Ο πατριάρχης Ιεροσολύμων υπό το άγρυπνο βλέμμα του πρέσβη του «ρωσικού κόσμου»

Ο γράφων το παρόν σημείωμα στην, όπως πάντα, φιλόξενη ιστοσελίδα της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, θα ήθελε να υπενθυμίσει σε κάποιους εκ των αδικαιολογήτως νηφάλιους αναγνώστες ότι, αν και η ουκρανική κρίση και οι παρενέργειες αυτής μονοπωλούν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, δεν πρέπει να λησμονούμε τα άλλα «καυτά» εκκλησιαστικά ζητήματα που όπως πολλοί πιστεύουν βρίσκονται σε μια φαινομενική εκκρεμότητα. Όμως ως συνήθως τα φαινόμενα απατούν…

Παρ΄ όλη τη δεινή θέση, στην οποία έχει βρεθεί το πατριαρχείο Μόσχας και την πανταχόθεν ασκούμενη εναντίον του εν πολλοίς άδικη και ανιστόρητη (πότε ενήργησε διαφορετικά;) οξύτατη κριτική, διότι δεν έσπευσε όπως ο υπάλληλός του στην Ουκρανία να καταδικάσει τη Ρωσική εισβολή, ο χορός στα πατριαρχικά παλάτια καλά κρατεί: συναντήσεις με πρέσβεις, μεταξύ αυτών οι πρέσβεις του Ηνωμένου Βασιλείου και, φυσικά, της Κύπρου, συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς κάθε εκλεγέντα πρόεδρο, αντιπρόεδρο, γραμματέα, σουλτάνο, βεζίρη και πάει λέγοντας έτσι, για να δείξουμε ότι «το κράτος είμαι και εγώ»! Κακόμοιρε Λουδοβίκε…

Le veau d’or est toujours debout!
On encense
Sa puissance,
D’un bout du monde à l’autre bout!
Pour fêter l’infâme idole
Roi et peuples confondus,
Au bruit sombre des écus,
Dansent une ronde folle
Autour de son piédestal!…*

(Charles Gounod, Faust, ACTE DEUXIÈME, SCÈNE III, Ronde du veau d’or)

Και ούτε ψήγμα συμπόνοιας για τα δικά του, άσε αυτά των τρισκατάρατων σχισματικών του Βαρθολομαίου –όσο λιγότερα τόσο το καλύτερο για το «μετά»– πνευματικά τέκνα που δεκάδες χάνουν τη ζωή τους καθημερινά στην φρικώδη κρεατομηχανή του πολέμου. Αυτά δεν γνωρίζουν ότι:

«Σήμερα η λέξη “ανεξαρτησία” χρησιμοποιείται συχνά σχεδόν για όλες τις χώρες του κόσμου.

»Όμως αυτό δεν είναι σωστό, διότι σήμερα η πλειοψηφία των χωρών του κόσμου ευρίσκεται κάτω από την κολοσσιαία επιρροή μιας δυνάμεως, η οποία σήμερα, δυστυχώς, είναι αντιμέτωπη με τη δύναμη του λαού μας.

»Και επειδή πρόκειται για μια μεγάλη δύναμη, έτσι και εμείς πρέπει να είμαστε πολύ δυνατοί.

»Όταν λέω “εμείς” εννοώ, πρώτα από όλα, τις Ένοπλες Δυνάμεις, και όχι μόνο.

»Όλος ο λαός μας σήμερα πρέπει να αφυπνιστεί, να βγει από τη λήθη, να καταλάβει ότι ανέτειλε μια ιδιαίτερη περίοδος, από την οποία μπορεί να εξαρτηθεί η ιστορική μοίρα του λαού μας».

Εννοείται, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ, ότι δεν χρειάζεται να σου αποκαλύψω τον συγγραφέα αυτής της, ομολογουμένως, πρωτότυπης απόψεως περί ανεξαρτησίας…

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτόν τον ορυμαγδό συγχαρητηρίων τηλεγραφημάτων και κοσμικών συναντήσεων… τσουπ!, να τος κι ο Ιεροσολύμων στη Λειτουργία του Ευαγγελισμού (με το παλαιό ημερολόγιο) υπό το άγρυπνο βλέμμα, ποιου άλλου, του πρέσβη του «ρωσικού κόσμου» στο Ισραήλ:

«Με την πρόσκληση του Πατριάρχη Θεοφίλου στις πανηγυρικές εκδηλώσεις παρέστη ο έκτακτος και πληρεξούσιος πρέσβης της Ρωσικής Ομοσπονδίας Α. Βίκτοροβ», διαβάζουμε στην μετάφραση του Τμήματος κλπ. της «αγίας Ρωσίας» (Βλ. εδώ).

