Τα Rafale και η Ελληνική Εξωτερική Πολιτική

Η σημερινή άφιξη των Rafale αλλά οι τελευταίες εξελίξεις με τον East Med, επαναφέρει με σοβαρότητα το ερώτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Υπάρχει; Ή είναι Πολιτική ανυπαρξίας στόχων – αδυναμίας υλοποίησης, ανούσιων συμμαχιών, χαμένων ευκαιριών και υποταγής σε ξένα συμφέροντα;

Πέρα από μια περίοδο 1981 – 1995, η περίοδος του «κακού» ΠΑΣΟΚ όπου υπήρξε μια αναλαμπή ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής με χρήση βέβαια των πλεονεκτημάτων που παρείχε η «κακή» Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου με την διπλή ιδιότητα, αυτής του μέλους του ΝΑΤΟ αλλά και της Ε.Ε., θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ανυπαρξία.

Δημιουργείται η αίσθηση ότι απλά δίνουμε χωρίς να παίρνουμε.

Το κακό είναι ότι αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Μέσα από ένα εσωτερικό αφήγημα αποτελεσματικότητας, η αλήθεια είναι ότι απουσιάζουμε από παντού.

Αρκεί απλά να παρακολουθήσουμε τη χρονολογική σειρά της ένταξης των χωρών των Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και την πάγια θέση «στηρίζουμε την Ευρωπαϊκή προοπτική» (μέχρι και της Τουρκίας) για να κατανοήσουμε το μέγεθος της υποχώρησης.

Κάθε ένταξη οδηγούσε μαθηματικά στην αποδυνάμωση του όποιου ρόλου της χώρας μας στην περιοχή.

Χωρίς σαφή εθνική πυξίδα επιλέξαμε να κρυφτούμε πίσω από μύθους για εσωτερική κατανάλωση όπως το ανέκδοτο για το βέτο του Καραμανλή (του νεώτερου) στο Βουκουρέστι για την ένταξη τότε της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Κάποιοι εδώ το ανέδειξαν ως πραγματικότητα.

Βέβαια θα αντιτείνει κάποιος, ζήσαμε μια πρωτοφανή περίοδο οικονομικής κρίσης.

Εγώ θα μιλήσω για την εργαλειοποίηση της οικονομικής κρίσης ως μοχλό πίεσης επίλυσης θεμελιωδών διαφορών της χώρας μας με κάποιους γείτονές της.

Αλλά, θα πρέπει να συμφωνήσετε και εσείς, ότι, ούτε καν σ’αυτό – στη διαπραγμάτευση με οικονομικά ανταλλάγματα δεν καταφέραμε τίποτα, παρά πρόσκαιρα αποτελέσματα.

Είναι σαφές και να το θυμάστε, η κρίση θα επανέλθει στην πρώτη άρνησή μας να αποδεχθούμε τις γεωστρατηγικές – γεωοικονομικές απαιτήσεις των πραγματικών αφεντικών αυτής της χώρας.

Σήμερα, η χώρα πανηγυρίζει για την αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη, για τα Rafale που θα πετάξουν πάνω από την Ακρόπολη, για τις γαλλικές φρεγάτες που θα έρθουν.

Λες και το ζήτημα της ασφάλειας, είναι απλά και μόνο ζήτημα εξοπλισμών.

Ναι θα πρέπει η χώρα να διαθέτει αποτρεπτική ισχύ, αλλά ακόμη καλύτερα θα ήταν να έχει και ισχυρές νομικές διασφαλίσεις ασφαλείας από αυτούς που μας πουλάνε εξοπλισμό υπερχρεώνοντας για άλλη μια φορά κάποιες γενιές κατοίκων αυτής της χώρας που ω! του θαύματος βγήκε από τα μνημόνια. Και εδώ γελάμε.

Και μια που έχω όρεξη σήμερα, θα θέσω ερωτήματα που η απάντηση βέβαια είναι προφανής, αλλά δεν μπορώ να μην τα θέσω στους πανηγυρίζοντες Έλληνες που τρώνε αμάσητο πλέον ότι τους ταίζει το σύστημα των ΜΜΕ.

Έχω και αυτό το παράλογο πάθος με την ιστορία και το ελάττωμα να μην ξεχνώ.

