Η Ρωσική Εκκλησία αντιμέτωπη με διαμελισμό – Ο Κύριλλος δεν ευχήθηκε για ειρήνη αλλά «να προσέχουν ποιους βομβαρδίζουν»

Πρώτα από όλα, ο γράφων θα ήθελε δια μια εισέτι φορά να τονίσει ότι, στην μέχρι σήμερα αρθρογραφία του στην παρούσα ιστοσελίδα και νωρίτερα στο αλήστου μνήμης ΑΜΗΝ, είχε επιμελώς αποφύγει τις αμιγώς πολιτικές τοποθετήσεις, ασχέτως αν το πνεύμα των περισσότερων επιλογών του Πατριαρχείου Μόσχας ήταν (και παραμένει) ως επί το πλείστον πολιτικό.

Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, που ακολουθεί με ευλάβεια ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος από το … (ούτε θυμάται πότε ακριβώς δημοσιεύθηκε το πρώτο του σχόλιο στο ΑΜΗΝ) δεν αποτέλεσαν μήτε τα εν εξελίξει δραματικά γεγονότα στην Ουκρανία, αν και ομολογεί με συντριβή ψυχής πως ο πειρασμός ήταν μεγάλος!

Παραμένοντας λοιπόν πολιτικά ουδέτερος ο συντάκτης του σχολίου που ακολουθεί θα ήθελε πρωτίστως να υπενθυμίσει στον αγαπητό αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ ότι, οι μοναδικές γνώσεις ψυχολογίας που διαθέτει είναι αυτές που μπόρεσε να «αρπάξει» από τα δυο εξάμηνα της «Εισαγωγής στην ψυχολογία» που παρακολούθησε στο πλαίσιο των γενικότερων ανωτάτων και μεταπτυχιακών σπουδών του.

Για αυτό το λόγο ο γράφων θα παρακαλούσε κάποιον από τους ψυχολόγους αναγνώστες της ΚΑΘΕΔΡΑΣ (σίγουρα όλο και κάποιος θα υπάρχει) να αναλύσει τα παρακάτω.

Από την πρώτη ημέρα της ενάρξεως των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, ο μητροπολίτης Κιέβου του Πατριαρχείου Μόσχας έστειλε ένα σαφές μήνυμα στον Ρώσο πρόεδρο, ζητώντας του να σταματήσει αμέσως τον αδελφοκτόνο πόλεμο (Βλ. εδώ), αποδεικνύοντας αυτό που όλοι γνώριζαν, αλλά δεν το φώναζαν: ότι δηλαδή η αυταρχική πολιτική του εκκλησιαστικού βραχίονα της «γ΄ Ρώμης» απέναντι στην Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία θα έπαιρνε τελικά τη μορφή του τόσο αγαπητού για τους Αυστραλούς αυτόχθονες κυνηγετικού όπλου.

Όταν δημοσιεύθηκε η δήλωση του μητροπολίτου Ονουφρίου πολλοί πίστευαν ότι ανάλογη θα ήταν και η αντίδραση του πατριάρχου Κυρίλλου, φυσικά αποφεύγοντας για ευνόητους λόγους την έντονη συναισθηματική φόρτιση της δηλώσεως του μονίμου μέλους της Ι. Συνόδου εκ μέρους της Ουκρανίας.

«Ήταν μακριά ξημερωμένοι!», σχολίασε ο κακεντρεχέστατος καλός Έλληνας φίλος και είχε απόλυτο δίκαιο.

Ας προσέξει λοιπόν ο αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ τα σημεία που επέλεξε ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος από δυο δηλώσεις του εκκλησιαστικού ηγέτη της «αγίας Ρωσίας» σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία (στη μετάφραση του Τμήματος κλπ.):

Στις 24 Φεβρουαρίου ο πνευματικός ηγέτης του «ρωσικού κόσμου» τόνιζε:

«Καλώ όλες τις πλευρές της σύγκρουσης να πράξετε το παν δυνατόν, προκειμένου να αποφευχθούν οι απώλειες μεταξύ των αμάχων». (Βλ. εδώ)

Δηλαδή δεν ζητούσε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες, όπως θα μπορούσε να κάνει αν δεν φοβόταν να απωλέσει την προνομιούχο θέση του στα ενδότερα του Κρεμλίνου, αλλά απλώς να προσέχουν ποιους βομβαρδίζουν, λησμονώντας ότι στον ουκρανικό στρατό υπηρετούν και πιστοί της υπό τον μητροπολίτη Ονούφριο Εκκλησίας της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Στις 27 Φεβρουαρίου ο πατριάρχης Κύριλλος δήλωνε τα εξής:

«Ο Θεός ας μην επιτρέψει αυτή η πολιτική κατάσταση στην οικεία μας αδελφή Ουκρανία να καταλήξει στο να επικρατήσουν οι σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες πάντοτε μάχονταν κατά της ενότητας της Γης των Ρως και της Ρωσικής Εκκλησίας.

