Η «λάσπη» του Λαβρόφ στο Οικ. Πατριαρχείο και οι «πρά(χ)τορες» των «κακών» Αμερικανών

Ο γράφων έχει πολλές φορές αναρωτηθεί για το ποιος σώφρων πολιτικός παρατηρητής δίνει ακόμα σημασία στις εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου συχνές επιθέσεις του «πολιτικού δεινόσαυρου» που φέρει το όνομα Λαβρώφ;

Φυσικά ο παρατηρητικός αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ ευκόλως θα απαντήσει σε αυτό το, ούτως ειπείν, υπαρξιακό ερώτημα, υποδεικνύοντας δυο-τρείς ιστοσελίδες και τον ανταποκριτή ενός «Ανοικτού» τηλεοπτικού καναλιού.

Έτσι, όταν πρόσεξε ότι η σοβαρή και συμπαθέστατη για αυτόν ιστοσελίδα εκκλησιαστικών ειδήσεων Orthodoxia.info αναδημοσιεύει την απάντηση του Ρώσου ΥΠΕΞ στην ερώτηση του ζηλωτή περί της ορθοδόξου ενότητος και ακραιφνούς αντιπατριαρχικού «δημοσιογράφου» του ΟΡΕΝ (που είχε ήδη προλάβει να δημοσιεύσει η γνωστή «πύρινη» ιστοσελίδα) αναρωτήθηκε: γιατί δόθηκε τόση πια δημοσιότητα σε αυτό το, ως συνήθως, «λασπολογικού» τύπου σχόλιο του Λαβρώφ;

Ο Ρώσος ΥΠΕΞ, από ότι μπορεί να κατανοήσει ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος, προσπαθεί με κάθε τρόπο, ως επί το πλείστον ανόσιο, να καλύψει τα μύρια αδιέξοδα που ο ίδιος, συνεπικουρούμενος και από το Πατριαρχείο Μόσχας, έχει δημιουργήσει στην πολύπαθη Ουκρανία.

Για αυτό και δηλώνει με κάθε ευκαιρία, προβάλλοντας ταυτόχρονα και την αυταρέσκως οικειοποιηθείσα από τη Ρωσία ιδιότητα του «προστάτη» της οικουμενικής Ορθοδοξίας, ότι:

«…στη σημερινή κρίση στην Ορθοδοξία ευθέως συμμετείχαν οι ΗΠΑ.

»Διαμόρφωσαν ειδικό μηχανισμό, τον ειδικό αντιπρόσωπο για τις θρησκευτικές ελευθερίες, ο οποίος στην πραγματικότητα ασχολούνταν, όχι με την ελευθερία, αλλά με τον πλέον δραστήριο τρόπο.

»Προδιάθετε και χρηματοδοτούσε τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, έτσι ώστε να ακολουθήσει τη γραμμή της διάσπασης».

«Ακούω φωνές από παντού και φοβάμαι το καημένο» – αυτός ο στίχος από τον «Μπάλλο» του τότε (1971) καλού Σαββόπουλου, θα μπορούσε ευκόλως να αντικαταστήσει την απάντηση του Ρώσου ΥΠΕΞ στην προβοκατόρικη (ο γράφων ζητάει συγνώμη από τους αναγνώστες της ΚΑΘΕΔΡΑΣ για τη χρήση αυτού του χυδαίου όρου!) ερώτηση του «δημοσιογράφου» του ΟΡΕΝ «για το αν θα μπορούσε τελικά η διπλωματία, να βοηθήσει με τρόπο τις Εκκλησίες, ώστε να μην καταστρέψουν περαιτέρω την κοινή τους παράδοση και ιστορία και να βρουν συμβιβασμούς, στο γεωπολιτικό σχίσμα που έχει δημιουργηθεί».

«Η διπλωματία δεν πρέπει να εμπλέκεται στις εκκλησιαστικές υποθέσεις», είναι ο υπέρτιτλος του δημοσιεύματος στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα και ο γράφων αναρωτιέται αν ο συντάκτης της ιστοσελίδας Orthodoxia.info διάβασε προσεκτικά την απάντηση του Λαβρώφ;

«Η διπλωματία καταρχήν, δεν πρέπει να εμπλέκεται στις εκκλησιαστικές υποθέσεις, ούτε το κράτος δεν πρέπει να εμπλέκεται στις εκκλησιαστικές υποθέσεις.

»Όμως πάντοτε υπάρχουν καταστάσεις, όπου η ζωή είναι πιο περίπλοκη», δήλωσε ο Ρώσος ΥΠΕΞ, καθιστώντας σαφές ότι δεν αποκλείει την επέμβαση της διπλωματίας αν η ζωή (τίνος άραγε;) γίνει πιο περίπλοκη.