Πρώτα από όλα, πιθανώς απορημένε αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, δεν πρέπει να λησμονείς ότι, ουδείς εκ των δυο πατριαρχών, ήτοι Μόσχας και Ιεροσολύμων, είχε ακυρώσει τα «ναπολεόντεια» σχέδιά τους για μια νέα παρασυναγωγή κάποιων (ποιων άραγε, θα έχει ενδιαφέρον;) εκ των ορθοδόξων Εκκλησιών, παρόμοια με αυτή που πραγματοποιήθηκε στο Αμάν το 2019. Απλά η Ουκρανία τους χάλασε για λίγο τα σχέδια.

Έτσι, η πρόσκληση συγκεκριμένα του Ρώσου πρέσβη, λες και δεν υπηρετούν στην πόλη των Ιεροσολύμων άλλοι ορθόδοξοι πρέσβεις, για τους οποίους η εορτή του Ευαγγελισμού διαθέτει σαφώς μεγαλύτερο συμβολισμό από ότι για το «ξανθό γένος», αποτελεί, μεταξύ άλλων, και ένα «urbi et orbi» σαφέστατο μήνυμα προς κάθε αποδέκτη: μπορεί μεν οι συγκυρίες να είναι αρνητικές, όμως αυτό δε σημαίνει ότι εμείς θα χαλάσουμε τις σχέσεις μας εξ αιτίας κάποιας Ουκρανίας!

Ούτως ή άλλως η Ρωσία ουδέποτε επιτέθηκε σε άλλο κράτος, όπως δήλωσε πρόσφατα ο «αγιώτατος».

Συνεπώς και αυτό που εξελίσσεται στην Ουκρανία δεν αποτελεί εισβολή, αλλά… περιοδεία του θεάτρου Μπολσόι!

Από τα παραπάνω προκύπτουν τα κάτωθι ερωτήματα: πρώτον, ποιες Ορθόδοξες Εκκλησίες θα φανούν πρόθυμες όχι μόνο να λάβουν μέρος σε μια νέα «παρασυναγωγή» ύστερα από την πλήρη αποτυχία της πρώτης, αλλά ακόμα και να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι με τον προκαθήμενο του «ρωσικού κόσμου», το ηθικό κύρος του οποίου έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα τόσο στο εσωτερικό της χώρας του, όσο και στο εξωτερικό;

Δεύτερον: πόσο πρόθυμος ή μάλλον πόσο αναίσθητος μπορεί να είναι ο πατριάρχης Ιεροσολύμων ώστε να συμφωνήσει σε ένα νέο τυχοδιωκτισμό, η ηθική διάσταση του οποίου ομοιάζει πλέον «ὡς ῥάκος ἀποκαθημένης» (Ακολουθία Ιερού Ευχελαίου, Ευχή μετά το Ε΄ Ευαγγέλιο);

Όμως ο συντάκτης του παρόντος σχολίου θα ήθελε να επισημάνει στον αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ ότι, οι μεσσιανικές φαντασιώσεις και ο απροκάλυπτος θρησκευτικός ρεβανσισμός που χαρακτηρίζουν πλέον την πατριαρχεία του πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου, δεν πρέπει να τον εκπλήσσουν, εφόσον δεν είναι τίποτε άλλο από το τίμημα που οφείλει να καταβάλει ο εκκλησιαστικός βραχίονας του «ρωσικού κόσμου» για την προνομιούχα αντιμετώπιση εκ μέρους της κοσμικής εξουσίας. Όπως λέει και ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός: όλα εδώ πληρώνονται!

Ίσως ο προκαθήμενος της Σιωνίτιδος Εκκλησίας να αγνοεί ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ως κοινωνικά και νοήμονα όντα ζούμε στην ιστορία και ότι οι πράξεις, η συμπεριφορά και οι αποφάσεις μας αποτελούν διαστάσεις της συνειδητής ή ασυνείδητης συμμετοχής μας στον σχηματισμό της ιστορικής πραγματικότητας, στην οποία κινούμαστε.

Υπό αυτή την έννοια, αν οι αποφάσεις ενός τυχαίου ατόμου επηρεάζουν μόνο το στενό και προσωπικό του περιβάλλον, οι κρίσεις εκείνων που φέρουν μεγαλύτερη κοινωνική ευθύνη οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τους πρώτα από όλα τις «μακροϊστορικές» συνέπειες που αυτές πιθανώς θα προκαλέσουν.

Από την άποψη αυτή, οι αποφάσεις που, αργά ή γρήγορα, θα αναγκασθεί να λάβει ο πατριάρχης Ιεροσολύμων (εφόσον είπαμε ότι «όλα εδώ πληρώνονται») θα προσδιορίσουν τελικώς και τη θέση του στην ιστορική πορεία των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

*Ο γράφων σκοπίμως δεν συμπεριέλαβε τον τελευταίο στίχο.