Ποιος φοβάται τον Γιώργο;

Διακινδυνεύοντας μια πρόγνωση, λίγες ώρες πριν κλείσουν οι κάλπες, θεωρώ ότι ο κύριος Παπανδρέου θα είναι στην κούρσα της διεκδίκησης μέχρι τέλους.

Το ερώτημα είναι ποίο από τα δύο κυρίως ενδιαφερόμενα κόμματα επωφελείται από την ενδεχόμενη εκλογή του και ποιο την απεύχεται.

Λόγω του μηρυκασμού των «σοσιαλιστικών» και «αριστερών» κενολογιών του, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να διευκολύνει -η ενδεχόμενη εκλογή του- τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ υποτίθεται ότι θα αποτελέσει φραγμό για την συνεργασία του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ με την «Δεξιά».

Ως εκ τούτου θα έπρεπε η Ν.Δ. να απεύχεται την εκλογή του ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ να την ευνοεί, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι δεν κινδυνεύει να του αμφισβητήσει την θέση του δεύτερου συστημικού κόμματος εξουσίας.

Στην πραγματικότητα, αν και ανομολόγητα, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν τρομάζουν από το ενδεχόμενο της εκλογής του Γιώργου αλλά αντίθετα την επιθυμούν το κάθε κόμμα για τους δικούς του λόγους.

Γνωρίζουν και τα δύο κόμματα ότι με την ηγεσία του το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι αμφισβητώντας το δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Δύο είναι οι λόγοι που τεκμηριώνουν αυτή την θέση.

Πρώτον ο κύριος Παπανδρέου ευθύνεται για την χρεωκοπία και τα επακόλουθά της.

Ήταν ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης η οποία σύμφωνα με τον κύριο Χρυσοχοΐδη: «οδήγησε σε αδιέξοδα. Οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά.

»Οδήγησε σε φτώχεια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και τέλος οδήγησε σε εθνική αποδιοργάνωση».

Την αλήθεια αυτή εμπράκτως την έχουν αποδεχθεί και τα άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Η εγκατάλειψη του κόμματος που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή από το 1981 και μετά αποτελεί την αδιάσειστη απόδειξη.

Αλλά και τα στελέχη που παρέμειναν με τα έργα τους αυτό ομολογούν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η υποψηφιότητα των άλλων πέντε για την ηγεσία.

Αν ο κύριος Παπανδρέου ήταν -σύμφωνα με το δικό του «αφήγημα»- αυτός που κλήθηκε να «σώσει» την χώρα από την αβελτηρία της κυβέρνησης της ΝΔ και στην συνέχεια υπονομεύθηκε και ανατράπηκε από εσωτερικούς «εχθρούς» τότε η υποψηφιότητα των άλλων είναι ηθικά απαράδεκτη.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο κύριος Παπανδρέου οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία, την υποτέλεια και την ταπείνωση.

Αυτό που μένει να διευκρινίσει η ιστορία είναι αν το έκανε σκόπιμα ή αν ευθύνεται αποκλειστικά η εγνωσμένη πολιτική του ανεπάρκεια.

Αυτή η ανεπάρκεια είναι ο δεύτερος λόγος για τον οποίο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν φοβούνται την ενδεχόμενη εκλογή Παπανδρέου.

Το γεγονός ότι είναι φορέας ενός ιστορικού ονόματος, ότι είναι γιός του Ανδρέα ο οποίος συνέγειρε ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων για δεκαετίες, είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Γιώργος διακρίθηκε στην πολιτική.

Γι’ αυτόν ισχύει, απολύτως, αυτό που ο αείμνηστος Κατσιφάρας είχε ομολογήσει ευθαρσώς:

«Αν δεν ήταν ο Ανδρέας δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας».

Γι’ αυτούς τους λόγους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν φοβούνται την ενδεχόμενη εκλογή Γιώργου αλλά αντίθετα την εύχονται.

Για την ΝΔ αυτή η εξέλιξη θα σημάνει όχι μόνο την οριστικοποίηση των εκλογικών προσχωρήσεων της τελευταίας δεκαετίας αλλά και νέες προσχωρήσεις στελεχών και ψηφοφόρων.

Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ με την εκλογή του ΓΑΠ θα χάσει το όποιο «Κεντρώο» προφίλ προσπάθησαν να του φιλοτεχνήσουν οι «εκσυγχρονιστές» και η διαπλοκή.

Επιπλέον η πόλωση που έχει διαμορφωθεί και εντείνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ θα σταθεροποιήσει τα εκλογικά δεδομένα καθορίζοντας τις συνθήκες και τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ η εκλογή του κυρίου Παπανδρέου είναι επιθυμητή, από την στιγμή που δεν είναι, για τους λόγους που αναλύθηκαν, σε θέση να διεκδικήσει –παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ΜΜΕ- την θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πολιτικό χάρτη.

Η εκλογή του θα ενισχύσει τον «αριστερό ιδεασμό» του στελεχιακού δυναμικού –κυρίως συνδικαλιστικού- αλλά και ποσοστού ψηφοφόρων, διευκολύνοντας κατ’ αρχήν την συμπόρευση και σε δεύτερο χρόνο την ενσωμάτωση τους στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αναγκαστική προσφυγή σε επαναληπτικές εκλογές, αφού η απλή αναλογική αποκλείει την αυτοδυναμία και ενδεχόμενο συνεργασιών με τα διαμορφούμενα δεδομένα –ιδιαίτερα μετά από μια ενδεχόμενη εκλογή του ΓΑΠ- δεν διαφαίνεται, θα ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των μικρότερων κομμάτων της κεντροαριστεράς στην λογική της ενίσχυσης του βασικού «αντιδεξιού» πόλου.

Επιπλέον, η ενδεχόμενη εκλογή του κυρίου Παπανδρέου, μοιραία θα φέρει στο προσκήνιο την συζήτηση για τα γεγονότα και τους χειρισμούς της περιόδου 2008-2012.

Των εξελίξεων που ακολούθησαν το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης –με την χρεωκοπία της Lehman Brothers και των άλλων κολοσσών- και των αποφάσεων και της στάσης όλων των πρωταγωνιστών που καθόρισαν την τύχη της Ελλάδας.

Η χρονική απόσταση και η μείωση της συναισθηματικής φόρτισης θα βοηθήσουν να υπάρξει πιο αντικειμενική αποτίμηση των ευθυνών προσώπων και παρατάξεων αλλά και των άλλων παραγόντων, οικονομικών και θεσμικών, που άμεσα ή έμμεσα επηρέασαν τις εξελίξεις.

Είναι επιτέλους καιρός να δούμε «την χρεωκοπία από την αρχή».

Αν και είναι υπερβολικά αισιόδοξο το να ευελπιστεί κάποιος ότι θα ασχοληθούμε, επιτέλους, σοβαρά αντιμετωπίζοντας τα γεγονότα του 2010 ως την «τελική πράξη ενός δράματος που ξεκίνησε δυο δεκαετίες πριν», τουλάχιστον ας ασχοληθούμε με την «τελική πράξη». Με τα γεγονότα της περιόδου 2008-2012.