Το 1974 η Τουρκία εισέβαλλε στην Κύπρο. Την εποχή εκείνη στη χώρα μας υπήρχαν σύμφωνα με σοβαρές πηγές 149 αμερικανικές βάσεις.

Οι Αμερικανοί, όχι απλά γνώριζαν, αλλά έβλεπαν και την επιχείρηση σε εξέλιξη χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα.

Γιατί πιστεύουμε ότι η σημερινή βάση στην Αλεξανδρούπολη μπορεί να προσφέρει στην ασφάλειά μας;

Την ίδια εποχή στην ίδια την Κύπρο, υπήρχαν βάσεις των άλλων νατοϊκών συμμάχων μας, των Άγγλων (εγγυητών).

Θυμάται σήμερα κανείς την αντίδρασή τους τότε; Γιατί ξεχνάμε τόσο γρήγορα;

Αλλά ας πάμε στο σήμερα και στη γειτονιά μας, στα Βαλκάνια.

Περίεργη περιοχή που κάποιοι της κολλήσαν το χαρακτηριστικό της «πυριδατοποθήκης» της Ευρώπης.

Στηρίξαμε τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αναγνωρίσαμε de facto το Κόσοβο. Παλιές ιστορίες.

Να μην πάμε τόσο μακριά. Όχι απλά συμφωνήσαμε, αλλά στηρίξαμε την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ.

Τι πήραμε εκτός από τις τουρκικές βάσεις στην πλάτη μας;

Αρνήθηκε η Αλβανία την αποποίηση των ανιστόρητων διεκδικήσεων των Τσάμηδων;

Σταμάτησε η ανθελληνική υστερία που καλλιεργείται από το ίδιο το κράτος;

Βελτιώθηκαν μήπως οι όροι διαβίωσης της ελληνικής εθνικής μειονότητας στη χώρα;

Η απάντηση νομίζω προφανής. Πώς θα πάρεις, αν δε ζητήσεις;

Κάποιος βέβαια ίσως σκεφθεί να με ρωτήσει… Θεωρείς την Αλβανία κίνδυνο για την ασφάλεια της χώρας μας; Η απάντηση … ακόμη όχι … ακόμη.

Και να συνεχίσουμε. Υπογράψαμε τη Συμφωνία των Πρεσπών και αποδεχθήκαμε μια ανύπαρκτη εθνική ταυτότητα των γειτόνων μας, μια ανύπαρκτη γλώσσα, δώσαμε υπόσταση σε ένα σαθρό δημιούργημα.

Κάναμε το κρατίδιο μέλος του ΝΑΤΟ. Κάποιοι είπαν ότι σταματήσαμε την Τουρκική επιρροή στα βόρεια σύνορά μας.

Ειλικρινά υπάρχει κάποιος σήμερα που το πιστεύει αυτό;

Υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι οποιαδήποτε πολιτική αλλαγή στα Σκόπια δε θα αναιρέσει τα ψευτοκέρδη της απαράδεκτης συναλλαγής;

Σήμερα θα καλωσορίσουμε τα Rafale. Καλώς να ορίσουν; Πιστεύει όμως κάποιος ότι αυτή η πρόσκαιρη ενίσχυση θα ανατρέψει τα δεδομένα;

Ναι ίσως ενισχύσει την αποτρεπτική μας δύναμη για τα επόμενα δύο το πολύ τρία χρόνια.

Αν φυσικά οι Τούρκοι δε τα βρουν νωρίτερα με τους Αμερικάνους και δεν προμηθευτούν τα F-35. Μετά τι; Βλέποντας και κάνοντας;

Βέβαια θα ρωτήσει κάποιος και ορθά. Και τι πρέπει να κάνουμε; Να στραφούμε στη Ρωσία;

Και εδώ η απάντηση είναι όχι.

Ο μύθος περί ιστορικών σχέσεων τρέφεται από αυτούς που αγνοούν την ιστορία σε βάθος ή την εκποιούν για τουριστικά κέρδη. Για να μη μιλήσουμε για την σπαρασσόμενη Ορθοδοξία.

Το τι πρέπει να κάνουμε, θα είναι το θέμα του επόμενου άρθρου. Προς το παρόν σας αφήνω να χαρώ κι εγώ την άφιξη των Rafale.