Η «αιχμαλωσία» της Ευρώπης

«Another possibility is that Washington is satisfied with how the conflict is proceeding. As we have discussed, in his criminal foolishness, Putin provided Washington with an enormous gift: firmly establishing the U.S.-run Atlanticist framework for Europe and cutting off the option of an independent “European common home,” a long-standing issue in world affairs as far back as the origin of the Cold War. I personally am reluctant to go as far as the highly knowledgeable sources we discussed earlier who conclude that Washington planned this outcome, but it’s clear enough that it has eventuated. And, possibly, Washington planners see no reason to act to change what is underway». Noam Chomsky, πηγή TRUTHOUT, 14/03/2022

Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι απολύτως προφανές ότι στους χαμένους του πολέμου συμπεριλαμβάνεται και η Ε.Ε..

Στην διαπίστωση αυτή καταλήγει και ένας από τους μεγαλύτερους, εν ζωή, διανοούμενους, ο Νοάμ Τσόμσκι.

Αναφέρει συγκεκριμένα ότι: «ο Πούτιν παρείχε στην Ουάσιγκτον το τεράστιο δώρο να εδραιώσει το ατλαντικό πλαίσιο των ΗΠΑ για την Ευρώπη» κόβοντας τις προοπτικές μιας ανεξάρτητης Ε.Ε..

Αν και δηλώνει απρόθυμος να υιοθετήσει τις –καλά ενημερωμένες- πηγές που υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον είχε σχεδιάσει και εργασθεί για την πρόκληση της σύγκρουσης θεωρεί ότι είναι πολύ πιθανόν ότι οι «Washington planners» δεν βλέπουν γιατί να δράσουν για να αλλάξουν μια κατάσταση που βολεύει τις ΗΠΑ.

Είναι πεπεισμένος ότι ο μόνος δρόμος για να τερματιστεί αυτή η τραγωδία είναι οι διαπραγματεύσεις αφού είτε μας αρέσει είτε όχι «must provide some kind of escape hatch for Putin».

Αν δεν συμβεί αυτό, αν δεν παρασχεθεί «μονοπάτι διαφυγής» στον Πούτιν θα συμβούν τα χειρότερα.

Ο Πούτιν δεν πρέπει να νικήσει αλλά πρέπει να του δοθεί δίοδος διαφυγής. Ο Τσόμσκι δηλώνει ότι: ασφαλώς ο Ζελένσκι «δεν έπρεπε απλώς να αποδεχθεί» τις απαιτήσεις του Πούτιν και θεωρεί την απάντησή του (7/3) «συνετή και εύστοχη». Θεωρεί ότι, σωστά ο Ζελένσκι είπε ότι:

«Η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν αποτελεί επιλογή για την Ουκρανία» και επίσης ότι η άποψη των κάτοικων του Ντονμπάς: «πρέπει να είναι κρίσιμος παράγοντας για τον καθορισμό κάποιας μορφής διευθέτησης» επισημαίνοντας ότι πιθανόν αυτός να ήταν ο δρόμος για την αποτροπή της τραγωδίας αλλά δεν γνωρίζουμε «επειδή οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να προσπαθήσουν».

Κατά τον Τσόμσκι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι αντίστοιχη με την προοπτική της συμμετοχής του Μεξικού σε στρατιωτική συμμαχία υπό την διεύθυνση της Κίνας με την φιλοξενία Κινέζικων στρατευμάτων και πυραύλων που θα στόχευαν την Ουάσιγκτον. Θεωρεί ότι η πιθανή επίκληση του «κυριαρχικού δικαιώματος» του Μεξικού να το κάνει «θα ξεπερνούσε την ηλιθιότητα».

Επομένως η επιμονή της Ουάσιγκτον «στο κυρίαρχο δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ» είναι ακόμα χειρότερη καθώς «θέτει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο σε μια ειρηνική επίλυση μιας κρίσης που είναι ήδη ένα συγκλονιστικό έγκλημα και σύντομα θα γίνει πολύ χειρότερο» εάν δεν επιλυθεί από διαπραγματεύσεις στις οποίες η Ουάσιγκτον αρνείται να ενταχθεί.

Κατά τον Τσόμσκι «οι προτάσεις Ζελένσκι μειώνουν σημαντικά το χάσμα» παρέχοντας την ευκαιρία να προχωρήσουν οι διπλωματικές πρωτοβουλίες Γαλλίας και Γερμανίας οι οποίες όμως «δεν θα οδηγήσουν πουθενά εάν οι ΗΠΑ επιμείνουν στην κατηγορηματική άρνησή τους να συμμετάσχουν» και της συσκότισης που κυριαρχεί στα ΜΜΕ.