»Είθε ο Θεός να φυλάσσει τη ρωσική γη.

»Όταν λέω “ρωσική”, χρησιμοποιώ την αρχαία έκφραση από την “Ιστορία των περασμένων χρόνων” “Πόθεν προήλθε η Γη των Ρως”.

»Γη, την οποία συγκροτούν σήμερα η Ρωσία, η Ουκρανία η Λευκορωσία και άλλες φυλές και λαοί.

»Για να φυλάσσει ο Κύριος τη Γη των Ρως από τους εξωτερικούς εχθρούς, από τις εσωτερικές στρεβλώσεις, προκειμένου να ενισχυθεί η ενότητα της Εκκλησίας μας, ώστε με το έλεος του Θεού να υποχωρήσουν όλοι οι πειρασμοί, οι επιβουλές, οι προβοκάτσιες και ο ευσεβής μας λαός στην Ουκρανία να απολαμβάνει ειρήνη και ησυχία». (Βλ. εδώ)

Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο, για το οποίο ο γράφων ζητάει τη συνδρομή ενός ψυχιάτρου.

Πρώτα από όλα, ο μακαριώτατος (ή αγιώτατος όπως τον προσφωνούν στην Ρωσία) προσεύχεται ώστε στην «αδελφή Ουκρανία» να μην επικρατήσουν «οι σκοτεινές δυνάμεις».

Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, εύχεται να ηττηθεί ο στρατός της «αδελφής Ουκρανίας», ο οποίος από ότι φαίνεται καθοδηγείται από κάποιες «σκοτεινές δυνάμεις».

«Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά…» όπως λέει και ο ποιητής.

Δεύτερον, εύχεται να «φυλάσσει ο Θεός τη ρωσική γη», την οποία φυσικά συγκροτούν εκτός από τη Ρωσία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία και άλλες «φυλές και λαοί» (Σημ.: οι κακές γλώσσες λένε ότι σε αυτή τη… μυθική ρωσική γη περιλαμβάνεται και το Καζακστάν! La Folie des grandeurs; Ίσως…).

Εξηγεί δε, αποτυγχάνοντας οικτρά όπως θα δούμε παρακάτω, ότι χρησιμοποιεί τον όρο «ρωσική γη» όπως αυτός εμφανίζεται στο λεγόμενο «Πρώτο Χρονικό» (Povest’ Vremennykh Let) του ΙΒ΄ αιώνα.

Πράγματι, αυτό το χρονικό γράφτηκε στο Κίεβο από κάποιον μοναχό ονόματι Νέστωρ πολύ πριν ο Ιωάννης δ΄ ο τρομερός συγκεντρώσει γύρω από τη Μόσχα τα σκόρπια ρωσικά πριγκιπάτα.

Όμως, ιστοριοδίφη και συνεπή αναγνώστη της παρούσης ιστοσελίδας, η αξιοπιστία του κειμένου αμφισβητείται από τους ερευνητές της μεσαιωνικής ιστορίας των Ανατολικών Σλάβων.

Επιλεκτικά αναφέρουμε δυο εξ αυτών: τον Nikolay Karamzin (1766-1826) και τον Dmitry Likhachov (1906-1999).

Ο Nikolay Karamzin στο μνημειώδες έργο του «Ιστορία του Ρωσικού κράτους» επεσήμανε όχι μόνο την αμφίβολη χρονολογική σειρά που χρησιμοποιούσε ο Νέστωρ, αλλά ακόμα και το ύφος, δηλαδή το στυλ του κειμένου, το οποίο υποδείκνυε την ύπαρξη περισσότερων του ενός συντακτών του «Πρώτου Χρονικού».

Σύμφωνα δε με τον μεγαλύτερο Ρώσο ερευνητή της μεσαιωνικής Ρωσίας Dmitry Likhachov, το χρονικό περιέχει πολλαπλά φίλτρα, τα οποία προστέθηκαν post factum, με αποτέλεσμα να καταστρέψουν τη λογική σειρά της αφηγήσεως.

Ο Likhachov έγραφε χαρακτηριστικά στην κριτική του σχετικά με το «Πρώτο Χρονικό»:

«Καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν είναι καλυμμένη από τόσους αντικρουόμενους μύθος σε ότι αφορά στην ιστορία της όπως η Ρωσία, αλλά και κανένα άλλο έθνος στον κόσμο δεν ερμηνεύει την ιστορία του με τόσους διαφορετικούς τρόπους όπως ο Ρωσικός λαός» (Likhachev, D.S, Deming Brown, and et al. “Russian Culture in the Modern World.” Russian Social Science Review 34, no. 1 (February 1, 1993) (Βλ. εδώ)).

