Μηνύματα από το μέλλον

Αν το πρώτο κύριο μήνυμα της ομιλίας Καραμανλή –στο πλαίσιο της εκδήλωσης για τα 47α «γενέθλια» της ΝΔ– ήταν ότι η όποια αναγκαία προσαρμογή στα νέα δεδομένα δεν επιτρέπεται να μας κάνει να ξεχνάμε ότι: «πάντα ότι οι κοινωνίες ανθούν και προοδεύουν μόνο όταν οι πολλοί αισθάνονται ότι μετέχουν στην συλλογική προσπάθεια, στις ευκαιρίες και την ισότιμη κατανομή των καρπών της προόδου» το δεύτερο σίγουρα ήταν η επισήμανση ότι:

«Οφείλουμε να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για την διαμόρφωση συνθηκών σύμπνοιας, ομοψυχίας και εθνικής συνεννόησης».

Τα δύο αυτά μηνύματα αποτελούν βασικές παρακαταθήκες του Κωνσταντίνου Καραμανλή που αποτέλεσαν οδηγούς πορείας τόσο για τον ίδιο όσο και για τον τέως Πρωθυπουργό.

Η επίκληση της ιστορίας, για την επιβεβαίωση των δεινών που έχουν επιφέρει στον τόπο οι διχασμοί και το τοξικό πολιτικό κλίμα, με την επισήμανση ότι:

«Θα μπορούσε κανείς να μνημονεύσει το 1920, το 1940 και κατά ένα τρόπο και το 1963» ήταν αναγκαία.

Η αναφορά στο 1963 μόνο τυχαία δεν πρέπει να θεωρηθεί.

Το πιθανό ξάφνιασμα που προκαλεί η, ενδεικτική, αναφορά του 1963 οφείλεται στο γεγονός της μη επαρκούς ιστορικής ανάλυσης των αιτίων, των κινήτρων και κυρίως των μακροχρόνιων επιπτώσεων των πολιτικών εξελίξεων της περιόδου 1961-1965.

Ούτε η αναφορά στην απόπειρα παραπομπής του Κ. Καραμανλή στο ειδικό δικαστήριο το 1965 έγινε τυχαία.

Ήταν απλώς μια υπενθύμιση ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα πολιτικά πάθη που ταλαιπώρησαν τον τόπο δεν έχουν θέση σε μια παράταξη που, σύμφωνα με τις ιδεολογικές αρχές της, είναι: «ταυτόχρονα εθνική και λαϊκή».

Οι στείρες αντιπαραθέσεις και οι πολιτικοί «σκυλοκαβγάδες» τραυματίζουν την Δημοκρατία και κοστίζουν πανάκριβα στην κοινωνία και το Έθνος.

Η χώρα θα είχε αποφύγει τα οικονομικά αδιέξοδα και δεν θα εμφανιζόταν σήμερα αδύναμη απέναντι στις διεθνείς προκλήσεις.

Η δημιουργία του διχαστικού κλίματος μετά την Μεταπολίτευση, οφειλόμενη κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, ήταν αχρείαστη και αναχρονιστική οπισθοδρόμηση.

Το «απόψε πεθαίνει η Δεξιά» του 1981, το πολιτικό τσιτάτο της «Δεξιάς παρένθεσης» του 1994, η προσπάθεια του ΓΑΠ να ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή αποδεικνύουν ότι η μετάλλαξη του διχασμού είναι στο DNA της «Αλλαγής».

Αρκεί να αναλογιστούμε πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εξελίξεις αν, έστω και μετά την καταστροφική δεκαετία του ’80, είχε επιδιωχθεί η χάραξη μιας εθνικής πορείας ανασυγκρότησης με την συνεννόηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε βασικούς άξονες οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής.

Αντί γι’ αυτό προτιμήθηκε η «ανίερη συμμαχία» με τους «βαρόνους» των ΜΜΕ οι οποίοι ανέλαβαν την χειραγώγηση της κοινωνίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απέρριπτε την έκκληση Καραμανλή για ένα μίνιμουμ Εθνικής συνεννόησης υπό τις επευφημίες των διαπλεκόμενων.

Χαρακτηριστικά είναι τα πρωτοσέλιδα εκείνης της εποχής, συγκεκριμένα: Καραμανλής «Η κρίση απαιτεί συναίνεση», Παπανδρέου «Μόνη λύση οι κάλπες», ΤΑ ΝΕΑ (13/2/09) «Ομολογία αδυναμίας».

Αντίστοιχα δημοσιεύματα: «Επιδρομή χωρίς κουκούλα σε μισθούς-συντάξεις» και «Ληστεία χωρίς κουκούλα» ΕΘΝΟΣ (3/3/09 και 19/3/09), «Μέτρα-Σοκ» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (19/3/09).

Αυτά έπραττε ο «πρίγκιπας της Αλλαγής» ενώ η κρίση κορυφωνόταν και τα διαπλεκόμενα τροφοδοτούσαν τις στείρες διενέξεις γιατί από αυτές τρέφονται και χάρις σε αυτές ανθούν και εξουσιάζουν.

Με την ίδια, χαρακτηριστική, αδιαφορία για την χώρα και την κοινωνία ο κύριος Παπανδρέου –τυφλωμένος, στην καλύτερη περίπτωση, από την φιλοδοξία- όχι μόνο εκβίασε τις πρόωρες εκλογές, αλλά και την οδήγησε στο προεκλογικό χάος της παροχολογίας και της σκανδαλολογίας.

Στην προσπάθεια του να χρεώσει τον πολιτικό του αντίπαλο με τις ευθύνες και το βάρος των δικών του αποτυχιών βύθισε την χώρα στην πιο βαθειά κρίση της Μεταπολίτευσης.

Αφού οι διχασμοί ήταν πάντα καταστροφικοί –ακόμα και αυτός που, μετά την Μεταπολίτευση, στηρίχτηκε σε «επαναστάτες χωρίς αιτία»- είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι το μήνυμα της συνεννόησης έρχεται από το μέλλον που θέλουμε να οικοδομήσουμε ως Έθνος και ως χώρα.

Οι διχασμοί, ιδιαίτερα αυτοί που πυροδοτούνται από ιδιοτελή συμφέροντα, πολιτικά ή οικονομικά, και από μικρόνοες εμπάθειες και εγωισμούς, πρέπει να «κλειδωθούν στα χρονοντούλαπα της ιστορίας».

Ενθαρρυντική ήταν λοιπόν η επισήμανση του Πρωθυπουργού στον κύριο Τσίπρα να μην προσωποποιούνται οι πολιτικές διαφορές αφού: «είμαστε αντίπαλοι, όχι εχθροί».