Συμφωνία για δύο στην Ουκρανία…

Το θέμα των ημερών είναι αναμφισβήτητα οι εξελίξεις στην ουκρανική πρωτεύουσα. Δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες μιας σύγκρουσής η οποία ξεφεύγει από τα όρια του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής στο όνομα -μάλλον- πολιτικών σκοπιμοτήτων ή μήπως, γεωπολιτικών συμφερόντων;

Σήμερα το μεσημέρι, αναρτήθηκε στο trιbune.gr, ένα ολιγόλεπτο βίντεο με σοκαρίστηκες εικόνες. Η πρώτη σκέψη, ήταν εκείνο το απόσπασμα από την απολογία του Νίκου Μπελογιάννη στο στρατοδικείο που τον οδήγησε στην εκτέλεση: «σε έναν εμφύλιο πόλεμο, κανείς δεν μπορεί να νιώθει υπερήφανος για ό,τι έκανε».

Φυσικά, παρά τα όσα επισημαίνονται από τα ΜΜΕ, δεν είναι η πρώτη φορά που παρόμοια γεγονότα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ωστόσο, ότι επί της ουσίας έχουν τους ίδιους πρωταγωνιστές, γεννά ιδιαίτερους προβληματισμούς.

Η ουκρανική κρίση, δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία. Έχει ήδη προηγηθεί η συνεχιζόμενη κρίση στη Συρία όπου είναι γνωστό το ρωσικό ενδιαφέρον αφού στο έδαφός της βρίσκεται η μόνη μεσογειακή βάση της Ρωσίας. Αλλά και στην Κύπρο, με άλλο περιεχόμενο φυσικά.

Στην περίπτωση της Συρίας, ο εμφύλιος μαίνεται ακόμα, αλλά η άρση της υποστήριξης των «διαδηλωτών» από τις δυτικές δυνάμεις, προδιαγράφουν το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση της Κύπρου, ένα λιγότερο «στρατιωτικό ζήτημα». Εκεί το ζητούμενο ήταν, το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων, το οποίο αφορούσε σε μεγάλο ποσοστό ρωσικές επενδύσεις και κεφάλαια στις κυπριακές τράπεζες. Το ταξίδι του προέδρου Αναστασιάδη άλλωστε, ήταν στη ρωσική πρωτεύουσα, με το αίτημα ρωσικής δανειοδότησης, που όμως η Κύπρος είχε αρνηθεί δύο μήνες νωρίτερα.

Για την Κύπρο, η γερμανική κυβέρνηση είχε βάλει μπροστά την Ε.Ε., ούσα μέλος της Ευρωζώνης, ενώ για τη Συρία και το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης, προσπαθούσε να κρατήσει ίσες αποστάσεις, αλλά πως αλλιώς μπορούσε να κάνει αφού βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο;

Το γεγονός πάντως, ότι η κρίση στην Ουκρανία οξύνθηκε σε λιγότερο από ένα μήνα αφότου η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε, την 6μηνη άρση των κυρώσεων κατά του Ιράν -και άρα την αποκατάσταση των εμπορικών (ενεργειακών) τους σχέσεων-, ενισχύει περισσότερο τον προβληματισμό αναφορικά με το περιεχόμενο της διαμάχης, των συμφερόντων που διακυβεύονται αλλά και της αυτονομίας των διαδηλωτών.

Σε έναν πρώτο απολογισμό, μιας και το περιεχόμενο της μεσημεριανής συμφωνίας, Γιανουκόβιτς – Αντιπολίτευσης – ΕΕ – Ρωσίας, δεν έχει γίνει απολύτως γνωστό, δείχνει κερδισμένη τη Γερμανία με την απελευθέρωση της Τιμοσένκο, κερδισμένη την ΕΕ αφού κερδίζει χρόνο ώστε να παρέμβει περισσότερο στην Ουκρανία, κερδισμένη την Ρωσία που φαίνεται να διατηρεί τη βάση της στην Κριμαία.

Ηττημένος σίγουρα, είναι ο ουκρανικός Λαός, ο οποίος προσπαθεί να καταλάβει ποιο τελικά ήταν το όφελός του από όλη αυτή την υπόθεση, παραμένοντας ακόμα στην πλατεία Ανεξαρτησίας, αλλά και η εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας που βιάστηκε βάναυσα όταν οι όροι της συμφωνίας επιβάλλουν αυτόματη συνταγματική μεταρρύθμιση (η οποία συντελέστηκε ήδη) και προεδρικές εκλογές με χρονοδιάγραμμα μέχρι το τέλος του έτους.

Στην πραγματικότητα πάντως, το κρίσιμο σημείο της δίμηνης διαπραγμάτευσης στους δρόμους του Κιέβου, δεν έχει ακόμα επιλυθεί. Στη συμφωνία δεν θα γραφεί ποτέ, ποιος τελικά θα χρηματοδοτήσει την ουκρανική οικονομία και με ποιόν τρόπο; Διότι εκκρεμούν η πρόταση της ΕΕ για χρηματοδοτικό πακέτο 2 δισ. ευρώ και ο, με «ευνοϊκούς όρους», ρωσικός δανεισμός. Η σημερινή υποβάθμιση όμως της ουκρανικής οικονομίας από την Standards and Poors, όπως επίσης και οι δηλώσεις του πρώην Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Ζ. Μπρεζίνσκι, ότι «σε τελική ανάλυση –και αυτό αφορά κυρίως τη Γερμανία- εάν η ΕΕ θέλει να είναι σοβαρή, τότε θα πρέπει να βάλει κάποια χρήματα. Είναι εύκολο να μιλάς για δημοκρατία και μακροπρόθεσμη συνεργασία, αλλά γεγονός είναι ότι η Ουκρανία χρειάζεται και χρήματα για να σταθεροποιηθεί», φαίνεται να οδηγούν σε ένα Ουκρανικό «Καστελόριζο» και Μνημόνιο.