Συνεπώς και η χρήση του όρου «ρωσική γη», τον οποίο ο πασών των Ρωσιών προσπαθεί να παραπέμψει στο «Πρώτο Χρονικό», μετατρέπεται σε αυτό το αγαπημένο όπλο κυνηγίου των Αυστραλών ιθαγενών που αναφέραμε πιο πάνω: ήδη οι μητροπολίτες δώδεκα επαρχιών της Ρωσικής Εκκλησίας στην Ουκρανία έχουν διακόψει τη μνημόνευση του Κυρίλλου κατά τη Θεία Λειτουργία!

Και ενώ πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την πλήρη απόσχιση της υπό τον Ονούφριο Εκκλησίας Ουκρανίας από την Μόσχα, όταν ο ηγούμενος μιας εκ των μεγαλυτέρων μονών της Ουκρανίας της Μονής Ποτσάεφ Μητροπολίτης Ποτσάεφ Βλαδίμηρος απευθύνει έκκληση στον πατριάρχη Κύριλλο να απαιτήσει από τον Ρώσο πρόεδρο την άμεση κατάπαυση του πυρός (Βλ. εδώ), ο υπερφίαλος μουσικολογιώτατος πρόεδρος του Τμήματος κλπ., δηλώνει τα εξής σε συνέντευξή του στην γαλλική ιστοσελίδα Orthodoxie.com:

«Si l’Église ukrainienne canonique avait voulu l’autocéphalie et l’avait demandée à l’Église russe, alors, bien sûr, un certain processus aurait été enclenché, qui aurait été terminé, peut-être, par l’autocéphalie… Je ne sais pas, maintenant il est difficile de spéculer sur cela. Mais l’Église orthodoxe ukrainienne ne veut pas l’autocéphalie. Le peuple ukrainien veut rester avec le peuple russe. Et ce n’est pas une question politique, c’est la question de l’Église. Et, en aucun cas, il ne faut y entremêler la politique. Parce que du point de vue politique, les relations politiques entre la Russie et l’Ukraine peuvent être n’importe lesquelles. Mais la volonté du peuple de l’Église est de conserver l’unité. Comment pouvons-nous aller contre la volonté du peuple de l’Église? Celui qui va contre la volonté du peuple de l’Église se suicide.»

(Εάν η κανονική Ουκρανική Εκκλησία ήθελε αυτοκεφαλία και τη ζητούσε από τη Ρωσική Εκκλησία τότε, φυσικά, θα είχε ξεκινήσει μια συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία ίσως θα είχε ολοκληρωθεί, ίσως με αυτοκεφαλία… Δεν ξέρω, τώρα είναι δύσκολο να κάνεις υποθέσεις γι’ αυτό. Αλλά η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θέλει αυτοκεφαλία. Ο ουκρανικός λαός θέλει να μείνει με τον ρωσικό λαό. Και αυτό δεν είναι πολιτικό ζήτημα, είναι θέμα της Εκκλησίας. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναμειγνύουμε την πολιτική. Διότι εξ απόψεως πολιτικής, οι πολιτικές σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας μπορούν να είναι οποιεσδήποτε. Αλλά η βούληση του λαού της Εκκλησίας είναι να διατηρήσει την ενότητα. Πώς μπορούμε να πάμε ενάντια στη θέληση του λαού της Εκκλησίας; Αυτός που αντιβαίνει στη βούληση του λαού της Εκκλησίας αυτοκτονεί.) (Βλ. εδώ)

Ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος ελπίζει ότι ο φιλεύσπλαχνος αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ κατανοεί πλήρως το αίτημά του σχετικά με την ψυχιατρική εκτίμηση των ενεργειών των ηγετικών στελεχών του εκκλησιαστικού βραχίονα της «γ΄ Ρώμης», εφόσον κατά την προσωπική –και ως εκ τούτου απολύτως υποκειμενική– άποψη του γράφοντος από τα ανωτέρω παρατιθέμενα αποσπάσματα καθίσταται σαφές ότι, οι ταγοί της «αγίας Ρωσίας» έχουν χάσει πλέον κάθε επαφή με την πραγματικότητα, μια συμπεριφορά που συνειρμικά παραπέμπει στο έργο του Edgar Allan Poe «The Masque of the Red Death».

Και αυτή η πραγματικότητα είναι ιδιαιτέρως σκληρή για τον εμπνευστή του δόγματος «Ρωσία-Ουκρανία-Λευκορωσία ιδού η αγία Ρωσία».