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου (C.J. Polychroniou), αν η εισβολή μπορεί να αλλάξει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων –με τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, την στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε. και το τέλος της Ostpolitik- απαντά πως υποψιάζεται ότι το σημαντικότερο αποτέλεσμα θα είναι: «η πιο σταθερή επιβολή του ατλαντικού μοντέλου που διοικείται από τις ΗΠΑ και βασίζεται στο ΝΑΤΟ και περιορίζει για άλλη μια φορά τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ, μιας «τρίτης δύναμης» στις παγκόσμιες υποθέσεις, […] Αυτό ήταν ένα θεμελιώδες ζήτημα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου […]. Ο Πούτιν το έχει διευθετήσει […] παρέχοντας στην Ουάσιγκτον την πιο θετική της επιθυμία: μια Ευρώπη τόσο υποτελή…» για να καταλήξει ότι «οι Ευρωπαίοι κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους».

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρηθεί το status που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είναι προφανής. Το τέλος του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που ερμηνεύθηκε από πολλούς ως το «τέλος της ιστορίας» αποδείχθηκε ότι ήταν απλά ευσεβής πόθος. Ο Fukuyama έκανε λάθος όταν θεωρούσε ότι θα εξαλειφθούν οι δομικές συγκρούσεις στο μέλλον.

Ακόμα και αν η φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία αναδεικνυόταν ως τελική μορφή πολιτειακού και οικονομικού μοντέλου οι συγκρούσεις δεν θα εξέλειπαν. Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αυταρχικών καθεστώτων η χρήση της βίας.

Έχουμε πληθώρα δεδομένων (Σερβία, Ιράκ, Λιβύη) που μαρτυρούν το αντίθετο αλλά και την σφαγή των Μηλίων το 416 π.χ.. Δεν είναι τα αυταρχικά καθεστώτα της Ρωσίας ή της Κίνας η αιτία που επιβάλλει την «οχύρωση» της Δύσης.

Η «παγκοσμιοποίηση» και η απορρύθμιση της αγοράς κεφαλαίων δεν μπορεί να οικοδομήσει μια παγκόσμια κοινότητα συμφερόντων. Δεν υφίσταται μια «παγκόσμια δημοκρατική οικονομική διακυβέρνηση» η οποία να ρυθμίζει τους κανόνες και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών. Τα αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των ολιγαρχών δημιουργούν τις προϋποθέσεις για το ξέσπασμα της βίας.

Η αντίθεση των ΗΠΑ –εκδηλωμένη με σφοδρότητα εδώ και δεκαετίες- στην διάθεση της Ρωσικής ενέργειας στην Ευρώπη –και όπου αλλού είχαν τη δύναμη να το επιβάλλουν- δεν οφειλόταν στο αυταρχικό καθεστώς του Πούτιν. Θεωρούσαν ότι με την Ρωσία αποδυναμωμένη, την Ε.Ε. δίχως κεντρικό νευρικό σύστημα και την Κίνα «αδαή» στα καπιταλιστικά παίγνια δεν θα είχαν κανέναν σοβαρό ανταγωνιστή στο άμεσο μέλλον.

Στο πλαίσιο αυτής της «στρατηγικής» οι «Washington planners» ήθελαν τους «συμμάχους» -σύγχρονους «Μηλίους»- στρατευμένους στον αγώνα κατά του «κακού».

Την θέση των «κόκκινων» είχαν πάρει τώρα οι «ολιγάρχες των άλλων» αφού οι «δικοί» μας δεν είναι ολιγάρχες αλλά «επιχειρηματίες». Οι συνεχώς αυξανόμενη «αυθάδεια» κάποιων Ευρωπαίων απέναντι στην υπερδύναμη τους καθόταν στο στομάχι.

Το βέτο του Καραμανλή για την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ κόντρα στη βούληση του πλανητάρχη ήταν αδιανόητο.

Η πρόθεσή του να κάνει την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο ασυγχώρητη.

Του το είπε κατά πρόσωπο ο Ομπάμα το 2009: «όποιος έχει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία δεν είναι μαζί μας».

Δύο χρόνια πριν (29/6/07) το μήνυμα είχε σταλεί μέσω του Βήματος: «οι αντιδράσεις των Αμερικανών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια σκληρή αναμέτρηση […] Η Ελλάδα πρέπει να βγει κερδισμένη και να μη γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πώς αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις»!!!

Με την βοήθεια του ΓΑΠ και των Ευρωπαίων το 2009 σταμάτησαν την Ελλάδα.

Δεν μπόρεσαν όμως να σταματήσουν την διεύρυνση των οικονομικών συναλλαγών της Ε.Ε. με την Ρωσία και την κατασκευή και δεύτερου αγωγού φυσικού αερίου από την Γερμανία.

Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία ήταν το «θείο δώρο» που «αιχμαλώτισε» την Ευρώπη στο υπό αμερικανική διεύθυνση ατλαντικό άρμα. Σύμφωνα με τον Τσόμσκι: εμπόδισε για μια ακόμα φορά τις προσπάθειες «to create a European system independent of the U.S., a “third force” in world affairs».