Το παράλληλο σύμπαν

Τα τελευταία χρόνια πολλές έρευνες σε διεθνές και τοπικό επίπεδο καταμαρτυρούν την επιδείνωση του περιβάλλοντος και της ζωής των ανθρώπων.

Κάποτε η μετατροπή της φράσης «υπερθέρμανση του πλανήτη» σε «κλιματική αλλαγή» (από Αμερικανό γκουρού της επικοινωνίας) είχε ως αποτέλεσμα την πιο ψύχραιμη (για καλό;) αντιμετώπιση του φαινομένου.

Τους τελευταίους μήνες οι ΗΠΑ βιώνουν συνθήκες ακραίου παγετού και η Δυτική Ευρώπη (κυρίως η Βρετανία) εκτεταμένες πλημμύρες. Λέγεται ότι το καλοκαίρι που έρχεται θα είναι το θερμότερο από τον 19ο αιώνα!

Στο μυαλό του μέσου ανθρώπου είναι άγνωστο αν ο πλανήτης ψύχεται ή υπερθερμαίνεται.

Αυτό, όμως, που γίνεται ξεκάθαρο είναι ότι κάτι δεν πάει καλά και μάλλον αυτό είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης δράσης.

Την ίδια στιγμή, η «μοντέρνα φτώχεια» και η κοινωνική βία (ως απλή συμπεριφορά ή ως ακραίος ακτιβισμός, είτε ακόμη και υπό τη μορφή αστικών -μεσαιωνικού ύφους- μαχών) αποσταθεροποιούν τον κοινωνικό ιστό σε ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο.

Τα τελευταία χρόνια, το κίνημα του δρόμου (βίαιο και μη) έχει τεθεί σε νέα διάσταση: δεν απαιτούνται ειδικές έρευνες προκειμένου να διαπιστωθεί η «αναβάθμιση» της μαχητικής ικανότητας των διαφόρων ομάδων, ενώ έρευνες έχουν όντως καταγράψει τη διαδικτυακή συμπεριφορά στις ομάδες των αστέγων.

Όπως όλα δείχνουν, οι επερχόμενες εκλογές του Μαϊου θα είναι κομβικού χαρακτήρα για την πορεία της ΕΕ, αλλά και της ευρύτερης Ευρώπης προς το μέλλον. Ο παραλληλισμός δεν έχει απλώς συμβολικό χαρακτήρα, προκειμένου να καταδείξει τις κακές επιλογές της «εξουσίας» εις βάρος των κοινών ανθρώπων.

Όπως επιβαρύνεται το περιβάλλον εις βάρος της εθνικής και ιδιωτικής οικονομικής δράσης, έτσι και οι άνθρωποι εισπράττουν τις κακές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας τους. Η ελληνική διάσταση του προβλήματος είναι δυσδιάκριτη.

Για πολλά χρόνια, η «ζωή με δανεικά ή κλεμμένα» δημιούργησε ψεύτικα πρότυπα παρασιτικής διαβίωσης αρκετών άτιμων, εις βάρος των πολλών –κατά βάση- έντιμων.

Στην Ελλάδα της κρίσης, οι νέες τάσεις στην κοινωνία και την πολιτική, που απορρέουν από την αποδόμηση του παλαιού, αναπτύσσονται σε ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο, προς το παρόν δεν έχει διαρρήξει τα στεγανά με το παλιό κατεστημένο.

Το 2014, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να συμβεί κάτι τέτοιο.

Ίσως και να είναι απαραίτητο, προκειμένου η χώρα να ολοκληρώσει το τεστ με την πραγματικότητα. Η προσωρινή αστάθεια, βέβαια που απαιτούν οι ρίξεις με το παρελθόν, ίσως θα είναι πρόβλημα για μια κοινωνία που αποζητά την «αποφυγή της αβεβαιότητας», όπως θα έλεγε και ο Hofstede.