Τα μπλόκα των αγροτών δεν είναι χαβαλές… είναι μονόδρομος

Μπλόκο της Νίκαιας. Το “Κάστρο” των αγροτών.

Παντού παρατεταγμένα εκατοντάδες τρακτέρ δεξιά και αριστερά.

Πολλά από αυτά σκουριασμένα… παλιά… γυμνά.

Η εικόνα τους δυνατή, η παρουσία των παππούδων αγροτών που κατέθεσαν την περιουσία αυτή στα παιδιά τους για να καλλιεργήσουν τη γη των προγόνων τους, είναι νοερή αλλά γερή σαν τα σίδερα των τρακτέρ τους.

Ο Βαγγέλης Μπούτας εκεί χρόνια τώρα, να θυμίζει πως ο αγώνας κερδίζεται με κόπο.

Μαζί του και εκατοντάδες άλλοι αγρότες που άφησαν στην άκρη κόμματα και αποχρώσεις και βγήκαν στους δρόμους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα θα πω εγώ.

Αυτο μου κάνει όμως εντύπωση, είναι ότι βλέπω νέους, σκεφτικούς, σχεδόν αμίλητους σε πηγαδάκια.

Πλησιάζω τρεις από αυτούς για να μάθω αν δούλευαν πάντα με τον πατέρα στα χωράφια.

Με μια απάντηση… μου λένε “Όχι”! “Για άλλα ξεκινήσαμε και αλλού βρεθήκαμε, γιατί μας παραμύθιασαν οι κυβερνώντες”.

Ρωτώ να μάθω αν είναι νέοι αγρότες και γελούν. “Για να γίνεις νέος αγρότης θες κεφάλαιο 17.000 ευρώ και το 50% των εισοδημάτων σου να προέρχεται απο τις καλλιέργειες. Για ποια εισοδήματα μιλάνε αφού με τα δέντρα που έχουμε σπείρει θα βγάλουμε σοδειά σε δύο χρόνια;”

Λίγο πιο κάτω ένας ακόμη νέος κοντά στα 30 που έκλεισε το εστιατόριο που είχε με τον πατέρα του και έβαλε δέντρα στα κτήματα του παππού του, για να δίνει τους ξηρούς καρπούς σε εσωτερικό και εξωτερικό “προσγειώθηκε” απότομα λέει στην πραγματικότητα όταν είδε τη δουλειά που κάνουν οι μεσάζοντες και τα “στραβά μάτια” που κάνει το κράτος.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους είναι μορφωμένοι με σπουδές σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Περπατώ εκεί στο μπλόκο της Νίκαιας και ακούω αναρωτιέμαι…

Πώς μπορούν κάποιοι, από την άνεση της πολυθρόνας τους και τη ζεστασιά του σπιτιού τους, να έχουν άποψη για τους αγρότες και τη ζωή τους; Να κρίνουν τους ανθρώπους αυτούς που θα μπορούσαν να βγάλουν αυτή τη χώρα από την κρίση αν τους το “επέτρεπαν” κάποιοι;

Ήρθε ποτέ κανείς από όλους αυτούς τους “κατήγορους” που χρόνια τώρα βάζουν τους αγρότες στη λαιμητόμο, να περπατήσει για λίγα λεπτά εκεί στο μπλόκο, να μοιραστεί μαζί τις έννοιες τους, να πάει στις πέντε το πρωί μαζί τους στο χωράφι να δει πως βγαίνει το ψωμί;

Εγώ έζησα την “αλήθεια τους”.

Σαν δημοσιογράφος έμαθα να λέω πάντα την αλήθεια και να τη “δείχνω” με τον πιο απλό τρόπο στο συνάνθρωπο μου, στη μάνα, στον πατέρα, στον παππού και τη γιαγιά, στο παιδί που κοιτάζει με αγωνία το μέλλον.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως στα μπλόκα δεν βλέπεις μόνο σουβλάκια και ποτά όπως θέλουν να παρουσιάζουν κάποιοι…

Αυτά θα μπορούσαν να τα απολαμβάνουν και στις ταβέρνες των χωριών τους.Τα μπλόκα δεν είναι χαβαλές… αλλά μονόδρομος στη διεκδίκηση των αιτημάτων τους.

Οι αγρότες δεν είναι οι προνομιούχοι που ακούς από τον κάθε “πρωτευουσιάνο” που μέσα από την αφέλεια και επειδή τον βολεύει ίσως… μιλάει για αγρότες που έπαιρναν επιδοτήσεις και έκαναν πλούτη.

Ναι κάποιοι πήραν επιδοτήσεις, αλλά ποιοι τις έδωσαν; Και ποιοι καρπώθηκαν από όλο αυτό; Ποιοι έβαζαν τις υπογραφές για τις επιδοτήσεις; Πόσοι ήταν αυτοί οι αγρότες; Ήταν πράγματι αγρότες; Απλά ερωτήματα… που έχουν απαντήσεις.

Αυτοί που μιλάνε χωρίς να ξέρουν, ας προχωρήσουν τη σκέψη τους λίγο βαθύτερα αν δεν μπορούν να κάνουν τον κόπο να πάνε στα χωριά, να δουν τον ηλικιωμένο αγρότη με τις βαθιές ρυτίδες, με τα ροζιασμένα από τη δουλειά χέρια, με τα προβλήματα υγείας από τα γεωργικά φάρμακα, που το κράτος τον “τιμά” με μια σύνταξη που πολλές φορές δεν φτάνει τα 300 ευρώ.

Ας φτάσει τη σκέψη του-γιατί το κορμί του δε θα αντέξει σας το λέω εγώ που χρόνια τώρα έχω κάνει ρεπορτάζ στο χωράφι-στο πως δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι, σε τι συνθήκες, κάτω από τον καύσωνα στους 40 βαθμούς που στο χωράφι είναι 50….μέσα στο κρύο, κάτω από την βροχή.

Ένας μήνας στους δρόμους πέρασε ξανά… Η πολιτεία λένε τους έδωσε ψίχουλα. Oι υψηλοί φόροι παραμένουν, το κόστος σε λιπάσματα και πετρέλαιο δεν λύθηκε. Tο ίδιο και τα “κόκκινα” δάνεια…

Τα συναισθήματα ανάμικτα. “Φεύγουμε με το κεφάλι ψηλά, αλλά με άδεια χέρια, θα επανέλθουμε όμως” λένε οι αγρότες.

Άλλωστε γνωρίζουν από αγώνες. Οι θύμησες του Κιλελέρ, οι αγώνες των κολίγων κατά των τσιφλικάδων και των διαπλεκόμενων πολιτικών αποτελεί σημείο αναφοράς…

Και εκεί δίνουν το επόμενο ραντεβού τους. Στο Κιλελέρ… στο σημείο όπου ξεκίνησαν όλα.