Αυτή η πιθανότητα εμφανίσεως μιας «πιο περίπλοκης» καταστάσεως, αγαπητέ αναγνώστη της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ, αποτελεί μια απευθείας απειλή που στρέφεται, πρώτα από όλα, εναντίον της Ελληνικής Κυβερνήσεως, η οποία –πάντα σύμφωνα με τον Λαβρώφ– «ασκεί κολοσσιαία πίεση στις ελληνόφωνες Εκκλησίες».

Όμως αν οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όπως δηλώνει ο Ρώσος ΥΠΕΞ χωρίς να παρουσιάζει, ως συνήθως, κάποια στοιχεία που να αποδεικνύουν τις κατηγορίες του, τότε θα πρέπει να υπάρχει κάποια μυστική συμφωνία μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, αλλά για ποιο σκοπό;

Ούτως ή άλλως η Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας αποτελεί εδώ και τρία χρόνια ένα τετελεσμένο γεγονός, πρώτον.

Δεύτερον, η Ουκρανία έχει προ πολλού απαγκιστρωθεί από τη Ρωσία και ακολουθεί τη δική της επικίνδυνη και πολιτικά αδιέξοδη οδό, επιμένοντας όχι μόνο στη δαιμονοποίηση της Ρωσίας (κάτι που άλλωστε κάνουν τόσοι άλλοι, όπως π.χ. η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής), αλλά και στην προβολή της εικόνας ενός μελλοντικού θύματος μιας υποθετικής μελλοντικής ρωσικής εισβολής.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε έναν «χρήσιμο ηλίθιο» στον σχεδιασμό της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, μιας πολιτικής που η αμερικανική κυβέρνηση έχει επιβάλει και σε αυτό το υπό την Γερμανία συνονθύλευμα αλλοπρόσαλλων και αντικρουόμενων πολιτικών συμφερόντων που αυτάρεσκα ονομάζεται Ευρωπαϊκή «Ένωση».

Εντούτοις, αν οι σκοποί που επιδιώκουν οι ΗΠΑ στην Α. Ευρώπη και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, ιδιαιτέρως μετά την δυναμική επανεμφάνιση της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή, είναι σαφείς, ο γράφων ομολογεί με συντριβή ψυχής ότι, αδυνατεί να κατανοήσει ποια γεωπολιτικά κέρδη συνεχίζει να προσφέρει στον οποιονδήποτε η ίδρυση της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας;

Ούτως ή άλλως όσο επιτρέπει η Εκκλησία Ουκρανίας στον πρώην Κιέβου Φιλάρετο να «αλωνίζει» στο κανονικό της έδαφος και να υπονομεύει το κύρος της, θα είναι δύσκολο έως αδύνατο για αυτή να αποτελέσει μια αξιόλογη επιλογή για όσους –και είναι πολλοί– δεν επιθυμούν να υπάγονται στον «εκκλησιαστικό βραχίονα» του «ρωσικού κόσμου».

Συνεπώς ποίο είναι το όφελος που θα αποκομίσει η Ελληνική Κυβέρνηση από αυτή την «κολοσσιαία πίεση» που ασκεί στις ελληνόφωνες Ορθόδοξες Εκκλησίες;

Μάλλον κανένα, αλλά αν η παρούσα κατάσταση αξιολογηθεί από το Κρεμλίνο ως «περίπλοκη», τότε ο «κοσμικός βραχίονας» της «γ΄ Ρώμης» μπορεί να επέμβει για να διασώσει τα «γεωπολιτικά συμφέροντα» του παραρτήματος της Εκκλησίας του στην Ουκρανία.

Αν και ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος προσεγγίζει με ειλικρινή και άδολη συμπάθεια τις απέλπιδες προσπάθειες του θεολογικά αγράμματου «δημοσιογράφου» του «Ανοικτού καναλιού», του μόνου ίσως Έλληνα δημοσιογράφου, ο οποίος επιμένει με το ιερό μένος που θα επιδείκνυε ένας νεαρός σταυροφόρος ενώπιον των τειχών της αραβοκρατούμενης Ιερουσαλήμ, να διερωτάται «πάλιν και πολλάκις» τίνι τρόπω η κληρονόμος της Σοβιετικής Ενώσεως θα αντιμετωπίσει τους δρώντες εντός της Ορθοδοξίας «πρά(χ)τορες» των «κακών» Αμερικανών, θα ήθελε, με την ίδια ειλικρινή και άδολη ευσπλαχνία, να του υποδείξει ότι ακόμα και ο ανυστερόβουλος ανθελληνισμός έχει και αυτός τα όριά του!