Στις 3 Μαρτίου 44 (!) κληρικοί της Μητροπόλεως Λβοφ του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία με επιστολή τους προς τον μητροπολίτη Φιλάρετο ζητούν να συγκληθεί εκτάκτως Αρχιερατική Σύνοδος, η οποία θα αποφασίσει την πλήρη απόσχιση από την Εκκλησία της Ρωσίας.

Υπενθυμίζουμε ότι, την επομένη της ενάρξεως των εχθροπραξιών, ο μητροπολίτης Λβοφ Φιλάρετος απαγόρευσε στην επαρχία του την μνημόνευση του πατριάρχου Μόσχας.

Στο μεταξύ στην ιστοσελίδα του υπό τον μουσικολογιώτατο Ιλαρίωνα Τμήματος κλπ. μαθαίνουμε για τις συναντήσεις του πατριάρχου Μόσχας και του μουσικολογιωτάτου με πρέσβεις, επισήμους, για την απονομή βραβείων και τιμητικών διακρίσεων…

Με άλλα λόγια, όπως τραγουδούσε ο τότε καλός (1972) Σαββόπουλος: «Ολαρία – ολαλά, με σουραύλια και βιολιά, θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι…» ή όπως λέει και ο θυμόσοφος Ελληνικός λαός «εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν».

Η πλάνη δεν είναι πάντα αμαρτία, όπως συνήθιζε να λέει ένας μακαριστός σοφός αρχιερέας του Οικουμενικού Θρόνου, όμως η πείσμονα εμμονή στις χίμαιρες ενός ουσιαστικά ανύπαρκτου, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του Πατριαρχείου Μόσχας, παρελθόντος πάντα οδηγούσε σε καταστροφικά αποτελέσματα.

Από ότι φαίνεται από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις στην Ρώσο-Ουκρανική διένεξη, δεν θα διαμελισθεί μόνο το Ουκρανικό κράτος, αλλά και η ίδια η Εκκλησία της Ρωσίας, αφού είναι ξεκάθαρο ότι, όσο ισχυρό και αν είναι το «φιλορωσικό» lobby εντός του ουκρανικού παραρτήματος του Πατριαρχείου Μόσχας, τελικά θα αναγκασθεί είτε να αποδεχθεί το αναπόφευκτο, είτε να περιοριστεί σε εκείνες τις περιοχές που θα περιέλθουν στη Ρωσία.

Από την άλλη πλευρά, η συμμετοχή του μητροπολίτου Κιέβου Ονουφρίου ως μονίμου μέλους της Συνόδου του Πατριαρχείου Μόσχας, συμμετοχή που τον υποχρεώνει να μνημονεύει τον Μόσχας, δηλαδή τον προκαθήμενο της Εκκλησίας της χώρας του «εισβολέα» όπως αναφέρονται στην Ρωσία στην Ουκρανία, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην πλήρη απαγόρευση της λειτουργίας της, επομένως μόνο η δική του παραίτηση μπορεί να προφυλάξει την Εκκλησία του. Μπορεί μεν οι 12 μητροπολίτες να μην μνημονεύουν τον Μόσχας, όμως εφόσον μνημονεύουν τον Ονούφριο, ο οποίος με τη σειρά μνημονεύει τον Μόσχας καθιστά ανούσιες τις διαμαρτυρίες τους.

Το αμείλικτο ερώτημα που θα τεθεί ενώπιον των υπερφίαλων ταγών της «γ΄ Ρώμης» στην περίπτωση απαγορεύσεως της λειτουργίας της Εκκλησίας του Πατριαρχείο Μόσχας στην Ουκρανία είναι: ποιον θα μπορέσουν πλέον να πείσουν ότι η εκκλησιαστική τους οργάνωση ευρίσκεται υπό διωγμό;

Το τί θα απογίνουν οι περισσότεροι, εκείνοι δηλαδή που δεν πρόκειται πλέον να ανεχθούν την παρουσία του μητροπολίτου Ονουφρίου ως μονίμου μέλους της Συνόδου της Εκκλησίας της Ρωσίας, εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό και από την αντίδραση της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας.

Αν δηλαδή αυτή θα μπορέσει να πείσει όχι μόνο τους αρχιερείς του μητροπολίτου Ονουφρίου, αλλά να συνειδητοποιήσει και η ίδια, ξεπερνώντας τις δικές της εγγενείς αγκυλώσεις, ότι τώρα παρουσιάζεται μια μοναδική ιστορική ευκαιρία για την κάθαρση της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία από κάθε είδους εθνοφυλετισμού: είτε ουκρανικού, είτε ρωσικού.