα» της μητροπόλεως Ουκρανίας θα συνεχιστεί με πιθανότερες υποψήφιες τις ενορίες των ανατολικών περιοχών της χώρας.

Ο γράφων παραβλέπει την άποψη σχετικά με την προώθηση της εξωτερικής εκκλησιαστικής πολιτικής του Κρεμλίνου από τη Βουδαπέστη, εφόσον η παταγώδης αποτυχία της πρόσφατης προσπάθειας του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο σε συνεργασία με την Εκκλησία της Σερβίας θέλησε να εκμεταλλευτεί το πρόβλημα της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος για να προβληθεί ως «παράγοντας ενότητος» στα Βαλκάνια, σίγουρα θα πρέπει να χρεωθεί στον «povero Rigoletto». Συνεπώς ποία εξωτερική πολιτική θα προωθήσει από την Ουγγρική πρωτεύουσα;

Από τη μια πλευρά, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναγνώρισε την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος ο μουσικολογιώτατος πρώην Βολοκολάμσκ διερρήγνυε τα ιμάτιά του, κράζοντας μαζί με τις εφημερίδες της Σερβίας «RASKOL», δηλαδή σχίσμα!

Από την άλλη, όταν ο Σέρβος Πατριάρχης αναγνώρισε τον Αρχιεπίσκοπο Στέφανο, ο μητροπολίτης Ιλαρίωνας έσπευσε να διευκρινίσει ότι, δεν πρέπει να συγχέουμε την Αρχιεπισκοπή Αχρίδος με την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας, διότι πρόκειται για δυο διαφορετικές περιπτώσεις, εφόσον σε αντίθεση από τους Ουκρανούς αρχιερείς, οι χειροτονίες των αρχιερέων της Βορείου Μακεδονίας παρέμεναν κανονικές!

Τί σημασία έχει αν η Αρχιεπισκοπή Αχρίδος αποσχίσθηκε από την Εκκλησία της Σερβίας το 1967, οι αρχιερείς της με τρόπο… μυστηριακό διατήρησαν την κανονικότητά τους. Εκκλησιολογικές αρλούμπες; Μάλλον.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη αποτυχία που πιθανώς χρεώθηκε στον μουσικολογιώτατο.

Όσο και αν θέλησε ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος να «devenir calife à la place du calife !» δίδοντας τον Τόμο της Αυτοκεφαλίας στον Αρχιεπίσκοπο Στέφανο απέτυχε, όπως αποτύγχανε πάντα και ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος βεζίρης Iznogoud: Ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος θα λάβει τον Τόμο από τα χέρια του Οικουμενικού Πατριάρχου, επιβεβαιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ισχύουσα μακραίωνη παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Στις τρεις αποτυχίες καίγεσαι, μου υπενθύμισε ο καλός Έλληνας φίλος.

Ο συντάκτης του παρόντος σχολίου θα ήθελε να θέσει στην κρίση των αναγνωστών της φιλόξενης ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ άλλη μια απόδειξη του βαθύτατου φιλελληνισμού που διακρίνει όχι μόνο τους βόρειους γείτονές μας, αλλά και το «ξανθό γένος», έτσι… για να μην ξεχνιόμαστε:

«Στις 5 Ιουνίου 2022, Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, τελέσθηκε στον καθεδρικό ναό Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Βελιγράδι ιερό συλλείτουργο του Αγιωτάτου Πατριάρχη Σερβίας Πορφυρίου και του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αχρίδας και Μακεδονίας Στεφάνου.

»Επίσης συλλειτούργησαν ιεράρχες του Πατριαρχείου Σερβίας και της Μακεδονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας – Αρχιεπισκοπής Αχρίδας», διαβάζουμε στη μετάφραση του Τμήματος κλπ. της Εκκλησίας της Ρωσίας (MOSPAT).

Ως εκ τούτου είναι σαφές ότι ο εκκλησιαστικός βραχίονας του «ρωσικού κόσμου» θα χρησιμοποιεί στα κείμενά του αυτόν τον τίτλο, ανεξαρτήτως από τον επίσημο τίτλο που θα αναγράφεται στον Τόμο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αν και ο μέγας Anton Pavlovich Chekhov χαρακτήριζε το έργο «Ο Γλάρος» ως τραγικωμωδία, είναι ελάχιστοι εκείνοι οι σκηνοθέτες που αποφεύγουν την παγίδα να το ανεβάσουν ως μια δακρύβρεχτη τραγωδία.

Ίσως τελικά αυτή να είναι και η μεγαλύτερη αποτυχία του μουσικολογιωτάτου πρώην προέδρου του Τμήματος κλπ. και πρώην μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα – θέλησε να παρουσιάσει ως τραγωδία μια αυθεντική τραγικωμωδία, από αυτές που μόνο το Πατριαρχείο Μόσχας μπορεί να συνθέσει, καταλήγοντας σε ένα grotesque αποτέλεσμα!

Πάντως ο υπογράφων τα ανωτέρω σχόλια ελπίζει ότι, ο νυν εν Ουγγαρία μητροπολίτης Ιλαρίωνας θα έχει περισσότερο χρόνο και λίαν συντόμως θα μας χαρίσει κάποια ιδιαίτερη «ουγγρική ραψωδία»…