Ο Ελπιδοφόρος, η «οριζόντια διασύνδεση» και ο Περικλής Γιαννόπουλος

Τα πρόσφατα καμώματα του Ελπιδοφόρου στη Νέα Υόρκη, στην τουρκοφιέστα του Ερντογάν, κάποιους τους ξάφνιασαν και περισσότερους τους στεναχώρησαν.

Εμένα πάλι ούτε το ένα ούτε το άλλο μου έκαναν.

Είναι μία σειρά τα προβληματικά ζητήματα αναφορικά με τον ρόλο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Όπως εάν διαφυλάττει κάποια ελληνική συνείδηση, ταυτότητα και γλώσσα κι άλλα «καυτά» και «ακανθώδη», τα οποία δεν είναι τωρινά, κρατάνε καιρό και εάν τα «ανοίξουμε» δεν θα προλαβαίνουμε να μαζεύουμε.

Δεν θα υπεισέλθω σε αυτά. Όχι για χάρη της Αρχιεπισκοπής Αμερικής αλλά για χάρη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι πέρασε απαρατήρητη η στάση μίας «οριζόντιας διασύνδεσης» που έσπευσε να δικαιολογήσει τον Ελπιδοφόρο.

Της γνωστής «οριζόντιας διασύνδεσης» που, από ό,τι φάνηκε, παρέσυρε και ορισμένους αγαθούς.

Έγιναν μάλιστα και υποδείξεις διαχείρισης της κατάστασης από «παροπλισμένους», που όταν ήταν στα πράγματα αδιαφορούσαν προκλητικά και αναίσχυντα για τα γεγονότα στην Κριμαία και στην Ουκρανία σαν να μην τους αφορούσε η εκεί ελληνική μειονότητα.

Νομίζουν ότι ξεχάσαμε; Τίποτα δεν ξεχάσαμε, ανεξάρτητα εάν η θητεία τους πέρασε σαν να μην υπήρξε, επειδή ακριβώς ήταν ανύπαρκτη. Έργο μηδέν τότε, αποψάρα τώρα.

Φαίνεται ότι, τουλάχιστον δημόσια, Αθήνα και Λευκωσία «συγχώρησαν» -αυτή τη φορά- το ελπιδοφόριο αμάρτημα διαμηνύοντας -υποθέτω- να μην ξανασυμβεί· διότι την επόμενη θα είναι άγος και πρέπει να επιφέρει τρομερές συνέπειες.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι στα θέματα τα εκκλησιαστικά όταν γίνονται πολιτικά τότε τον πρώτο λόγο και την ισχύ έχει η κοσμική εξουσία.

Τους παποκαισαρισμούς τους «τελειώσαμε» με τη Γαλλική Επανάσταση.

Και προφανώς είναι ώρα επιτέλους να γίνει απολύτως κατανοητό, επειδή είναι το αυτονόητο, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής πρέπει να είναι Αμερικανός πολίτης, όχι Τούρκος.

Είναι προσβλητικό, πρωτίστως προς τις ΗΠΑ, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής να είναι Τούρκος.

Η ιθαγένεια αυτή εξυπηρετεί μόνο εάν ο ιεράρχης έχει βλέψεις στον Οικουμενικό Θρόνο.

Εάν όμως είναι έτσι, τότε να κάτσει στο Φανάρι και να περιμένει τη σειρά του, δεν έχει καμία δουλειά ως «Τούρκος» να περιφέρεται στην Ουάσιγκτον.

Αυτά τα καμώματα δυστυχώς μου θύμισαν τι έγραφε ο Περικλής Γιαννόπουλος πριν έναν αιώνα.

Αυτός ο ρομαντικός Έλληνας, στα χρόνια πριν την Επανάσταση του 1909, όταν το έθνος δεν είχε ακόμα σηκώσει κεφάλι, αυστηρά διαμήνυε:

«Πας παπάς αισθανόμενος ότι είναι πρώτα χριστιανός και δεύτερα Έλλην ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ» και με μεγάλη θλίψη διαπίστωνε:

«Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Τούρκου και Καλογέρου είναι μόνον ότι ο ένας φορεί μαύρο και ο άλλος κόκκινο φέσι».

Τώρα δεν θα το συνεχίσω άλλο, είπαμε, συγχωρέθηκε ο αμετροεπής Ελπιδοφόρος. Στο επόμενο φάουλ όμως να τελειώσει.

Και η «οριζόντια διασύνδεση» να πάψει να ασχημονεί, η υπομονή έχει εξαντληθεί καιρό τώρα…